Το να αποκτάς παιδί είναι μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στη ζωή σου. Σε αναγκάζει να δεις όλη τη ζωή σου αλλιώς, να αναθεωρήσεις και να ξανασκεφτείς όσα πίστευες! Όταν έχεις να σκεφτείς ακόμη ένα άτομο, που εξαρτάται εξολοκλήρου από εσένα, πολλά αλλάζουν!
Φέτος συμπληρώνονται 5 χρόνια από τη μέρα που έγινα μάνα και να το πώς με άλλαξε η μητρότητα!
Από τότε που έγινα μαμά…
1. Νοιάζομαι μόνο για αυτά που θεωρώ σημαντικά
Όταν αποκτάς μικρά πλασματάκια που εξαρτώνται από εσένα, ο χρόνος σου περιορίζεται. Η έννοια του μινιμαλισμού και το να μειώσω τα πράγματα που δε χρειάζομαι υλικά, αλλά και σε επίπεδο ενασχολήσεων, υπήρχε μέσα μου από παλιότερα. Μετά τα παιδιά όμως, άρχισα να επιδιώκω την απλότητα ακόμα πιο συνειδητά! Κατάλαβα ότι έχω περιορισμένο χρόνο, ενέργεια και διάθεση και αυτά μπορώ να τα διαθέσω μόνο σε ό,τι θεωρώ πραγματικά σημαντικό.
Ετεροχρονισμένα, είδα ότι σε αυτό είδα να συμφωνεί και το αγαπημένο μου βιβλίο, το The subtle art of not giving a f*ck!
Σε επίπεδο γονεϊκότητας προσπαθώ να ακολουθώ ένα ήρεμο μοντέλο και να αποφεύγω τον υπεργονεϊσμό.
2. Έγινα πιο υπεύθυνη και πιο οργανωτική
Ήμουν αρκετά οργανωτική και πριν κάνω παιδιά, αλλά από τότε που έγινα μαμά, το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει σε άλλους ρυθμούς! Ξεκίνησα το δικό μου bullet journal, τη μέθοδο προγραμματισμού που αγάπησα, προσπαθώντας να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη!
3. Προσέχω την υγεία μου
Όταν γέννησα την πρώτη μου κόρη και συνειδητοποίησα πρακτικά ότι θα φάει μόνο όταν την ταΐσω και θα είναι καθαρή μόνο όταν εγώ την πλύνω, μια σκέψη σχηματίστηκε ξεκάθαρα στο μυαλό μου. “Πρέπει να είμαι καλά, για να μπορέσω να τη μεγαλώσω“.
Από τότε, άρχισα να προσέχω περισσότερο την υγεία μου. Δεν αγνοώ την οποιαδήποτε αδιαθεσία με τη λογική ότι “θα περάσει”. Άρχισα να επισκέπτομαι τον οδοντίατρο όντως στο 6μηνο και όχι όποτε απλώς έχω χρόνο και συνειδητοποίησα ότι οι ημικρανίες μου δεν είναι απλοί πονοκέφαλοι και πήγα σε νευρολόγο.
4. Έγινα πιο ανθεκτική στις αρρώστιες, στα νοσοκομεία και τους γιατρούς
Πριν κάνω παιδιά, φοβόμουν υπερβολικά τα νοσοκομεία. Για να σας δώσω μια εικόνα, όταν ήμουν έγκυος στην πρώτη μου κόρη, χρειάστηκε να νοσηλευτώ 2 φορές. Όσο ήμουν στο νοσοκομείο, ήθελα τη μαμά μου μαζί μου συνεχώς. Λίγους μήνες μετά, ως μαμά νεογνού που χρειάστηκε νοσηλεία, ήμουν πλέον η συνοδός στο νοσοκομείο. Άντεξα και τις αιμοληψίες και τους ορούς και τις μάσκες οξυγόνου και όποια άλλη συνθήκη απαιτεί το νοσοκομείο!
Τα προηγούμενα χρόνια, στις αρρώστιες των παιδιών το έπαιρνα κατάκαρδα. Τώρα πια, όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά, είμαι πιο ψύχραιμη και βρίσκω τρόπους να αντιμετωπίζω την κατάσταση.
5. Ενδιαφέρομαι περισσότερο και διαβάζω πολύ για την ψυχολογία και τον άνθρωπο
Έχω μπροστά μου 2 μικρούς ανθρώπους που πρέπει να βοηθήσω να μεγαλώσουν. Ψάχνω τα πάντα σχετικά με τον άνθρωπο, την υγεία του και την ψυχολογία του και διαβάζω πολύ.
Στην κατηγορία του blog “Κριτικές βιβλίων” μπορείτε να βρείτε την άποψή μου για πολλά βιβλία που διάβασα. Επίσης, στο Instagram ανεβάζω συχνά μίνι κριτικές και σχόλια σε αυτά που διαβάζω.
6. Βλέπω το κοινό καλό και το μέλλον των ανθρώπων με περισσότερη έγνοια
Με τη σκέψη πια ότι αυτό που θα αφήσω πίσω μου, θα το πάρουν τα παιδιά μου και αυτό που θα αφήσουν εκείνα, θα το πάρει κάποιος άλλος, ο κόσμος έχει αποκτήσει άλλη εικόνα στο μυαλό μου. Η φροντίδα του περιβάλλοντος και το αληθινό ενδιαφέρον για τους άλλους ανθρώπους, βλέπω καθαρά ότι γυρίζει πίσω σ’ εμάς.
7. Διαβλέπω περισσότερο και είμαι πιο “υποψιασμένη” σε καταστάσεις που παλιότερα δεν ήμουν
Η αλήθεια είναι ότι έχω γίνει πιο καχύποπτη σε πολλά πράγματα. Παλιότερα, κάποιος άγνωστος που μιλούσε σε ένα παιδί θα μου φαινόταν απλώς μια χαριτωμένη εικόνα. Δε λέω ότι κυκλοφορώ βλέποντας παντού δυνάμει εγκληματίες και παιδόφιλους, όμως είμαι πιο υποψιασμένη σε θέματα ασφάλειας των παιδιών. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά και παρατηρώ.
Επίσης, έγινα λιγότερο αισιόδοξη, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Δεν πιστεύω πλέον ότι όλα θα πάνε καλά, ούτε ότι τα καλύτερα θα έρθουν. Πιστεύω ότι θα έρθουν δυσκολίες στη ζωή και πρέπει να είμαι προετοιμασμένη να τις αντιμετωπίσω αποτελεσματικά. Σε βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, αυτό λέγεται “αμυντική απαισιοδοξία” και δεν είναι κακό. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να βλέπει κανείς τη ζωή.
8. Δεν κατακρίνω με την ίδια ευκολία τις επιλογές των άλλων
Θυμάσαι πριν κάνουμε παιδιά που λέγαμε “το δικό μου παιδί δε θα το κάνει αυτό!“; Ή “εγώ όταν κάνω παιδιά δε θα το κάνω αυτό!” Πολλά αλλάζουν όταν όλη σου η ζωή αλλάζει. Έγινα πιο επιεικής με τους άλλους και δεν κατακρίνω τόσο εύκολα τις επιλογές τους, είτε είναι γονείς είτε όχι. Κατάλαβα από πρώτο χέρι ότι δεν ξέρεις ποτέ πώς θα έρθουν τα πράγματα και οι αποφάσεις που παίρνεις επηρεάζονται από παράγοντες που είναι δύσκολο να καταλάβουν οι άλλοι.
Διαβάστε επίσης: Οι μαμαδο-καβγάδες του ίντερνετ
9. Κατάλαβα πολλές επιλογές των γονιών μου, αλλά και δεν μπόρεσα να εξηγήσω κάποιες άλλες
Θυμάσαι το “όταν κάνεις κι εσύ παιδιά, θα καταλάβεις” που έλεγαν οι γονείς μας; Σε πολλά πράγματα, όντως κατάλαβα! Σε άλλα, ακόμη δεν έχω καταλάβει και ως μαμά δε θα έκανα τις επιλογές που έκαναν οι γονείς μου. Αλλά όταν το σκέφτομαι αυτό, ξαναγυρίζω στο μάθημα νούμερο 8 και σταματώ εκεί.
10. Εκτίμησα τη δύναμη του γυναικείου σώματος και της γυναικείας ψυχής όταν έρχεται η μητρότητα
Η αδερφή μου λέει ότι όταν βγαίνεις από το μαιευτήριο, έχεις αποκτήσει ένα “τσιπάκι” με προγραμματισμό διαφορετικό από αυτόν που είχες πριν. Είναι αλήθεια αυτό! Όταν καταλαβαίνεις ότι έχεις ένα παιδί μέσα σου, ότι έχεις ένα παιδί στα χέρια σου, βρίσκεις έναν παράξενο τρόπο να τα βγάλεις πέρα!
11. Κατάλαβα ότι ο στόχος είναι σε αγαπούν τα παιδιά σου και να γυρίσουν στο σπίτι που βρίσκουν φροντίδα και αγάπη
Κάποτε πίστευα ότι τα παιδιά αγαπούν τους γονείς τους απλώς επειδή είναι οι γονείς τους. Βλέποντας τις κόρες μου και κάνοντας εικόνα πώς θα είναι σε 15 χρόνια που δε θα με χρειάζονται, σκέφτομαι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ο στόχος μου είναι να με αγαπούν επειδή βρίσκουν αγάπη σε μένα και να γυρίζουν στο σπίτι που βρίσκουν φροντίδα, γιατί αν δεν γίνει αυτό, θα βρουν κάποιο άλλο μέρος να την πάρουν.
12. Είδα πόσο γερός δεσμός είναι η οικογένεια για τους δύο ανθρώπους που συμμετέχουν ισότιμα σε αυτή
Το να αγαπάς κάποιον, να τον παντρεύεσαι και να μοιράζεσαι τη ζωή σου μαζί του, είναι μια διαδρομή που σας συνδέει. Αλλά το να ζεις εγκυμοσύνες, παιδιά και την αίσθηση της οικογένειας μαζί του, είναι ένα άλλο επίπεδο. Αυτές οι εμπειρίες συνδέουν βαθιά τα δύο πρόσωπα!
Και πόσα άλλα ακόμα!
Έγινα άλλος άνθρωπος από τότε που τα κορίτσια μου ήρθαν στη ζωή και όλες οι αλλαγές που συντελέστηκαν δε χωρούν σε μια ανάρτηση!
Όποιος με ξέρει, θυμάται πώς ήμουν πριν και το πόσο άλλαξα μετά. Πάντως, μου αρέσει το πώς με άλλαξε η μητρότητα! Μπήκα σε άλλο ρυθμό ζωής, που μου άνοιξε τα μάτια σε τομείς που είχα μαύρα μεσάνυχτα! Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ, και με τη βοήθεια του blogging που επηρέασε θετικά σε μεγάλο βαθμό την ψυχική μου κατάσταση, έγινα ένας πιο… πολύπλευρος άνθρωπος. Είδα πράγματα που δεν έβλεπα παλιότερα! Δοκίμασα νέα πράγματα που απέφευγα!
Λόγω του χαρακτήρα μου, που ήταν αρκετά εσωστρεφής και συντηρητικός και μου άρεσε να μένω στα ίδια, δεν ξέρω ποια άλλη τόσο μεγάλη αλλαγή θα με ωθούσε να βγω από το comfort zone μου. Τα βλαστάρια μου με έσπρωξαν να φέρω τα πάνω-κάτω!
Ένιωσες κι εσύ να γίνεσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος από τότε που έγινες μάνα; Μοιράσου μαζί μου στα σχόλια την εμπειρία σου!
Μαρία
Photo by Matt Hoffman on Unsplash
Πολύ ωραία η ανάρτηση Μαρία! Ναι, η μητρότητα μας αλλάζει αμετάκλητα ! Η αλήθεια είναι ότι είναι μεγάλο σοκ ,ειδικά στην εποχή μας που όλα μοιαζουν(και από πολλές πλευρές είναι..) πιο δύσκολα! Για μένα, οι περισσότερες δυσκολίες υπήρξαν μετά τη γέννηση του 2ου παιδιού, που θεωρώ ότι δίνει άλλη δυναμική στην οικογένεια! Αναμφισβήτητα όμως βλέπω και όλες τις θετικές επιδράσεις..βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια,με περισσότερη επιείκεια. Έμαθα να βγαίνω απ’το μικρόκοσμο του εαυτού μου και να ανακαλύπτω δυνάμεις (ψυχικές κυρίως) που δεν πίστευα ότι θα είχα! Τελικά η μητρότητα σε κάνει καλύτερο Άνθρωπο..
Ναι, ειδικά μετά τα 2 παιδιά βλέπεις άλλα πράγματα. Είναι ένα ολόκληρο σχολείο, μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση της ζωής!
Γλυκούλα μου!
Τα είπες “όλα”. Αυτά και άλλα πολλά όντως 🙂
Είσαι τόσο μικρή μα τόσο ώριμη!
Και να δεις η ερχόμενη δεκαετία τι σου φέρνει… Δεν ξέρω αν “τα καλύτερα έρχονται”, και δυστυχώς δεν είμαι ούτε εγώ που το ρημαδοποτήρι της ζωής καταφέρνουν να το δούν πάντα γεμάτο, αλλά σίγουρα ερχονται ΠΟΛΛΑ καλά και ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ.
Ας είμαστε παρούσες, να τα υποδεχτούμε, να τα αγκαλιάσουμε, να διδαχθούμε από αυτά και γιατί όχι, να τα απολαύσουμε! ❤️
Χριστίνα μου, η ξέρω ποια, ανυπομονώ για την επόμενη δεκαετία! Θα μάθω πολλά και θα κάνω πολλά, είμαι σίγουρη! <3
Πόσο ομορφο και βαθιά αισιόδοξο κείμενο! Πιο πολύ από όλα μου άρεσε αυτό που έγραψες για το κοινό καλό και το μέλλον. Μακάρι να το έβλεπαν όλοι έτσι…
Άλκηστη
Σε ευχαριστώ πολύ Άλκηστη! Ελπίζω ότι για όλους θα βρεθεί η αφορμή να το σκεφτούν κάπως αλλιώς!
Τι να πρώτο σχολιάσω; Η ομοιότητα του χαρακτήρα σου με τον δικό μου είναι απίστευτη. Επίσης απίστευτο είναι κι οτι αυτό που περιγράφεις είναι η πορεία μου μέχρι ενός σημείου. Πρόσφατα ανακάλυψα το bullet Journal και ειμαι στη φάση που Δημιουργώ το δικό μου κι είμαι πολύ ενθουσιασμενη με αυτό. Πραγματι άλλαξε απίστευτα ο τρόπος σκέψης κι αντιμετώπισης των καταστάσεων από τότε που έγινα μάνα, 11 μήνες πριν. Ειμαι στη φάση που προσπαθώ να μη τα παίρνω όλα τοις μετρητοίς για χάρη του παιδιού μου. Είμαι σε εκείνη τη φάση που καταλαβαίνω επιλογές των δικων μου γονιών και επιλογές που προσωπικά δε θα έκανα ποτέ. Βάλσαμο η ανάρτηση αυτή στη καρδιά μου. Ευχαριστώ!
Τι ωραία που έχουμε τόσα κοινά! Η μητρότητα ανοίγει δρόμους για να σκεφτούμε πράγματα με τον ίδιο τρόπο!
Όπως μου έλεγε κάποτε και η μητέρα μου, “Όταν σε είδα για πρώτη φορά, άνοιξε τόσο πολύ η κόρη του ματιού μου που ξαφνικά άλλαξε όλη η εικόνα της ζωής μου, προς το καλύτερο.” Με αυτό κατά νου και τώρα που διάβασα και το άρθρο σου, άρχισα να πιστεύω όλο και περισσότερο πως όχι απλά μας αλλάζουν τα παιδιά, σχεδόν όλα αλλάζουν στην ζωή μας μετά. Άραγε όταν θα κάνω παιδιά, θα έχεις ακόμα το blog για να γράψω guest άρθρο πάνω στο ίδιο θέμα;
Κατ’ αρχάς, τι ωραία κουβέντα σου είπε η μαμά σου! Αν θα έχω το blog, λέει; Θα έχω γίνει τοπ οβ δε τοπ και το guest άρθρο σου θα γίνει viral!
Pingback: Τα λάθη των γονέων (μας): Ό,τι κι αν κάνεις, θα κάνεις - Η Κόκκινη Καμέλια
Pingback: Κριτική βιβλίου "Γονείς απλά!" - Η Κόκκινη Καμέλια
Pingback: Τέλος σχολικής χρονιάς - Η Κόκκινη Καμέλια
Pingback: Η παρουσίαση του βιβλίου "Μικρές Ιστορίες Μητρότητας"