Νομίζω ότι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα όταν είσαι γονέας, είναι το να διαχειριστείς τις αρρώστιες των παιδιών. Όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά… Για μένα τουλάχιστον, αυτός ο τομέας είναι ένας από τους πιο δύσκολους. Να είναι άρρωστο ένα μικρό πλάσμα που δεν μπορεί να εξηγήσει ακριβώς τι του συμβαίνει και να πρέπει ο μεγάλος να εκτιμήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης και το πώς θα ενεργήσει.

Έχω 2 κόρες, 4μιση και 2 χρονών, και στα χρόνια που είμαι μαμά έχω περάσει πολλές αρρώστιες μαζί με τα κορίτσια μου. Έτσι, αποφάσισα να συγκεντρώσω σε μια ανάρτηση όλες τις πληροφορίες σχετικά με το τι κάνω πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την αρρώστια.

Disclaimer: Δεν είμαι γιατρός. Οι απόψεις που παραθέτω παρακάτω είναι η προσωπική μου προσέγγιση στο θέμα. Είναι λόγια μιας μαμάς που έχει περάσει πολλά, ενδιαφέρεται για την υγεία των παιδιών της και ενημερώνεται όσο μπορεί. Τίποτα όμως από αυτά δεν αντικαθιστούν τη συμβουλή του δικού σας παιδίατρου και των άλλων επαγγελματιών υγείας.

Αρχικά, να σου πω κάτι

Όταν απέκτησα την πρώτη μου κόρη, δεν είχα κανένα πλάνο απολύτως στο μυαλό μου για όλα αυτά που γράφω 5 χρόνια μετά. Δεν έδινα τόση σημασία, δεν εκτιμούσα τις καταστάσεις. Η φράση “το παιδί είναι άρρωστο” περνούσε από το αυτί μου κάπως ξυστά. Πίστευα ότι μια καταρροή και ένας βήχας “απλώς θα περάσουν”. Δεν είναι πάντα έτσι. Όχι σε όλα τα παιδιά.

Αν έχεις παιδιά που δεν αρρωσταίνουν πολύ (πράγμα που σου εύχομαι!), ίσως να είσαι κι εσύ έτσι ήρεμη και χαλαρή και να μην τα χρειάζεσαι όλα αυτά που εκθέτω παρακάτω. Εγώ όμως πλέον τα χρειάζομαι και ο λόγος που τα διαμόρφωσα τόσο διακριτά, είναι ακριβώς επειδή τα χρειάστηκα.

Γι’ αυτό, αν σου περάσει από το μυαλό η φράση “είσαι υπερβολική!” καθώς διαβάζεις όσα γράφω, να σου πω το εξής. Πρώτον, η έννοια της υπερβολής είναι υποκειμενική. Και δεύτερον, αν το παιδί σου περνάει τις ιώσεις με λίγα δέκατα και λίγη μύξα που κρατάει 3 μέρες και περνάει, αν δεν έχεις ζήσει ξενύχτια, αγωνία, βήχα που το πνίγει, αν δεν έχεις τρέξει μέσα στη νύχτα αλαφιασμένη στο νοσοκομείο με το παιδί στα χέρια, χαίρομαι πάρα πολύ για σένα. Και σου εύχομαι να μη γίνει ποτέ. Και σου ζητώ να μη λες υπερβολικό κάποιον άλλο γονέα που τα έχει ζήσει αυτά επανειλημμένα και ασταμάτητα.

Πρόληψη

Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία, λένε. Γι’ αυτό, φροντίζω να έχω κάνει τα απαραίτητα για την υγεία των παιδιών από πριν. Ακολουθώ τις οδηγίες της γιατρού μας, τα εμβολιάζω και προσπαθώ να έχω δημιουργήσει συνήθειες που βοηθούν στην υγεία τους.

Διατροφή

Δεν είμαι η μαμά που τις κυνηγάω από πίσω με το χυμό πορτοκάλι στο χέρι, αλλά γενικά φροντίζω να τρέφονται υγιεινά. Προσφέρω ποικιλία τροφών, φρούτα και λαχανικά και προσπαθώ να μειώσω τη ζάχαρη.

Συμπληρώματα διατροφής – nope

Ένα διάστημα ήμουν πολύ απελπισμένη με το πόσο συχνά είχαμε ιώσεις. Γενικά αποφεύγω τα συμπληρώματα διατροφής και ούτε η παιδίατρός μας τα θεωρεί απαραίτητα, αλλά εκείνη την περίοδο, σε συνεννόηση μαζί της, άρχισα να τους δίνω μουρουνέλαιο. Δεν είδα απολύτως καμία βελτίωση ούτε στο πόσο συχνά αρρώσταιναν, ούτε στο πόσο γρήγορα ανάρρωναν, οπότε το σταμάτησα.

Υγιεινή

Ούτε και σε αυτό είμαι η μαμά που θα τρέχω πίσω τους διαρκώς με τα αντισηπτικά μαντιλάκια. Απαιτώ όμως να πλένουν προσεκτικά τα χέρια τους πριν και μετά το φαγητό και απαραιτήτως κάθε φορά που γυρίζουμε στο σπίτι από έξω.

Επίσης, τηρώ τους βασικούς κανόνες υγιεινής στο σπίτι και αερίζω τα δωμάτιά τους. Δεν το παρακάνω με την αποστείρωση, γιατί και αυτό αρνητικά καταλήγει τελικά.

Χρόνος έξω από το σπίτι το χειμώνα

Δεν το τηρώ όσο θα ήθελα, για διάφορους λόγους, όμως στόχος μου είναι να βγαίνουν από το σπίτι κάθε μέρα, έστω και για λίγο.

Παρατήρησα ότι τις περιόδους που τις κρατούσα στο σπίτι για ολόκληρες μέρες (ειδικά τότε που η μεγάλη δεν πήγαινε σχολείο ακόμα), αρρώσταιναν ακόμα πιο συχνά. Ο φόβος μου μήπως “κρυώσουν και αρρωστήσουν” λειτουργούσε αντίστροφα.

Αν δεν είναι άρρωστες και ο καιρός απαγορευτικός (βροχή, χιόνι, πολύς αέρας), τις βγάζω έστω και μια σύντομη βόλτα στη γειτονιά. Ακόμη κι αν έχει κρύο, ντυνόμαστε καλά και βγαίνουμε.

Δεν ερχόμαστε σε επαφή με άρρωστα άτομα

Ήμουν πολύ αμελής σε αυτό παλιότερα και δε μου βγήκε σε καλό. Δυστυχώς, υποτιμάται από πολλούς και με αυτό τον τρόπο επιβαρύνουμε τους άλλους άθελά μας.

Πλέον, είναι κανόνας: Αν είστε άρρωστοι, δε θα έρθετε στο σπίτι μας. Αν είμαστε άρρωστοι, δε θα έρθουμε στο δικό σας.

Κάποτε δίσταζα να το πω έτσι ευθέως. Φοβόμουν ότι θα ακουστώ υπερβολική, φοβητσιάρα, τρελή. Γιατί για κάποιους έτσι ακούγεται. Όμως, εκείνοι λόγω της επιπολαιότητάς τους, κολλούν άλλους και ειδικά όταν πρόκειται για παιδιά, η αλυσίδα θέλει καιρό για να σπάσει!

Επίσης, αν αρρωστήσουμε ο Γιώργος ή εγώ, φοράμε μάσκα όσες μέρες έχουμε έντονα συμπτώματα.

Κατά τη διάρκεια της αρρώστιας

Και αφού μιλήσαμε για το τι κάνω πριν αρρωστήσουν τα παιδιά, ας περάσουμε στο πώς αντιμετωπίζω την αρρώστια όταν έρθει.

Παρακολουθώ στενά

Από την πρώτη στιγμή που θα παρατηρήσω κάτι “ύποπτο” σε κάποια από τις δύο μου κόρες, έχω το νου μου και την παρακολουθώ. Ένα μπούκωμα στη μύτη, ένα ζεστό μέτωπο που θυμίζει δέκατα, ένας σποραδικός βήχας, ένα παιδί με μειωμένη όρεξη, που είναι μαραμένο και δεν παίζει πολύ. Ό,τι από αυτά παρατηρήσω, το σημειώνω στο μυαλό μου και παρακολουθώ.

Προσπαθώ να μην υποτιμώ και να μη μεγαλοποιώ την κατάσταση

Το ότι παρακολουθώ δε σημαίνει ότι πανικοβάλλομαι. Βάζω τα δυνατά μου για να είμαι σε εκείνη ακριβώς τη χρυσή γραμμή, όπου παρακολουθώ, χωρίς να είμαι στο ένα ή στο άλλο άκρο.

Δεν υποτιμώ την κατάσταση, πχ “έλα τώρα, η μύξα θα είναι καμιά αλλεργία της άνοιξης!” και “μάλλον δόντια βγάζει, γι’ αυτό έχει δέκατα!” Ω πόσο το έχω πληρώσει αυτό το “έλα, δεν είναι τίποτα!” Ήταν κάτι, κι εγώ σφύριζα κλέφτικα στην προσπάθειά μου να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα είναι μια χαρά.

Αλλά και δεν πανικοβάλλομαι αμέσως. Ένας υψηλός πυρετός μπορεί να είναι κάτι που θα περάσει γρήγορα. Αν και οι μνήμες από άλλες φορές φουντώνουν και μου φωνάζουν να φοβηθώ, προσπαθώ ΠΟΛΥ να είμαι ψύχραιμη.

Διαβάστε επίσης: Υπεργονεϊσμός: Ένα βιβλίο και οι σκέψεις μου

Αυτό που λέω εδώ είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή μου. Να είμαι ακριβώς εκεί, ούτε αδιάφορη, ούτε πανικόβλητη. Για να κρατήσω τα λογικά μου, αλλά και για να δείχνω στα κορίτσια το ότι πρέπει να είμαστε μετριοπαθείς και υπομονετικοί σε τέτοιες περιπτώσεις.

Προσπαθώ να μην αρχίσω το μοιρολόι και να μη λύνω τριτοβάθμιες εξισώσεις απόδοσης ευθυνών

Σε συνέχεια του προηγούμενου, μόλις αρχίσει ο βήχας, δε μου αρέσει να αρχίσω τα “ααααχ πώς μας έτυχε πάλι αυτό!”

Και δε μου αρέσει καθόλου να σκέφτομαι “εγώ φταίω που δεν έκανα αυτό”, “ο Γιώργος φταίει που έκανε το άλλο”, “εκεί που πήγαμε μήπως…;”

Όλα αυτά μπορεί να τα σκεφτώ, ώστε να πάρω ένα μάθημα για μια άλλη φορά, αλλά ποτέ δεν τα αφήνω να μείνουν μέσα μου και να κατηγορώ κάποιο άτομο ή κάποια κατάσταση. Είναι μεγάλη φθορά και μόνο κουράζει!

Όχι σχολείο, όχι συναναστροφές όσο είμαστε άρρωστοι

Το ανέφερα και παραπάνω, στην πρόληψη, το ξαναλέω και εδώ. Όταν τα παιδιά είναι άρρωστα δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Όταν ένα παιδί είναι άρρωστο, δεν πρέπει να πηγαίνει στο σχολείο.

Εγώ έχω το προνόμιο να είμαι στο σπίτι και να το κάνω με ευκολία. Δυστυχώς πολλές εργαζόμενες μαμάδες δεν έχουν αυτή την ευχέρεια! Αν δεν έχουν βοήθεια και δεν προβλέπονται διευκολύνσεις από τα περισσότερα εργασιακά περιβάλλοντα, καταλήγουν να στέλνουν τα παιδιά στο σχολείο ενώ είναι άρρωστα.

Αυτό όμως, επιβαρύνει το ίδιο το παιδί που ταλαιπωρείται και ενέχει τον κίνδυνο να κολλήσουν και τα άλλα παιδιά. Από την αρχή που εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα μέχρι και 1 με 2 24ωρα αφού έχει πέσει ο πυρετός και η διάθεσή του να έχει επανέλθει, το παιδί πρέπει να μένει στο σπίτι. Δε στέλνουμε το παιδί στο σχολείο με δέκατα, πόσο μάλλον με κανονικό πυρετό και έντονη καταρροή.

Αν έχουμε αμφιβολίες, ρωτάω την παιδίατρο “μπορεί να κολλήσει κάποιον άλλο; πόσο καιρό πρέπει να μείνει στο σπίτι;”

Κρατάω σημειώσεις

Το έχω προτείνει και στις ιδέες του bullet journal, το ότι κρατάω σημειώσεις που αφορούν την υγεία των παιδιών. Με το που αρχίζει να εμφανίζεται ένα σύμπτωμα, αρχίζω να καταγράφω το πώς κινείται. Κάντε το την επόμενη φορά που θα αρρωστήσει το παιδί σας και θα με θυμηθείτε. Ειδικά στις θερμομετρήσεις, στο τι σιρόπι έδωσα ποια ώρα, στο ποια έντονα συμπτώματα έγιναν ποια ώρα (έντονος βήχας, εμετός κλπ).

Παλιότερα έλεγα “γιατί να τα γράψω; θα τα θυμάμαι!”. Αλλά, πρώτον, το mom brain δε συγκρατεί και πολλά έτσι κι αλλιώς και δεύτερον, μέσα στο ξενύχτι και το τρέξιμο και το να κρατάς αγκαλιά παιδί που γκρινιάζει όλη μέρα, είναι τόσο εύκολο να ξεχάσεις!

Το παιδί ως ασθενής δεν μπορεί να περιγράψει και να συζητήσει με το γιατρό, οπότε ο γονέας και η δική του περιγραφή των συμπτωμάτων είναι απαραίτητη.

Και οι γιατροί τα χρειάζονται αυτά. Το γιατρό δεν τον βοηθάει τόσο η φράση “έχει πυρετό από προχθές” ούτε το “νομίζω έφτασε μέχρι 38μισό ή 39, δε θυμάμαι καλά…”. Πόσο πυρετό; Σε τι συχνότητα; Πέφτει με αντιπυρετικό; Επανέρχεται η διάθεση του παιδιού στο ενδιάμεσο διάστημα;

Οι σημειώσεις είναι χρήσιμες στο νοσοκομείο

Ειδικά στο νοσοκομείο, όπου περιμένεις για ώρα, έχεις εκνευριστεί, το παιδί κλαίει στην αγκαλιά σου και δεν έχεις καθαρό μυαλό τη στιγμή που ο γιατρός σε ρωτάει, πώς ακριβώς θα θυμάσαι τον πυρετό, τους εμετούς και όλα τα άλλα;

Αν έχετε βρεθεί σε επείγοντα παιδιατρικής σε νοσοκομείο, θα καταλαβαίνετε πόσο χρειάζονται οι γιατροί τις πληροφορίες που τους δίνουν οι γονείς. Αυτός είναι γιατρός που δεν παρακολουθεί το παιδί τακτικά. Εκτός από το ιστορικό του, όλα όσα αφορούν την τωρινή του αρρώστια, είναι πολύτιμα, γιατί πρέπει να βγάλει συμπέρασμα μέσα σε λίγη ώρα.

Την τελευταία φορά που χρειαστήκαμε νοσοκομείο, μόλις με ρώτησαν για τον πυρετό, είχα τη μικρή στην αγκαλιά μου να κλαίει καθώς την εξέταζαν και θα χρειαζόμουν ένα 10λεπτο να εξηγήσω το πώς είχε κινηθεί ο πυρετός. Έτσι, απλώς τους έδωσα το χαρτί με όλες τις θερμομετρήσεις των τελευταίων 5 ημερών και το τι αντιπυρετικά είχα δώσει. Ο γιατρός εντυπωσιάστηκε από το πόσο αναλυτική ήμουν και έβγαλε αμέσως το συμπέρασμα για το είδος της ίωσης, καθώς ήξερε από άλλα περιστατικά ότι ο πυρετός ακολουθούσε το ίδιο μοτίβο.

Μην υποτιμάτε τις σημειώσεις! Ακόμα και αν δε χρειαστεί νοσοκομείο, ο παιδίατρος θα βοηθηθεί πολύ από τις σίγουρες πληροφορίες που θα έχετε να δώσετε!

Είμαι σε διαρκή επικοινωνία με την παιδίατρό μας

Δεν της τηλεφωνώ με το που βλέπω τα πρώτα δέκατα, αλλά όταν παρατηρώ κάτι ανησυχητικό.

Και φυσικά, στην επικοινωνία μας χρησιμοποιώ τις σημειώσεις μου για να απαντήσω σε ό,τι με ρωτήσει. Μου λέει πάντα με σαφήνεια τι να κάνω και ακολουθώ πιστά τις οδηγίες της.

Δεν παίρνω πρωτοβουλίες στο να δώσω φάρμακα μόνη μου, εκτός από τα αντιπυρετικά και όποια άλλα μου έχει πει να δίνω μόνη μου κατά βούληση. Και φυσικά, ποτέ δε δίνω αντιβίωση χωρίς να έχει εξετάσει η παιδίατρος το παιδί και να μου το έχει πει εκείνη (ευτυχώς η γιατρός μας δεν κάνει κατάχρηση των αντιβιοτικών και συμφωνούμε σε αυτό).

Για μένα, το να σηκώνει ο παιδίατρος το τηλέφωνο (ή να επιστρέφει την κλήση σύντομα, αν δεν τον βρεις), είναι ένα από τα πιο σημαντικά κριτήρια για να τον επιλέξω. Δεν μπορώ να φανταστώ να έχω την αγωνία με κάτι που συνέβη στο παιδί και να μη βρίσκω το γιατρό! Ευτυχώς η γιατρός μας σηκώνει πάντα το τηλέφωνο, ακόμα και μέσα στη νύχτα που την έχω πάρει, ακόμα και Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά και Πάσχα που τη χρειαστήκαμε, ακόμα και όταν είναι διακοπές.

Η κρίση του γονέα

Επίσης, αυτό που μου αρέσει είναι το ότι παίρνει υπόψη τη γνώμη μου. Σε κάποιες περιπτώσεις κρίνει εκείνη αν πρέπει να εξετάσει το παιδί. Άλλες φορές, εκείνη μπορεί να πιστεύει ότι δε χρειάζεται να το δει άμεσα, αν όμως εγώ πω “θέλω να το φέρω”, ποτέ δε διαφωνεί και κανονίζει την ίδια μέρα ένα ραντεβού. Έχει έρθει στο σπίτι Σάββατο βράδυ, όταν η κατάσταση ήταν τέτοια που το κρίναμε και οι δύο απαραίτητο. Ίσως αυτό δεν είναι εύκολο για γιατρούς σε μεγαλουπόλεις, γιατί έχουν ήδη βεβαρυμένο πρόγραμμα. Εγώ, όμως, το θέλω οπωσδήποτε και στην επαρχία είναι ευκολότερα εφικτό. Αν έχω την αγωνία και θέλω να εξετάσει κάποιος το παιδί ΣΗΜΕΡΑ, δεν μπορώ να περιμένω.

Σε συνεννόηση μαζί της, λοιπόν, κρίνουμε τι θα κάνουμε. Αν εκείνη πιστεύει ότι πρέπει να πάμε αμέσως στο νοσοκομείο, αυτό κάνουμε. Αν προτείνει να είμαστε σε επικοινωνία μέχρι νεωτέρας, αυτό κάνουμε. Συχνά, παίρνει κι εκείνη τηλέφωνο να δει πώς πηγαίνει η αρρώστια, αν εγώ δεν την έχω πάρει για ώρες. Θυμάται πάντα τι είπαμε σε προηγούμενα τηλεφωνήματα και παρακολουθεί νοερά όλη την πορεία.

Ακόμη, θεωρώ πολύτιμο το να υπάρχει με τον παιδίατρο μια σχέση ώστε να μπορεί ο γονέας να εκφραστεί. Έχει συμβεί να βάλω τα κλάματα από την κούραση στο ιατρείο και με παρηγόρησε και με βοήθησε ψυχολογικά. Μοιράζομαι μαζί της τις ανησυχίες μου και εκείνη ως επιστήμονας μου δίνει συμβουλές και οδηγίες.

Όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά…

Είμαι διαθέσιμη να τις κρατάω αγκαλιά όσο θέλουν όταν δεν αισθάνονται καλά.

Φροντίζω να υπάρχουν συνθήκες στο σπίτι, ώστε να ξεκουράζονται και να κοιμούνται κατά τη διάρκεια της ημέρας, πχ. να επικρατεί ησυχία, να έχω χαμηλωμένα τα παντζούρια.

Μαγειρεύω σούπες και εύπεπτα φαγητά, για να τρώνε και να ενυδατώνονται.

Κάνω κάποιες μικρές υποχωρήσεις στους κανόνες, πχ. επιτρέπω περισσότερη ώρα βίντεο/DVD.

Δεν παρουσιάζω την ιατρική και τα φάρμακα ως κάτι αρνητικό στα παιδιά

Το να χρησιμοποιούμε το γιατρό και τα φάρμακα ως απειλή είναι κάτι με το οποίο όλοι μεγαλώσαμε. Προσπαθώ πάρα πολύ να μην τα χρησιμοποιώ με αρνητική χροιά. Δεν το καταφέρνω πάντα και το “θα πάμε στο νοσοκομείο” το έχω πει πολλές φορές με αρνητικό πρόσημο.

Όμως γενικά παρουσιάζω τους γιατρούς και τα φάρμακα σαν κάτι καλό. Σαν ένα βοηθητικό εργαλείο που έχουμε στη διάθεσή μας και το χρησιμοποιούμε για να ζούμε καλύτερα. Μιλάω στα παιδιά για την παιδίατρο με ωραία λόγια, στοχεύω στο να την εμπιστευθούν, όπως την εμπιστεύομαι κι εγώ. Τους λέω ότι νοιάζεται για μας και θέλει να είμαστε υγιείς.

Τονίζω το πόσο σημαντικό είναι να υπακούμε στις οδηγίες της για το καλό μας. Εκείνη ξέρει τι πρέπει να κάνουμε και εμείς ακολουθούμε τους κανόνες. Παίρνουμε τα φάρμακα ακόμα και αν δε θέλουμε, ακόμα και αν δεν έχουν ωραία γεύση, γιατί μας βοηθούν να γίνουμε καλά.

Δημόσια ελληνικά νοσοκομεία

Όσες φορές έχει χρειαστεί νοσοκομείο, λέω στα παιδιά ότι εδώ όλοι θέλουν να γίνουμε καλά. Δε μιλάω για τα αρνητικά μπροστά τους. Την ίδια οπτική προσπαθώ να έχω κι εγώ και να μην γκρινιάζω για όλα. Σε όσα δημόσια νοσοκομεία έχω βρεθεί, παρά τις ελλείψεις και τα προβλήματα, οι άνθρωποι μας φέρθηκαν πολύ καλά και σε μένα και στα παιδιά και έδειξαν πραγματικό ενδιαφέρον. Μου φάνηκε ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στο δικό τους χώρο. Γιατί και για εκείνους δύσκολο είναι να διαχειρίζονται τόσα περιστατικά με ελλιπές προσωπικό και εξοπλισμό.

Είδα γιατρούς 60 χρονών να μην κοιμούνται ολόκληρη νύχτα παρακολουθώντας περιστατικά. Είδα να προσπαθούν να συνεννοηθούν με πρόσφυγες που δε μιλούν αγγλικά και χωρίς διερμηνέα. Είδα σε ολόκληρη πτέρυγα παιδιατρικής ΜΙΑ μόνο νοσηλεύτρια να έχει τη νυχτερινή βάρδια. Θα μου πεις, αυτή είναι η δουλειά τους, χρειάζονται και μπράβο που την κάνουν καλά; Ναι, χρειάζονται, όλοι χρειαζόμαστε. Και όταν διαχειρίζονται ανθρώπους, ιδιαίτερα μικρά παιδιά και δη την υγεία τους, ναι, αξίζουν ένα μπράβο όταν το κάνουν με ευσυνειδησία.

Προσέχω να μην κολλήσω κι εγώ

Όσο είναι άρρωστο το παιδί με έντονα συμπτώματα, προσέχω να μην κολλήσουν και οι υπόλοιποι και ιδίως εγώ. Πλένω τα χέρια μου τακτικά, αλλάζω τις πετσέτες συχνά και κυκλοφορώ στο σπίτι με μάσκα. Αν και δε μου αρέσει καθόλου, με ενοχλεί και ταράζει και το παιδί που βλέπει μόνο τα μάτια μου, είναι απαραίτητο. Αν κολλήσω κι εγώ, ποιος θα το φροντίσει;

Διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου

Συνήθως σε τέτοιες φάσεις, κοιμάμαι λίγο και όλη μέρα είμαι στο πόδι φροντίζοντας το άρρωστο παιδί, μιλώντας με τη γιατρό και παρακολουθώντας. Θυμάμαι και παλιότερες φορές που ταλαιπωρηθήκαμε και η ψυχολογία μου δεν είναι και στα ύψη όπως ίσως υποψιάζεσαι.

Αποφεύγω τα social media που δείχνουν μια τέλεια ζωή. Είναι τόσο εύκολο να σκεφτείς ότι όλοι περνάνε ζάχαρη, ενώ εσύ παλεύεις με σιρόπια, πυρετούς και κλάματα. Δεν είναι έτσι όμως! Όλοι έχουν τις κακές τους μέρες, αλλά συνήθως αυτές δε βγαίνουν στο Instagram!

Μιλάω με κάποιον που θα με παρηγορήσει. Που σημαίνει ότι δε μιλάω με τα δύο άκρα, αυτούς που λένε “έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι, τίποτα δεν έχει, ξεκόλλα!” και τους άλλους που λένε “αμάν! τι κακό σας βρήκε! πωπωωω έχει 37,5 και ακόμα δεν το πήγες στο νοσοκομείο;” Δε χρειάζεται να πούμε το ένα ή το άλλο για να βοηθήσουμε κάποιον με άρρωστο παιδί. Αρκεί μια απλή κουβέντα “ξέρω ότι είναι δύσκολο, σε έχω στο μυαλό μου, αν μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι, ευχαρίστως!”

Βέβαια, δεν καταφέρνω πάντα να διατηρήσω μια μετριοπαθή κατάσταση και πολύ συχνά έχω ξεσπάσματα. Αλλά άνθρωποι είμαστε όλοι και έχουμε τα όριά μας. Και η υπομονή μας εξαντλείται.

Προσπαθώ πάντα να σκέφτομαι ότι θα περάσει. Καμιά φορά ακούω και αυτό το τραγούδι και παρηγοριέμαι. “I’m telling you that these times are hard, but they will pass…” Αν δεν κλάψεις στο τέλος, τι να πω, μπράβο!

Η φίλη μου η Χριστίνα έχει γράψει ένα πολύ αληθινό κείμενο για το πώς αισθάνεται στις αρρώστιες των παιδιών. Με εκφράζει κι εμένα σε μεγάλο βαθμό. Επίσης, η Χριστίνα είναι από τα άτομα που ξέρουν να λένε τη σωστή κουβέντα παρηγοριάς τη σωστή στιγμή.

Μετά την αρρώστια

Ακολουθώ τις οδηγίες της παιδιάτρου μέχρι το τέλος των ημερών που μου είπε, ακόμα και αν τα συμπτώματα πέρασαν.

Αν κρίνω ότι πρέπει να απευθυνθώ σε ειδικό, όταν κάποιο σύμπτωμα είναι επαναλαμβανόμενο, το κάνω χωρίς δισταγμό.

Επίσης, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι συνεχώς. Ήταν κάτι που ήρθε και πέρασε. Όμως, επειδή μπορεί να ξανασυμβεί, δεν έχω αυταπάτες ότι ήταν η τελευταία φορά. Πολλές φορές στο παρελθόν, προσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου λέγοντας “τώρα μεγαλώνουν, δε θα είναι τόσο δύσκολο όταν αρρωστήσουν την επόμενη φορά!”. Αλλά τελικά όταν ξανααρρώστησαν, ήταν δύσκολο!

Οπότε, δεν έχω μεγάλες προσδοκίες. Δε σκέφτομαι τα προηγούμενα, φυλάω όμως την υπομονή μου για όταν θα χρειαστεί ξανά.

Τελικά

Ελπίζω να είναι βοηθητικά όσα καταγράφω σε αυτό το κείμενο. Ελπίζω αν τα έχεις περάσει κι εσύ, να σε βοήθησαν να σκεφτείς ότι δεν τα περνάς μόνο εσύ! Ελπίζω αν δεν τα έχεις περάσει, να σε βοήθησαν να αποκτήσεις μια ευαισθησία για όσους τα περνάνε.

Να θυμάσαι πάντως, ότι αν είναι τέτοια που περνάνε (όπως αυτές οι παιδικές ιώσεις), θα περάσουν όντως κάποια στιγμή και δε θα είναι τόσο δύσκολο. Τα παιδιά θα συνεργάζονται καλύτερα στο να περιγράφουν πώς νιώθουν και να δέχονται τα φάρμακα. Να θυμάσαι πως πολλοί γονείς είναι ήρωες και δεν περνούν από το γιατρό και το νοσοκομείο περιστασιακά, αλλά τακτικά και ίσως θα το κάνουν για πάντα.

Εσύ πώς αντιμετωπίζεις τις αρρώστιες των παιδιών; Πες μου τη δική σου συμβουλή!

Μαρία