Ένα μη λογοτεχικό βιβλίο που μου μίλησε στην καρδιά!

Έχω μία σχέση αγάπης-μίσους με τα βιβλία αυτοβελτίωσης. Τα μισώ γιατί λέω “μπα, και θα μου πείτε τώρα τι κάνω λάθος και πώς να ζήσω;” Και τα αγαπώ γιατί όταν τα διαβάζω λέω “ναι, σ’ αυτό έχεις δίκιο! και σ’ αυτό! και ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφτώ και αυτό!”

Το βιβλίο “The subtle art of not giving a f*uck” ή αλλιώς “Η ευγενής τέχνη του να τα γράφεις όλα στα…!” είναι ένα τέτοιο βιβλίο, εντελώς εναλλακτικό και διαφορετικό από όσα διαβάσει ως τώρα.

Γιατί άργησα τόσο να το διαβάσω

Ανακάλυψα την ύπαρξή του περίπου την ίδια περίοδο που βρήκα και αποφάσισα να διαβάσω το “Σπίτι σε τάξη, ζωή σε τάξη“, δηλαδή πριν από 2 χρόνια περίπου. Το είχα βάλει στο μάτι, αλλά την ανάγνωσή του την ανέβαλλα συνεχώς.

Δε βρίζω στη ζωή μου, ούτε και τα άτομα του στενού περιβάλλοντός μου το συνηθίζουν. Συχνά όταν βρίσκομαι με άτομα που βρίζουν έντονα, το βρίσκω ενοχλητικό και αποσπάται η προσοχή μου από τα λεγόμενά τους. Ένα τέτοιο βιβλίο, λοιπόν, δε θα ήταν κάποιο που θα επεδίωκα και θα διάβαζα με ευχαρίστηση.

Σκεφτόμουν ότι αν ξεκινάει έτσι από τον τίτλο ακόμα, τι είδους νοοτροπίας θα μπορούσε να είναι! Θα είναι από εκείνα που σου προτείνουν να μη δίνεις σημασία σε τίποτα και να αφήσεις όλα όσα θεωρείς σοβαρά. Αυτός ο Mark Manson θα είναι κανένας τυχοδιώκτης τύπος που σου λέει να ζεις στην τύχη και χωρίς κανόνες. Διαφωνώ κατ’ αρχήν με όλα αυτά. Πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο βιβλίο να με βοηθήσει;

Κάπου εκεί κυμαίνονταν οι σκέψεις μου πριν το διαβάσω…

Τελικά, είπα να του δώσω μια ευκαιρία μετά από δύο κινητήριους παράγοντες. Ο πρώτος ήταν η “διαφήμισή” του στο ελληνικό Instagram. Ο δεύτερος ήταν η φάση της ζωής μου που με πέτυχε αυτή η “διαφήμιση”, όπου αναθεωρώ στάσεις ζωής που είχα ως τώρα, νοοτροπίες που είδα ότι με οδηγούν σε αδιέξοδα και μεθόδους που δε μου δίνουν λύσεις. Αυτό το βιβλίο που ήταν έξω από τα στάνταρ μου, ίσως είχε κάτι που πλέον θα μου “μιλούσε”. Έτσι, αποφάσισα να το δοκιμάσω.

Έχει πολλή βωμολοχία (κοινώς, βρισίδι);

Γενικά τα βιβλία με βρισιές με απωθούν. Νομίζω ότι μόνος στόχος τους είναι να τραβήξουν την προσοχή, να εντυπωσιάσουν και να καμουφλάρουν την έλλειψη περιεχομένου (προκατειλημμένη; maybe! Και όπως αποδείχθηκε σε αυτή την περίπτωση, πράγματι ήμουν). Γι’ αυτό άρχισα να διαβάζω με επιφύλαξη. Αν ξεκινάει με αυτό τον τίτλο, τι προϋποθέσεις έχει για μετά;

Αν σκεφτεί κανείς όσα περιέγραψα πριν για τη σχέση μου με αυτό το λεξιλόγιο, στην αρχή ήταν κάπως ενοχλητικό. Στις πρώτες 100 σελίδες το βρίσιμο ήταν όντως μπόλικο, όπως περίμενα. Και μάλιστα, στο πρωτότυπο πρέπει να ήταν ακόμη περισσότερο, αν ισχύει η υπόθεσή μου ότι η φράση “don’t give a fuck” μεταφράστηκε “δε δίνω δεκάρα” στην ελληνική έκδοση.

Μετά από κάποια στιγμή όμως, από τη μέση και μετά, αραιώνει αισθητά και στα σημεία που εμφανίζεται δε φαντάζει πλέον τόσο έντονο. Ο αναγνώστης “μπαίνει” στο ρυθμό του συγγραφέα και καταλαβαίνει ότι αυτός είναι ο τρόπος έκφρασής του.

Αν έχετε “πρόβλημα” με αυτό, ναι, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του, αλλά το προσπέρασα γρήγορα, όταν άρχισε να με ρουφάει το νόημά του.

Χαίρομαι τόσο πολύ που αυτό δε με απέτρεψε τελικά από το να το διαβάσω! Θα έχανα ένα τέτοιο διαμάντι!

Και τι λέει, λοιπόν, αυτό το βιβλίο; Με τέτοιο τίτλο, τι μπορεί να λέει, αν όχι το να τους έχεις όλους γραμμένους και να κάνεις ό,τι σου καπνίσει;

Ας μιλήσω λίγο για το τι ΔΕΝ είναι αυτό το βιβλίο. Δεν είναι επιφανειακό. Δεν είναι ένα βιβλίο του τύπου “μια ζωή την έχουμε, ρίξτε το έξω, διασκεδάστε αχαλίνωτα, χαρείτε κάθε εφήμερη απόλαυση, αφήστε όλες τις έγνοιες και τις σκοτούρες, μην υπακούετε σε κανόνες, μην ενδιαφέρεστε για το τι πιστεύει ο κόσμος για σας”! (αυτό το τελευταίο το λέει, αλλά όχι σε αυτό το πλαίσιο).

Δε σε προτρέπει να είσαι αδιάφορος για όλα και να νοιάζεσαι μόνο για την πάρτη σου. Δεν προτείνει να είσαι εγωιστής και εκνευριστικά απαθής. Δε σου διδάσκει ότι όλοι σου χρωστάνε, ότι φταίνε οι άλλοι για όλα και εσύ απλώς πρέπει να καθίσεις και να περιμένεις να σε σώσουν από τα προβλήματα. (Όλοι έχουμε γνωρίσει τέτοιους τύπους και είναι αφόρητοι.)

Άσχετα με το τι προσδοκίες δημιουργεί ο “επιπόλαιος” τίτλος του, είναι ένα βιβλίο που μιλάει με σοβαρότητα για αξίες της ζωής που έχουν αιώνια σημασία. Μιλάει για υλικούς στόχους που η επίτευξή τους δε μας ικανοποιεί. Για προσωρινές απολαύσεις που δε μας δίνουν καμιά μακροπρόθεσμη ευχαρίστηση. Για στάσεις ζωής που τελικά ξαναγυρνούν στα βασικά κλασικά αρχέτυπα, σε αυτά που έχουν πραγματική αξία, που αξίζει να επενδύσεις χρόνο και κόπο για να αποκτήσεις.

Δε σου υπόσχεται ότι είσαι κάτι ξεχωριστό και έχεις μέσα σου μια μοναδική δύναμη. Είσαι ένας κανονικός άνθρωπος όπως και όλοι οι άλλοι. Θα τα κάνεις θάλασσα όπως τα έχουν κάνει κι άλλοι. Τα προβλήματα που έχεις, τα έχουν ζήσει εκατομμύρια άνθρωποι πριν από σένα και πιθανότατα θα τα ζήσουν άλλοι τόσοι στο μέλλον.

Περιγράφει τη ζωή τόσο ρεαλιστικά! Δεν είναι ένα βιβλίο που σου λέει ότι όλα θα πάνε καλά, ότι η ζωή είναι υπέροχη. Δε γίνεται να τα βλέπεις πάντα όλα θετικά, γιατί η πραγματικότητα δεν είναι πάντα έτσι. Έχει δυσκολίες, πόνους, ατυχίες και τραγωδίες. Οι άνθρωποι μάς πληγώνουν, τα πράγματα πηγαίνουν στραβά μερικές φορές, η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι. Είναι όλα όροι του ίδιου παιχνιδιού. Πρέπει να το δεχτείς και απλώς να συνεχίσεις να ζεις. Θα κάνεις λάθος πολλές φορές, αλλά δεν πειράζει. Από τα λάθη θα μάθεις και θα γίνεις καλύτερος.

Την προσέγγιση για το ότι δεν είναι όλα υπέροχα, που έχω αναφέρει στις σκέψεις για τη νέα χρονιά, τη θεωρώ πολύ χρήσιμη στη ζωή. Ο ρεαλισμός σε σώζει περισσότερο από τη διαρκή θετικότητα. Κάτι τέτοιο συχνά είναι ψεύτικο και μας αναγκάζει να πνίξουμε τα “αρνητικά” συναισθήματα, τα οποία όμως είναι αληθινά και υπαρκτά! Δεν μπορούμε να τα αρνιόμαστε… Η άρνηση του ότι υπάρχουν δυσκολίες μας πιέζει ακόμη περισσότερο.

Βασικά σημεία-κλειδιά που ξεχώρισα

Μπήκα στον πειρασμό να υπογραμμίσω, να φωτογραφίσω και να ανεβάσω στο Instagram, στην κυριολεξία δεκάδες σελίδες και δεκάδες παραγράφους από αυτό το βιβλίο. Έβρισκα συνεχώς νοήματα που θα τα έβαζα άνετα σε ταμπέλες και θα τα έκανα και κάδρο στο σαλόνι μου.

Θα σημειώσω μερικά από αυτά, τα πιο σημαντικά κατά τη γνώμη μου, για να πάρετε μία γεύση της νοοτροπίας του βιβλίου.

Σε τι δίνουμε σημασία

Πρέπει να διαλέξουμε σε τι θα δίνουμε σημασία στη ζωή μας, γιατί αν δίνουμε σημασία σε όλα, κάπου θα το χάσουμε.

(–Απίστευτο που, πριν το διαβάσω, έγραψα ΑΚΡΙΒΩΣ αυτή τη θεωρία στην περιγραφή του πώς ορίζω την απλότητα στη ζωή μου!–)

Για όσα δε νοιάζεσαι, επειδή δεν είναι σημαντικά, να τι θα κάνεις: you won’t give a fuck.

Πρέπει να βρεις κάτι σημαντικό για να νοιάζεσαι. Κάτι που θα είναι πάνω από τα προβλήματα που θα συναντήσεις στην πορεία…

Προβλήματα

…διότι σίγουρα θα συναντήσεις προβλήματα! Το μόνο που χρειάζεται είναι να διαλέξεις ποια προβλήματα προτιμάς. Τις χαρές και τις επιτυχίες τις θέλουν όλοι, το θέμα είναι να βρεις με ποιες δυσκολίες προτιμάς να ασχοληθείς.

Η ευτυχία είναι η επίλυση προβλημάτων που σου αρέσουν περισσότερο από άλλα. Κάθε φορά που ξεκινάς να λύσεις κάποιο, προκύπτουν άλλα.

Για παράδειγμα, το πρόβλημα ότι δε σου αρέσει το σώμα σου, λύνεται με το ότι πρέπει να πας στο γυμναστήριο. Το να πας στο γυμναστήριο περιλαμβάνει το να βρεις χρόνο, να αντέχεις να ιδρώνεις, να υφίστασαι τη δυσκολία της σωματικής άσκησης και να πρέπει να κάνεις ντους όταν γυρνάς σπίτι. Σε κάθε περίπτωση, διαλέγεις τι προτιμάς και ποιο πρόβλημα θα ήθελες να έχεις!

Αξίες

Για να αποφασίσεις σε τι θα δίνεις σημασία, πρέπει να ορίσεις τις δικές σου αξίες. Υπάρχουν καλές και κακές αξίες (δε θα αναλύσω το πώς ακριβώς τις διακρίνει, αλλά είναι εξαιρετικό το κριτήριό του) και αυτές είναι που σε βοηθούν να θέτεις προτεραιότητες στη ζωή σου.

Η διαφορά ανάμεσα στο φταίξιμο και στην ευθύνη

Το φταίξιμο είναι παρελθών χρόνος. Η ευθύνη παροντικός. Μπορεί να έφταιξες εσύ ή κάποιος άλλος στο παρελθόν για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι τώρα, αλλά το τι κάνεις αυτή τη στιγμή με την κατάσταση αυτή είναι δική σου ευθύνη! (Πόσο παραστατικός τρόπος να αναδείξει τη διαφορά ανάμεσα στα δύο!)

Πάντα, την ευθύνη για το τώρα την έχεις και πρέπει να την αναλαμβάνεις εσύ. Και αντίστοιχα, να κάνεις κάτι για να βρίσκεις τη λύση.

Με λίγα λόγια, η ζωή είναι δύσκολη, αλλά εσύ πρέπει να βρεις τι είναι σημαντικό, να το βάλεις ως προτεραιότητα, να αναλαμβάνεις την ευθύνη και να δρας για τα προβλήματα.

Πώς μου φάνηκε

Σε πολλά σημεία με έκανε να γελάσω δυνατά και σε άλλα να δακρύσω.

Σχεδόν σε όλα τα νοήματα κουνούσα το κεφάλι καθώς διάβαζα και μονολογούσα “ναι! πραγματικά έτσι είναι!”

Μου άρεσε η ειλικρίνεια και ο ρεαλισμός με τον οποίο παρουσιάζει τα πράγματα, ενώ η αισιόδοξη πλευρά δε λείπει. Το τελευταίο κεφάλαιο είναι σχεδόν λογοτεχνικά γραμμένο, γεμάτο συναίσθημα και με στόχο να αφήσει μια γλυκιά γεύση και μια διάθεση για τη ζωή.

Αν δεν ήταν αρκετά εμφανές από αυτή την εκτενή, φλύαρη και ενθουσιώδη κριτική, αυτό το βιβλίο μου άρεσε όσο λίγα.

Όσο το διάβαζα, το έκλεινα για να πάρω μια ανάσα και να “χωνέψω” τα νοήματα! Όταν το τελείωσα, μονολογούσα “δεν το πιστεύω ότι μόλις το διάβασα αυτό!”

Του έδωσα 5 αστέρια με την καρδιά μου στο Goodreads, ακολούθησα το συγγραφέα στο site του, υπογράμμισα τις μισές του σελίδες και άρχισα να στέλνω μηνύματα στ’ αδέρφια μου και να ζαλίζω το Γιώργο (και όλο τον κόσμο στο Instagram 🙈) για το πόσο με σημάδεψε.

Αν είστε σε φάση που θα θέλατε να δείτε τη ζωή αλλιώς, δώστε του μια ευκαιρία.

Ίσως δεν ενθουσιαστείτε όσο εγώ (we’re all different και στην τελική υπάρχουν και άτομα στο Goodreads που του έδωσαν 1 αστέρι -monsters!😲), αλλά σίγουρα, ΣΙΓΟΥΡΑ θα σας προβληματίσει και θα σας κάνει να σκεφτείτε πολλά πράγματα διαφορετικά. Και, για μένα, αυτή θα είναι η επιτυχία του.

Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω για όοοοολα όσα γράφει, αλλά… πάρτε το να το διαβάσετε και στείλτε μου μήνυμα να φλυαρήσουμε μετά όσο θέλουμε!

Πληροφορίες

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2016, ανήκει στα New York Times Best Sellers και έχει πουλήσει 2 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.

Στην Ελλάδα κυκλοφορεί και θα βρείτε σε μεγάλα βιβλιοπωλεία την πρωτότυπη έκδοση στα αγγλικά “The subtle art of not giving a f*ck“.

Η ελληνική μεταφρασμένη έκδοση “Η ευγενής τέχνη του να τα γράφεις όλα στα…!“, την οποία πήρα κι εγώ, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Έσοπτρον.

Παρόλο που υπάρχουν μερικά τυπογραφικά λάθη, είναι μία γενικά προσεγμένη έκδοση.

Η μετάφραση, επίσης, είναι πολύ καλή και αυτό ήταν ανέλπιστα ευχάριστο. Λόγω του ότι είναι χιουμοριστικό βιβλίο, φοβήθηκα ότι μπορεί η μετάφραση να “σκότωνε” τις αστείες φράσεις ή να καταστρεφόταν η αρχική χροιά του συγγραφέα. Τίποτα από τα δύο δε συνέβη ευτυχώς! (Και δεν “άκουγα” το αγγλικό κείμενο στο μυαλό μου καθώς διάβαζα το ελληνικό, πράγμα που μου συμβαίνει όταν νιώθω ότι η μετάφραση είναι μηχανική.)

Το έχετε διαβάσει; Σκέφτεστε να το κάνετε; Πείτε μου τη γνώμη σας!

Μαρία

Η ανάρτηση περιέχει affiliate links. Για περισσότερες πληροφορίες, διαβάστε τους Όρους Χρήσης.