Πώς η δημιουργία ενός blog με βοήθησε να νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου
Η μέρα που δημοσίευσα την πρώτη μου ανάρτηση στην Κόκκινη Καμέλια είναι συμπτωματικά η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας. Το “συμπτωματικά” το θέτω πλέον υπό αμφισβήτηση, γιατί 1 χρόνο μετά βλέπω ότι το να έχω blog επέδρασε σημαντικά στο πόσο βελτιώθηκε η ψυχική μου κατάσταση!
Disclaimer: Δεν είμαι ειδικός και δεν ισχυρίζομαι ότι τα συμπεράσματά μου ισχύουν καθολικά. Μιλώ αποκλειστικά για τη δική μου εμπειρία και τα λεγόμενά μου φυσικά δεν αντικαθιστούν τη συμβουλή ειδικού επαγγελματία υγείας.
Κάποιες σκέψεις μου για την ψυχική υγεία
Γενικά δε συμπαθώ πολύ τις Παγκόσμιες Ημέρες. Πιστεύω ότι ορισμένες φορές ιδρύονται για να γίνεται μια κάποια μνεία σε σοβαρά ζητήματα, τα οποία όμως θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται κατά πρόσωπο κάθε μέρα.
Κάπως έτσι είναι και η ψυχική υγεία. Από τις δικές μου εμπειρίες, εξακολουθεί να είναι κάτι που αποφεύγουμε να συζητάμε. Κι όταν το συζητήσουμε, οι επικρατέστερες συμβουλές θα είναι “μην το σκέφτεσαι”, “είσαι υπερβολικός/ή”, “βγες μια βόλτα να ηρεμήσεις”, “όλα είναι στο μυαλό σου” κλπ. Άκουσα μια Youtuber να μιλάει σε ένα βίντεό της με εξαιρετικό τρόπο για το θέμα και είπε:
“Είναι αλήθεια ότι η ψυχική νόσος είναι μόνο στο μυαλό μου. Ακριβώς όπως το άσθμα είναι μόνο στους πνεύμονές μου!”
(Υποσημείωση Νο1: Πρόκειται για την υπέροχη Jenna Moreci, η οποία είναι συγγραφέας και δίνει συμβουλές συγγραφής, αλλά έχει απίθανο χιούμορ και πολύ ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις για τη ζωή γενικά.)
Όταν δε νιώθεις καλά, πηγαίνεις στο γιατρό. Αναλόγως με το ποιο μέρος του σώματός σου νοσεί, απευθύνεσαι στην αντίστοιχη ειδικότητα. Ακριβώς το ίδιο πρέπει να γίνεται όταν νοσεί το μυαλό.
Πώς ξεκίνησε το πράγμα
Ξεκίνησα το blogging σε μια περίοδο που είχα μια συνεχή αίσθηση ανικανοποίητου. Δε με γέμιζε το να είμαι όλη μέρα στο σπίτι με τα παιδιά και να ασχολούμαι μόνο με τα της μητρότητας και του νοικοκυριού. Κουραζόμουν πολύ όλη μέρα με τα παιδιά στο σπίτι -και μη διανοηθεί να πει κανείς ότι οι μάνες στο σπίτι “κάθονται”! Η κούραση είναι ίσως περισσότερο ψυχική, σε σχέση με το να δουλεύουν εκτός σπιτιού, αλλά στα λόγια μου έρχεστε!
Νιώθω ότι έχω δύναμη μέσα μου που με το να είμαι στο σπίτι δεν εκτονώνεται. Οι συνθήκες της οικογένειάς μας και οι προτεραιότητες που έχουμε θέσει, δε συμβάδιζαν με το να βρω μια κανονική δουλειά.
Εγώ όμως δεν ήμουν ευχαριστημένη με το να είμαι μόνο μαμά.
Ήθελα να έχω κάτι εντελώς δικό μου, που θα νιώθω ότι μου δίνει μια διέξοδο, κάτι διαφορετικό, που να μην περιλαμβάνει μόνο την ιδιότητά μου ως μητέρας. Κάτι δημιουργικό, που να το χτίζω μέρα με τη μέρα και να χαίρομαι μακροπρόθεσμα τα αποτελέσματά του.
Πολλοί μου είπαν: “Τι πιο δημιουργικό από το να διαμορφώνεις ανθρώπους! Σε 5-10 χρόνια βλέπεις τα αποτελέσματα του κόπου σου στα παιδιά σου που έχουν γίνει ολοκληρωμένοι άνθρωποι!”
Δεν είναι ψέματα αυτό. Το να συνδημιουργείς μαζί με το Θεό μια νέα ζωή είναι τεράστιο έργο, το να μεγαλώνεις μια ψυχή είναι απίστευτη “δουλειά”. Αλλά, όπως έχω πει στο άρθρο μου περί υπεργονεϊσμού, πιστεύω ότι τα παιδιά δεν είναι το κέντρο της ζωής μας. Πολλές γυναίκες νιώθουν ότι ολοκληρώθηκαν όταν απέκτησαν παιδιά. Είναι υπερπλήρεις με το να είναι μόνο μαμάδες και νοικοκυρές και αυτό είναι υπέροχο! Θα ήθελα κι εγώ να είμαι ικανοποιημένη μόνο με αυτό το ρόλο της ζωής μου! Δεν ένιωθα έτσι όμως! Κάτι μου έλειπε.
(Υποσημείωση Νο 2: Πρόσφατα, μια άλλη Youtuber που παρακολουθώ, η Hayley Paige, ανακοίνωσε ότι από το mommy content που ήταν η θεματολογία της ως τώρα, θα αλλάξει και θα επικεντρωθεί στο πώς να γίνει κανείς παραγωγικός, να βγάλει χρήματα μέσω ίντερνετ και να αποκτήσει οικονομική ανεξαρτησία. Είπε ότι δεν την ικανοποιεί πλέον τόσο να ανεβάζει βίντεο περί παιδιών γιατί δεν της φτάνει να είναι μόνο μαμά, αλλά κινείται πια σε σοβαρά επιχειρηματικά μονοπάτια. Πολλά σχόλια σε αυτή τη δήλωσή της έλεγαν ότι προσβάλλει τις άλλες μαμάδες λέγοντας ότι η μητρότητα δεν την υπερκαλύπτει! Γέλασα με την καρδιά μου όταν το διάβασα! Δεν υποτιμά τις μητέρες που είναι ευχαριστημένες μόνο με τη μητρότητα, αν πει ότι ΕΚΕΙΝΗ δε νιώθει έτσι! Ας ηρεμήσουμε λίγο!)
Εκεί, λοιπόν, ήρθε η σκέψη για το blogging.
Νιώθω μια άνεση γενικά με το γραπτό λόγο, καθότι βιβλιοφάγος, wannabe συγγραφέας, μαθήτρια θεωρητικής κατεύθυνσης με μεγάλη αγάπη στα αρχαία ελληνικά και την ελληνική γλώσσα γενικότερα. Βέβαια, αυτό δεν είναι προαπαιτούμενο (ούτε και επαρκές) για να γίνεις ένας καλός blogger: υπάρχουν αμέτρητοι εξαιρετικοί bloggers που δε γράφουν με ολόσωστη ορθογραφία και γραμματική, ούτε λογοτεχνικά, αλλά ρουφάς τα κείμενά τους σαν νερό! Ωστόσο, για μένα ήταν μια καλή αρχή σε comfort zone. Αγαπώ το ίντερνετ, αγαπώ το γράψιμο: ο τέλειος συνδυασμός!
Τι μου έδωσε το blogging
1. Δημιουργική διέξοδος
Δεν είμαι άτομο που μπορεί να “καθίσει στα αβγά του”! Θέλω να ασχολούμαι με κάτι που να μου δίνει την αίσθηση της δημιουργικότητας.
2. Κάτι αποκλειστικά δικό μου
Πόσο ωραίο είναι να χτίζεις κάτι δικό σου! Να το διαμορφώνεις έτσι όπως σου αρέσει και σε εκφράζει. Να είναι η δική σου γωνιά, με την υπογραφή σου! Να χαίρεσαι με την πρόοδό του και να λυπάσαι με τις κακές του στιγμές! Αν έχετε δει την ταινία “Τα μυαλά που κουβαλάς”, ξέρετε ότι και η λύπη χρειάζεται στη ζωή, όπως και η χαρά. Χρειαζόμαστε κάτι που να είναι πηγή χαράς, αλλά και να μας δυσκολεύει ενίοτε!
Κάνω σχέδια για το blog μου! Θέλω να το εξελίξω, να το βελτιώσω, να πετύχω νέους στόχους!
3. …που να μη σχετίζεται αποκλειστικά με τα παιδιά!
Στο blog μου αναφέρομαι μεν στην οικογένεια και στα παιδιά, που είναι η άμεση καθημερινότητά μου και αυτό που έχω σπουδάσει, αλλά δεν είναι το μοναδικό του αντικείμενο. Έχω πολλές πτυχές ως άνθρωπος και το blog μου θέλω να τις καλύπτει κι αυτές.
4. …και να με ενδιαφέρει!
Στο blogging μπορείς να ασχοληθείς με ό,τι κάνει την καρδιά σου να πεταρίζει. Δε χρειάζεται να είσαι ειδικός, μπορείς να γράφεις από την πλευρά ενός μαθητευόμενου. Γι’ αυτό διάλεξα την οργάνωση του σπιτιού ως τον ένα πυλώνα του blog μου και τα βιβλία ως τον άλλο, καθώς με ενδιαφέρουν και οι δύο.
5. Παρατηρώ τον κόσμο με άλλο μάτι
Ο αγαπημένος μου καθηγητής στο Λύκειο ήταν ένας φιλόλογος. Μας έλεγε πολλά και σοφά λόγια, όπως αυτό που δημοσίευσα πριν από λίγο καιρό στο Instagram.
Αυτός ο καθηγητής έλεγε επίσης ότι ο συγγραφέας είναι “σεισμογράφος”, καταγράφει δηλαδή όλα τα φαινόμενα που παρατηρεί στην κοινωνία και τα μεταφέρει στα γραπτά του με το δικό του τρόπο. Πιστεύω ότι και ο blogger κάπως έτσι κινείται.
Από τότε που δημιούργησα το blog, παρατηρώ τον κόσμο, την καθημερινότητα, τις σχέσεις, τη ζωή υπό το πρίσμα μιας εν δυνάμει ανάρτησης! Ό,τι γίνεται, ό,τι βλέπω, ό,τι σκέφτομαι, το κωδικοποιώ στο μυαλό μου ως μια ανάρτηση που θα μπορούσα να γράψω! Πώς θα αναλύσω την τάδε σκέψη/άποψη που έχω, ώστε να τη μεταδώσω περιεκτικά, αλλά και επεξηγηματικά στο blog; Αυτό με έχει αφυπνίσει σε πολλά θέματα και με έχει ωθήσει στο να τα σκεφτώ ολόπλευρα και κριτικά. Αν δεν είναι εμφανές, μου αρέσει πολύ να σκέφτομαι και να παρατηρώ τον κόσμο με κριτική ματιά. Οπότε, bingo!
6. Νέες γνώσεις
Μου αρέσει να μαθαίνω καινούρια πράγματα. Με αφορμή το blogging, έμαθα λίγη HTML, λίγο SEO, λίγο email marketing, λίγο social media marketing, λίγο το πώς στήνονται οι online επιχειρήσεις, λίγο το πώς λειτουργεί το internet πέραν των ορίων του προσωπικού προφίλ του Facebook όπου αλληλεπιδράς μόνο με τα γνωστά σου άτομα. Είμαι σίγουρη ότι όσο περνάει ο καιρός θα μαθαίνω και περισσότερα!
7. Γνωριμίες
Το έχω πει κι άλλες φορές, αλλά είναι σημαντικό! Για ένα εσωστρεφές άτομο σαν εμένα που βρίσκεται κυρίως στο σπίτι με τα παιδιά, η ευκαιρία για γνωριμίες με άτομα που ξέρω εξαρχής ότι έχουμε ίδια ενδιαφέροντα, είναι η τέλεια συνθήκη! Άτομα που αγαπούν το blogging, τα βιβλία, το μινιμαλισμό, την οργάνωση, που είναι γονείς και έχουν τις ίδιες ανησυχίες με μένα. Άτομα με τα οποία ζούμε παρόμοιες καταστάσεις ή έχουμε παρόμοια ζωή και έχουμε συζητήσει τις σκέψεις μας σαν να γνωριζόμαστε χρόνια κι ας μην έχουμε συναντηθεί!
8. Προσφορά
Πιστεύω ότι μέσω του blog, προσφέρω το λιθαράκι μου στον κόσμο (έστω, μόνο στον κόσμο του ίντερνετ). Δεν τρέφω αυταπάτες ότι έχω κάποια τρομερή επιρροή, αλλά δίνω αυτά που έχω μέσα μου! Όταν παίρνω μηνύματα αναγνωστών που λένε ότι τους βοήθησα σε κάτι, τους εμψύχωσα, τους προβλημάτισα, τους θύμισα κάτι σημαντικό που θέλουν να επαναπροσδιορίσουν στη ζωή τους, σκέφτομαι ότι από αυτή τη μικρή γωνιά κάτι προσφέρω κι εγώ στην κοινωνία! Αυτό το λίγο που έχω και μπορώ!
Περιπτώσεις άλλων
Δεν είναι, φυσικά, τυχαίο που πολλές ακόμη γυναίκες ξεκίνησαν την blogging πορεία τους σε παρόμοια φάση με εμένα! Και πολλές από αυτές έχουν διαπρέψει και κερδίζουν αξιόλογα χρήματα από το blog τους! Αν, λοιπόν, ανήκετε στις μαμάδες που νιώθουν ότι κάτι τους λείπει και αναρωτιέστε αν η δημιουργία ενός blog θα σας βοηθήσει, το δικό μου παράδειγμα αλλά και τόσων άλλων γυναικών θα σας δώσει την απάντηση! (Αλλά και σε όποια άλλη κατηγορία ανθρώπων ανήκετε και ψάχνετε κάτι δημιουργικό, κάτι που να σας ανοίξει άλλους ορίζοντες και να σας φέρει σε επαφή με υπέροχους ανθρώπους!)
Υπάρχουν μαρτυρίες ατόμων που ξεκίνησαν το blogging για να βοηθήσουν τη θεραπεία κατάθλιψης και άγχους, όπως αυτή η ιστορία στο Τhe Mighty και παρομοίως αυτό το άρθρο της βρετανικής Metro.
Συμπεράσματα
Αν αντιμετωπίζετε προβλήματα ψυχικής υγείας που δυσκολεύουν την καθημερινότητά σας, πηγαίνετε στο γιατρό. Δευτερευόντως, η ασχολία με κάτι δημιουργικό θα σας βοηθήσει. Φυσικά, ένα blog δεν μπορεί από μόνο του να θεραπεύσει μια ασθένεια που χρήζει φαρμακευτικής αγωγής, είναι όμως κάτι βοηθητικό.
Προφανώς και δεν έχω λύσει όλα μου τα προβλήματα δημιουργώντας την Κόκκινη Καμέλια! Μόλις κοιμηθούν, όμως, τα κορίτσια, μπορώ να σκεφτώ κάτι πέρα από τις πάνες, το νηπιαγωγείο και τα παιχνίδια! Έχω να ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό! Να αποσπάσω την προσοχή μου από τη μονοτονία του να κάνω τα ίδια κάθε μέρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Νιώθω ότι μου δίνει μια άλλη αίσθηση! Αισθάνομαι περήφανη για τον εαυτό μου με κάθε μικρό κατόρθωμα ή στόχο που πετυχαίνω! Γι’ αυτό λέω συχνά ότι το αγαπώ πολύ! Είμαι πιο δημιουργική και παραγωγική και αυτό με κάνει καλύτερη σε πολλούς άλλους τομείς. Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι άκρως σημαντική: όσο καλύτερα νιώθουμε, τόσο καλύτερα συμπεριφερόμαστε. Εξάλλου, όταν είναι η μαμά χαρούμενη, έχει περισσότερες πιθανότητες να κάνει και τους άλλους χαρούμενους!
Αυτές είναι οι σκέψεις μου σχετικά με το blogging και την ψυχική υγεία της μαμάς! Πείτε μου κι εσείς τις δικές σας!
Μαρία
Μαρακι μου, τι πληρες και μεστο αρθρο! Με υπερκαλυψες ως συνομιληκη σου -σε blogging age – blogger stay at home mum. Και επειδη πασχω κι εγω απο κρισεις ανικανοποιητου και ακαθιστου, σ´ευχαριστω που μου θυμισες τους λογους για τους οποιους ξεκινησα και με εκανες να σκεφτω οτι αξιζει να συνεχισω, πριν κατεβω σε αλλα μονοπατια, με δυσκολη επιστροφη ❤️❤️❤️❤️ Keep blogging!
Κ ξεχασα να σου πω οτι κ εγω αρχιζω και σκεφτομαι αλλο περιεχομενο ηδη! να ανησυχησω γιατρε;;
Φιλενάδα μου αγαπημένη, με κοινή αρχή ξεκινήσαμε, αλλά ποιος ξέρει πού μπορεί να μας οδηγήσει το ένστικτό μας! Θα σε χειροκροτήσω σε όποια αλλαγή περιεχομένου κι αν κάνεις, διότι όπως έγραψα και στο βίντεο της Hayley “we like your content because we like you as a person!” ❤ Αναμένουμε!
Μπράβο Μαρία υπέροχο το άρθρο σου ! Ακριβώς στην ίδια θέση βρέθηκα πριν 1,5 μήνα και ξεκίνησα τη δική μου γωνία, το δικό μου blog ( ειμαι Νέα στο κόμματι του blog) . Νομίζω ότι με βοηθάει πολύ να ξεχνάω τα προβλήματα που τυχόν εμφανίζονται και συγχρόνως νιώθω ότι είμαι δημιουργική! Σου εύχομαι να συνεχίσει έτσι!! Χρύσα!
Σε ευχαριστώ πολύ Χρύσα! Είσαι λοιπόν άλλο ένα παράδειγμα στην ίδια κατηγορία! Εύχομαι κι εσύ να δεις πολλές χαρές μέσα από το blog σου! (Σίγουρα θα δεις!)
Αχ πόσο σε καταλαβαίνω! Η μαμαδικη είναι υπέροχη αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι μια full time δουλειά 24/7 και αν είσαι συνεχώς στο σπίτι εχει και αυτό τη δυσκολία του.Προσωπικα στα δεύτερο παιδί που είχα 9μηνη άδεια, η επιλοχεια κατάθλιψη έκανε μεγαλύτερο κύκλο για να περάσει και όταν ξαναπήγα στη δουλειά ήρθα στα ίσα μου.Μπραβο που βρήκες δημιουργικη διεξοδο και θα σταθώ στη σκέψη σου ότι όταν είσαι δημιουργική είσαι και καλύτερη γενικά σε όλους σου τους ρόλους.Θα συμφωνήσω εκατό τοις εκατό.Ενας ανθρώπος χαρούμενος μεταδίδει την ενέργεια του στους γύρω του.Soooo keep blogging girl☺️
Πόσο χαίρομαι που καταλαβαινόμαστε, Σίσσυ! Είναι όντως δύσκολο το 24/7 και χρειάζεται μια αλλαγή, μια έξοδος! Σε ευχαριστώ Πολύ!
Υπέροχο το άρθρο σου Μαρία μου. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εγώ βέβαια δεν ξεκίνησα το blogging ως stay-at-home mum καθώς είμαι full-time εργαζόμενη αλλά και πάλι είχα έντονη την ανάγκη για μια δημιουργική απόδραση. Για εμάς τις πιο σύγχρονες γυναίκες νομίζω ότι το blogging είναι το “σύγχρονο βελονάκι”, όπως αρέσκομαι να το λέω. Αγαπώ όλα αυτά που μου έχει προσφέρει, τις γνώσεις, τις φιλίες και ταυτόχρονα με έχει κάνει “αχόρταγη” για περισσότερη γνώση, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Είναι τρομερά απαιτητικό (καθότι τελειωμανής από τη φύση μου) αλλά δεν με κουράζει καθόλου, καθώς κάνω κάτι που αγαπώ.
Σε ευχαριστώ πολύ για αυτο το σχόλιο, Ιωάννα! Ακόμα και οι εργαζόμενες μητερες χρειάζονται έναν τρόπο να ξεχνιούνται και να κάνουν κάτι δημιουργικό!
Τί υπέροχο άρθρο! Δεν το διάβασα απλά, το ευχαριστήθηκα και το ρούφηξα! Ταυτίστηκα τόσο πολύ! Μαρία, δεν ξέρω αν σου έχει τύχει ποτέ, αλλά αυτό το άρθρο το ζήλεψα! Ξέρεις, κάποιες φορές μπορεί να διαβάσω κάτι και να νιώθω ότι ο συγγραφέας είναι μέσα στο μυαλό μου… Ακριβώς αυτό ένιωθα και με το δικό σου άρθρο. Το ζηλεύω και το καμαρώνω! Συνέχισε έτσι, Μαρία! Ζήτω το Blog Therapy!
Τερέζα Μου, σε ευχαριστώ τόσο πολύ γι’ αυτά τα λόγια! Καταλαβαίνω γιατί ταυτίστηκες τόσο και γιατί μίλησε στην καρδιά σου! Η blogοθεραπεία πιστεύω ότι το γιατρικό μας χαχα!!
Αν και δεν μπορώ να πω πως έχω νιώσει κάτι τέτοιο, εγώ προσωπικά έχω βιώσει το αντίθετο. Κόντεψα να πέσω σε κατάθλιψη από το πολύ blogging. Αν και σε αρκετούς ακούγεται περίεργο, κι όμως συμβαίνει. Αυτός ήταν ο λόγος που έγραψα και το πρώτο άρθρο στο Inkstory για το blogging και την κατάθλιψη: https://inkstory.gr/to-blogging-se-kani-katathliptiko-ke-ochi-gia/
Εξαιρετικό το άρθρο σου! Όσο πιο πολύ περνάνε τα χρόνια, όλος και περισσότερος κόσμος ασχολείται με το blogging και τέτοια προσωπικά άρθρα έρχονται και κάνουν την διαφορά.
Κοίτα να δεις πώς το ίδιο πράγμα μπορεί να λειτουργήσει με ακριβώς αντίθετο τρόπο στον καθένα! Θυμάμαι και την ιστορία που μου είχες πει από κοντά. Το blogging με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε αγγίζει πολύ!
Η μόνη αληθινή και πηγαία χαρά είναι το να κυνηγάς καθημερινά τα “θέλω σου”! Ένα από αυτά είναι και η μητρότητα.
Είναι προφανές ότι η δημιουργικότητά σου εκτονώνεται θετικά μέσα από το blogging.
Μην ξεχνάμε ποτέ πως οι άνθρωποι που είναι εντονα επιθετικοί κι απορριπτικοί σε κάτι , πχ μια ιδέα ή μια απόφαση… (βλέπε οπαδούς της you tuber σου) , συνήθως “φθονούν “… με κάποιον τρόπο αυτόν που εμπλέκεται.
Δεν υπάρχει πιο φυσιολογικό πράγμα σπό το να μην σε εκφράζει η μητρότητα αποκλειστικά στη ζωή σου.
Να το πω αλλιώς… Πιστεύω οως οσες γυναίκες ολοκληρώνονται απόλυτα κι ασυζητητί από τη μητρότητα βιώνουν σοβαρό ενοχικό σύνδρομο κι άρα εχουν σοβαρές πιθανότητες κατάθλιψης .
Τρομερό κείμενο για άλλη μια φορά λουλούδι μου!
Μπραβο
Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου Νάντια! Έχουμε αρκετά παρόμοια οπτική απέναντι στα πράγματα!
Το blogging είναι όντως θεραπευτικό, καθώς σε αναγκάζει να οργανώσεις τη σκέψη σου, να βάλεις σε σειρά αυτά που σκέφτεσαι. Ανασυγκροτήσαι.
Συμφωνώ απολύτως Νατάσα!
Μαρία μου τα είπες πολύ ωραία! Ειδικά για το 5, να σου πω κι εγώ ότι από τότε που άρχισα να blogάρω, πολύ συχνά όταν κάνω κάτι, σκέφτομαι πώς θα το εξέφραζα με λέξεις σε ανάρτηση! Πόσες αναρτήσεις ξεκίνησαν έτσι!!! Μιλάμε ότι σου αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου!!!! Σε φιλώ και keep blogging!!!
Χαχαχαχα καμιά φορά που κάθομαι σκεπτική λεει ο Γιώργος “τι σκέφτεσαι;” και λέω “το τάδε πράγμα που είδαμε σήμερα, πώς θα το γράψω σε ανάρτηση!”
Δεν θα μπορούσες να τα εκφράσεις καλύτερα! και συνόψισες σε μια πρόταση κάτι που δεν το είχα συνειδητοποιήσει
[…”we like your content because we like you as a person!”…]
that’s it!
και χαίρομαι που διαβάζω ολοκληρωμένα, πρωτότυπα και τεκμηριωμένα κείμενα με σωστή σύνταξη και ορθογραφία!
(έλεος με μερικούς bloggers και τα ορθογραφικά, εν τέλει υπάρχει και το auto-correction!)
Ευχαριστώ, Δάφνη μου! Προσπαθώ να είμαι πολύ επιμελής και προσεκτική σε ό,τι ανεβάζω!
Εξαιρετικό το κείμενο! Εγώ δεν είμαι μαμά αλλά ένιωθα ότι όσα έκανα δε με κάλυπταν, και μέσα από το blogging βρήκα αυτό το κάτι παραπάνω!
Ίσως είναι καιρός να ξεπεραστεί πια αυτό το στερεότυπο, όταν γίνεται κάποιος γονιός, δεν παύει να είναι ο εαυτός του, και είναι μεγάλο λάθος να παραμελεί τα όνειρα του! Πρώτα αναπνέουμε εμείς και μετά δίνουμε τη μάσκα στους γύρω μας…
Καλή εβδομάδα!
Άλκηστη
Ακριβώς έτσι είναι, Άλκηστη, χαίρομαι που συμφωνούμε και σε ευχαριστώ πολύ που πέρασες από δω!
Pingback: Εγώ, στα 28 μου - Η Κόκκινη Καμέλια
Μαμά δεν είμαι ακόμα αλλά πόσο καταλαβαίνω κι εγώ όσα γράφεις Μαρία – το έχουμε ξανασυζητήσει άλλωστε!!
Τέτοιες μέρες, λίγο πριν αρχίσω να ξανασχολούμαι με το blogging πολύ απολαμβάνω να διαβάζω σχετικά άρθρα και είσαι πάντα στις πρώτες επιλογές!! Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό!
Ειρήνη μου, σε ευχαριστώ! Αναμενουμε το ντεμπούτο σου!