Τέλος σχολικής χρονιάς

0 Shares

Τέλος σχολικής χρονιάς. Χθες ήταν η τελευταία μέρα για τα παιδιά της Πρωτοβάθμιας. Η τελευταία μέρα με τα παιδιά στο σχολείο. Η πρώτη φορά που είναι η τελευταία μέρα σχολείου για μένα ως δασκάλα.

Γιατί ήταν μία πάρα πολύ δύσκολη χρονιά και δε μιλάω μόνο για τα του covid.

Ξέρεις, θα ήταν πολύ πιο απλά τα πράγματα, αν έμπαινες στην τάξη και ήσουν εσύ και τα παιδιά, που σε βλέπουν ως πηγή γνώσης.

Αν δεν ήταν όλα γύρω – γύρω που επεμβαίνουν και κάνουν τη δουλειά δύσκολη.

Αλλά δεν είναι έτσι.

Φυσικά και δεν είναι τόσο τρομακτικά τα πράγματα. Φυσικά και έχει πολύ ωραίες πλευρές το πράγμα. Φυσικά και υπάρχουν παιδιά διαμάντια και γονείς που φέρονται σαν γονείς. Φυσικά και παίζει τεράστιο ρόλο το πόσο καταπληκτικό Διευθυντή και συναδέλφους μπορεί να πετύχεις, όπως είχα την τύχη εγώ φέτος. Φυσικά και αξίζει όλο αυτό το έργο.

Και όλα θα ήταν ευκολότερα, αν ήμουν ο τύπος που μπαίνει στην τάξη, κάνει υποτυπώδες μάθημα και μετά το καπελάκι μου και γεια σας. Αλλά δεν είμαι έτσι. Καθόλου. “Ακούω” κάθε παραμικρό πράγμα στην τάξη. Η θέση μου απαιτεί από εμένα να διδάξω 5 πράγματα από την ύλη, ενώ ταυτόχρονα έχω πιάσει με τις κεραίες μου όλες αυτές τις συχνότητες και πρέπει να τις διαχειριστώ δίκαια. Δε γίνεται να ακούω λόγια που πληγώνουν και να κάνω πως δεν τα άκουσα.

Το μόνο που θέλω γι’ αυτά τα παιδιά, αλλά και για όλα τα παιδιά, είναι να τα συναντώ στον δρόμο μετά από χρόνια και να χαίρομαι με το πόσο ωραίοι άνθρωποι έχουν γίνει. Αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό. Λιγότερο με νοιάζει το να θυμούνται γνώσεις. Έχω πραγματική επιθυμία μέσα μου να γίνουν όμορφοι άνθρωποι! Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά.

Έφτιαξα στο canva ένα αναμνηστικό να τους δώσω και ήθελα να βάλω και μια δόση χιούμορ. Γιατί, όπως τους έλεγα όλη τη χρονιά, μεταξύ μας δημιουργήθηκε μια σχέση: νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Έτσι, θέλησα να με θυμούνται με λίγο γέλιο, αλλά και με το σημαντικό μάθημα που θέλω να τους μείνει: Να φέρονται με σεβασμό. Να μην πληγώνουν με τα λόγια τους.

Είναι απίστευτο το πόσο ΔΕΝ μαθαίνουν τα παιδιά αυτά τα πράγματα.

Για καλλιέργεια σχέσεων και επικοινωνίας. Βαθιά, αληθινά μηνύματα, αξίες που αν δεν τις έχεις, δεν αξίζουν όλα τα κλάσματα που ξέρεις.

Έχω μια ιερή (όπως είναι και το επάγγελμα αυτό) βεβαιότητα ότι έκανα ό,τι μπορούσα για να το διδάξω αυτό στα παιδιά μου. Ξέρω ότι πολλά βράδια δε με έπαιρνε ο ύπνος από την αγωνία τού τι να κάνω για να τους τα μάθω αυτά. Αν το πέτυχα εξ ολοκλήρου δεν ξέρω. Δεν αρκεί να το πέτυχα μόνο εγώ. Θέλει συνέχεια από την οικογένεια κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα… Θέλει συνέχεια από όλους.

Αλλά πού να τη βρεις τη συνέχεια. Που ανοίγεις το ίντερνετ και βλέπεις σχόλια-οχετό από ενήλικες; Από ανθρώπους που είναι γονείς, που είναι μελλοντικοί γονείς, που είναι εκπαιδευτικοί, που είναι γείτονες, που είναι πολίτες; Που γίνεται κάτι και η πρώτη αντίδραση είναι να βρίσουν, να βρίσουν, να βρίσουν και όχι να αναρωτηθούν “πώς στα κομμάτια φτάσαμε εδώ; τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω στο να βελτιωθεί η κοινωνία;”

Συγγνώμη που δε σου δίνω ένα σούπερ αισιόδοξο τελείωμα χρονιάς, all sunshine and rainbows, και πόσο ειδυλλιακά είναι πλασμένα όλα, ε;

Ξέρεις ότι είμαι αληθινή και δη στα social. Κουράστηκα να τα ζαχαρώνουμε όλα με έναν μανδύα υπεροχότητας και στο τέλος της ημέρας να βλέπουμε την κακία εκεί έξω.

Γι’ αυτό, ΓΙΝΕ εσύ η άλλη πλευρά.

ΜΑΘΕ εσύ στο παιδί σου να μην αντιδράει σπασμωδικά όταν θυμώνει, σπρώχνοντας και λούζοντας με κοσμητικά επίθετα. Δεν έχεις παιδιά; Μίλησε γι’ αυτά στα ανίψια σου. Στα γειτονάκια. ΦΕΡΣΟΥ εσύ όπως αρμόζει να φέρεται ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια και σεβασμό στον εαυτό του και στους άλλους. Μίλα στο ίντερνετ με όμορφο τρόπο. Φτιάξε ένα blog και μοίρασε αυτό το μήνυμα. Γράψε ένα βιβλίο… Κάνε κάτι.

Κόψε τον βήχα στους μάγκες. Μην γελάς με τις εξυπνάδες τους και νομίζουν ότι κάνουν κάτι σπουδαίο.

Ααααααχ αυτοί οι μάγκες που εκκολάπτονται από το Δημοτικό… και τους βλέπεις, το βλέπεις με τα μάτια σου ότι αν στα 7, 8, 9 τους χρόνια μπορούν να πληγώσουν τον άλλο με τον άλφα τρόπο, στα 17, 18, 19 θα καταλάβουν πόση περισσότερη δύναμη έχουν για να τον πληγώσουν με τον βήτα τρόπο.

Και είναι τόσο κρίμα! Είναι παιδιά με τόσες δυνατότητες! Και τους το έλεγα. Ότι έχουν τόση ομορφιά μέσα τους να δείξουν! Όλα τα παιδιά έχουν μέσα τους την καλή τους πλευρά, πρέπει να μάθουν να την βγάζουν! Πρέπει να δουν ότι “μάγκας” δεν είσαι όταν χτυπάς πρώτος. Είσαι όταν είσαι το παράδειγμα, όταν φέρεσαι σε όλους με σεβασμό, όταν λύνεις τα προβλήματα και δεν προκαλείς καινούργια, όταν νοιάζεσαι για όλους και όχι μόνο για τον εαυτό σου.

Θα μπορούσα να συνεχίσω για 254 σελίδες ακόμα, αλλά νομίζω με πιάνεις.

Όλα αυτά σκεφτόμουν χθες.

Και το μόνο που ένιωθα ήταν η έγνοια μου να τα ακούν αυτά τα πράγματα τα παιδιά κι από αλλού. Να είναι αυτή η νοοτροπία μέσα στην οποία μεγαλώνουν!

Δεν είμαι αλάνθαστη. Ούτε και κανένας φωστήρας. Δεν πιστεύω ότι θα σώσω τον κόσμο. Και στην τελική, η δική μου δουλειά στη 13.15 τελειώνει. Στις 15, 25 Ιουνίου τελειώνει.

Θέλω μόνο να κάνω μια μικρή αλλαγή. Όση μπορώ.