Σήμερα κλείνω τα 28 μου χρόνια. Τι ωραία διαδρομή ήταν ως εδώ!

Αποφάσισα να σημειώσω τα σημαντικότερα πράγματα που έζησα από τα 27 ως τα 28 μου και να τα συγκεντρώσω σε ένα σύνολο μαθημάτων που πήρα. Θα ήθελα να το καταγράψω κάπως σαν ορόσημο! Πιστεύω ότι μετά από χρόνια θα διαβάζω αυτή την ανάρτηση σαν ημερολόγιο και θα ξαναθυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτή την ηλικία.

Πώς είμαι

Νομίζω ότι ψυχικά είμαι στην καλύτερη φάση που έχω υπάρξει εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως το blogging, ίσως κάποιες μικρές αλλαγές που έκανα στην καθημερινότητα μου, ίσως η δουλειά με τον εαυτό μου… Δεν ξέρω τι από όλα με βοήθησε, όμως νιώθω περισσότερο δυνατή και ήρεμη από όσο έχω νιώσει εδώ και καιρό.

Διαβάστε επίσης: Το blogging και η ψυχική υγεία της μάνας

Δεν είναι όλα υπέροχα στη ζωή μου. Έχω πράγματα που θα ήθελα να είναι αλλιώς, όμως σε γενικές γραμμές είναι η πρώτη φορά που νιώθω μέσα μου βαθιά πραγματικά ευγνώμων για όσα έχω. Τον άντρα μου, τα παιδιά μου, τα αδέρφια μου, που είναι οι καλύτεροί μου φίλοι. Την οικογένειά μου εδώ στην πόλη μου και την οικογένεια του Γιώργου στο πατρικό του, που είναι πάντα δίπλα μας.

Στα 28 μου, έζησα όμορφες στιγμές στο γάμο μου

Στα 28 μου, στα 6 χρόνια γάμου μου, κατάλαβα άλλη μια φορά πόσο πολύτιμη είναι η επικοινωνία στο ζευγάρι. Όπως συνηθίζω να λέω γι’ αυτό το θέμα: “Είναι υπέροχο να ενώνονται τα σώματα, έχεις νιώσει όμως πώς είναι όταν ενώνονται οι ψυχές;” Δεν ξέρω πώς να περιγράψω την ασύγκριτη χαρά που αισθάνεσαι όταν η ψυχή σου ακουμπάει την ψυχή του άλλου! Είναι ό,τι πιο ωραίο έχω νιώσει!

Διαβάστε επίσης: 5 πράγματα που έμαθα σε 5 χρόνια γάμου

Στα 28 μου έγινα καλύτερη μαμά

Διάβασα βιβλία, διάβασα επιστημονικές απόψεις, ρώτησα, συζήτησα, σκέφτηκα, συνέκρινα, δοκίμασα, απέτυχα, ξαναπροσπάθησα. Στα 28 μου άρχισα να νιώθω ότι ο αγώνας που δίνω για να είμαι καλή μαμά για τα παιδιά μου, έχει αποτελέσματα.

Στα 28 μου έγινα πιο ψύχραιμη με τις αρρώστιες των παιδιών

Αααααααχ μεγάλο θέμα, τεράστιο θέμα για μένα. Ο φετινός χειμώνας με βρήκε πιο ανθεκτική στις αρρώστιες των παιδιών, κυρίως ψυχολογικά. Πλέον, όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά, δε διανύω περίοδο πένθους, όπως παλιότερα. Νομίζω ότι φέτος διαχειρίστηκα τις ιώσεις με τον καλύτερό τρόπο που θα μπορούσα! High five, Μαρία, μπράβο!

Εγώ και οι άλλοι, στα 28 μου

Έπαψε να με απασχολεί τόσο το τι κάνουν οι άλλοι στη ζωή τους και τι αποφάσεις παίρνουν. Δε με ενδιέφερε ποτέ πάρα πολύ, αλλά και το όσο με ενδιέφερε κατέληγε να με φθείρει. Πλέον λίγο με νοιάζει! Με νοιάζει περισσότερο τι θα κάνω εγώ!

Εγώ η άτυχη, οι άλλοι οι τυχεροί

Κάτι άλλο που άλλαξε στο μυαλό μου είναι η αντίληψη του ότι εγώ μόνο είχα κακοτυχίες, ενώ οι άλλοι περνούσαν καλύτερα. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή η πεποίθηση ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα μου! Κάθε φορά που μου συνέβαινε κάτι κακό, άρχιζα τα “Εμ βέβαια! Εγώ εδώ χτυπιέμαι και οι άλλοι ζουν ζωή και κότα!”

Στ’ αλήθεια, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη από αυτή! Φρόντιζα μάλιστα πάντα να βρω και ωραία επιχειρήματα στο μυαλό μου για να το υποστηρίξω αυτό. Φυσικά ο άλλος περνάει καλύτερα, αφού δεν έχει μικρά παιδιά/έχει πιο “φρόνιμα” παιδιά/έχει περισσότερη βοήθεια με τα παιδιά/έχει περισσότερα λεφτά/μεγαλύτερο σπίτι/καλύτερη δουλειά/δεν έχει περάσει τις δυσκολίες που πέρασα εγώ όταν ήμουν μικρή/έχει σύζυγο που καταλαβαίνει καλύτερα από τον δικό μου/έχει περισσότερες ευκαιρίες για διακοπές….

Ναι. Η λίστα είναι ατελείωτη. Ναι, είναι αξιολύπητο να λειτουργεί το μυαλό μ’ αυτό τον τρόπο. Αλλά το δικό μου για κάποιο διάστημα έτσι λειτουργούσε. Για όλους πάντα έτρεχα να βρω τι καλύτερο από εμένα έχουν και πόσο πιο εύκολη είναι η ζωή τους!

Φέτος κατάλαβα ότι αυτά είναι αηδίες. Στα 28 μου, λοιπόν, διάβασα τα βιβλία “The subtle art of not giving a f*ck”, “Κάν’ το κι ας φοβάσαι” και “Unfu*k yourself”, κάθισα και σκέφτηκα σοβαρά τα όσα μου έμαθαν και συνδύασα γεγονότα της πραγματικής ζωής και κατάλαβα.

Δεν είμαι λιγότερο τυχερή. Όλοι έχουν προβλήματα που κανείς δε βλέπει, μεγάλα και μικρά. Αν νομίζεις ότι κάποιος είναι σούπερ ευτυχισμένος, κάνεις λάθος. Το θέμα είναι αν κάθεσαι να κλαίγεσαι για τα προβλήματα ή αν τα τοποθετείς σε μια βάση λογικής: γιατί τα έχεις, πώς θα τα λύσεις.

Είναι ένα μικρό σημείο όπου αλλάζει το μυαλό απέναντι σε αυτά! Και είναι απελευθερωτικό!

Στα 28 μου συνειδητοποίησα κάτι πάρα πολύ σημαντικό: τα όριά μου

Τα πάντα στη ζωή έχουν να κάνουν με την οριοθέτηση του εαυτού μας. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που θέλω να διδάξω στα παιδιά μου. Όλες οι σχέσεις των ανθρώπων χαρακτηρίζονται και δομούνται ανάλογα με τα όριά που θέτουμε γύρω μας. Πχ, δε σου επιτρέπω να μου μιλάς έτσι, απομακρύνομαι από κοντά σου αν μου φέρεσαι με τον τάδε τρόπο, αυτό το δέχομαι, αυτό όχι. Και αντίστοιχα σέβομαι τα δικά σου όρια. Αν κάτι σε προσβάλλει, αν κάτι το θέλεις, αν κάτι σε εκνευρίζει. Πρέπει να μπορεί ένα πεις “Όχι, ως εδώ, δεν μπορώ να πάω παρακάτω. Δε θέλω να το κάνω αυτό. Δε με κάνει να νιώθω καλά και δε θα το κάνω”.

Ήμουν people pleaser. Έλεγα σε όλους ναι και προσπαθούσα κάπου να τους χωρέσω. Όμως δε χωράνε όλοι, ούτε οι επιθυμίες τους. Είναι ώρα για όχι, είναι ώρα να πεις “εγώ μέχρι εδώ μπορώ!”

Με βοήθησε και η άνοδος του blog σε αυτό. Όταν η Κόκκινη Καμέλια έκλεισε 1 χρόνο στον ιντερνετικό κόσμο, άρχισα να δέχομαι προτάσεις συνεργασίας. Στην αρχή ήθελα να πω ναι σε όλες! Τι τιμή που μου κάνουν να μου προτείνουν το τάδε πράγμα ε; Σιγά σιγά όμως κατάλαβα ότι το σωστό δεν είναι να πω ΝΑΙ. Το σωστό είναι να θέσω τους όρους που μου κάνουν καλό και να ακούσω τους όρους της άλλης πλευράς. Δεν είναι κακό να θέλουμε αμφότεροι το δικό μας καλό και να τοποθετούμαστε υπέρ αυτού. Δεν είναι κακό να αρνούμαστε ευγενικά, όταν οι όροι του άλλου υπερβαίνουν τα όριά μας!

Πόσο σημαντικό μάθημα! Θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι’ αυτό! Έπρεπε να φτάσω και να ξεπεράσω τα όριά μου για να το δω! Έπρεπε να βρεθώ σε άβολες καταστάσεις για να κάνω πίσω, έπρεπε να βρεθώ αντιμέτωπη με ανθρώπους που με έκαναν σκουπίδι για να καταλάβω ότι είναι ώρα να τους πω “εδώ είναι το όριό μου”.

Στα 28 μου απομακρύνω όποιον μου φέρεται άσχημα

Όποιος και αν είναι ο άλλος, απαιτώ να μου φέρεται με ευγενικό τρόπο. Παλιότερα, υπήρχαν άτομα στη ζωή μου που είχα κοντινή σχέση και μου μιλούσαν άσχημα, όμως το θεωρούσα τόσο δεδομένο ότι θα συνεχίσουν να είναι στο περιβάλλον μου, που δεχόμουν τον τρόπο τους. Μα, είναι συγγενής/είναι φίλος ολόκληρης ζωής/είναι ο τάδε! Πλέον όχι. Αν μου φέρεσαι με αυτό τον τρόπο, θα απομακρυνθώ από εσένα.

Όχι με την έννοια ότι κόβω την καλημέρα. Απομακρύνομαι ψυχικά, δεν κατατάσσω το άτομο στα κοντινά μου πρόσωπα, δεν έχω προσδοκίες και αποστασιοποιώ τα συναισθήματά μου.

Όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε, όσο κι αν πιστεύεις ότι κάνω λάθος, μπορείς πάντα να μου φέρεσαι και να μου μιλάς με ευγένεια. Μπορείς πάντα να μου πεις τη γνώμη σου διακριτικά και χωρίς προσπάθεια επιβολής.

Το ίδιο προσπαθώ να μάθω και στα παιδιά μου. Οι άνθρωποι που διαλέγουμε να είναι δίπλα μας είναι οι άνθρωποι που μας δείχνουν ότι μας αγαπούν. Κι αν δε μας αγαπούν, πάντως μας φέρονται με όμορφο τρόπο και μας σέβονται. Τους άλλους τους απομακρύνουμε. Δεν αξίζει κανείς να υφίσταται συμπεριφορές που τον ταπεινώνουν! Δεν είναι φίλος όποιος σε κάνει να νιώθεις μικρός και ανόητος!

Τα τελευταία δύο είναι τα σημαντικότερα μαθήματα που πήρα: Η οριοθέτηση του εαυτού μου και κατ’ επέκτασιν η απομάκρυνση από ανθρώπους που δε μου φέρονται καλά.

Αυτά λοιπόν!

Αυτή είναι η μικρή ταπεινή σοφία μου στα 28 μου χρόνια! Δεν είμαι τέλεια σε τίποτα, παλεύω κάθε μέρα με όλα, με τον εαυτό μου, με την καθημερινότητα, με τις δυσκολίες! Εύχομαι του χρόνου να είναι πλουσιότερη η σοδειά μου!

Ποιο από όλα όσα έμαθα φέτος θεωρείτε πιο σημαντικό;

Μαρία