Τον τελευταίο καιρό, κάνω μερικές σκέψεις σχετικά με το κλίμα που δημιουργούμε εμείς οι γονείς στο σπίτι. Πώς διαμορφώνουμε την έννοια του σπιτιού, του “σπιτικού” στην οικογένειά μας και στα παιδιά;

Ως σύζυγος και μαμά, νιώθω ότι είμαι αυτή που σε μεγάλο βαθμό ορίζει το “κλίμα” μες στο σπίτι. Το αντιλαμβάνομαι, όταν εγώ δεν είμαι καλά, η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι!

Ας σκεφτούμε.

• Τι σπίτι θέλουμε να “χτίσουμε” για την οικογένειά μας;
• Σε τι είδους σπίτι ανυπομονούμε να γυρίσουμε όταν είμαστε κουρασμένοι, απογοητευμένοι, θυμωμένοι;
• Δεν περιμένουμε να βρούμε στο σπίτι ένα καταφύγιο;
• Όλοι μας δε θέλουμε να είναι η ζεστή φωλιά που θα μας κρατήσει ασφαλείς, χορτάτους, ήρεμους, θα μας παρηγορήσει και θα μας γιατρέψει;

Το καλλιεργούμε αυτό καθημερινά, αλήθεια;

Τακτοποιημένο σπίτι

Ξεκινώ τη σκέψη μου από το πρακτικό. Ένα τακτοποιημένο, καθαρό σπίτι που μας περιμένει, μας καλοδέχεται.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ξεκίνησα να ψάχνω το μινιμαλισμό. Το σπίτι μας δε μου άρεσε φορτωμένο με πράγματα και διαρκώς ακατάστατο.

Σπιτικό φαγητό

Παλιότερα δεν έδινα πολλή σημασία σε αυτό. Πλέον όμως, έχω αντιληφθεί πόσο σημαντικό είναι το να υπάρχει μαγειρεμένο φαγητό στο σπίτι.

Η εστίαση έχει τη θέση της στις σχέσεις των ανθρώπων και είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία σύνδεσης! Ακόμα και στη φιλοξενία της αρχαίας Ελλάδας ήταν η πρώτη κίνηση του οικοδεσπότη προς το φιλοξενούμενο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Ο Γιώργος στο στρατό είχε ειδικότητα μάγειρα. Όταν πήγε στο Κέντρο Εκπαίδευσης, ο διοικητής τούς μίλησε και τους είπε “το φαγητό για να γίνει νόστιμο χρειάζεται αγάπη”. Τότε του είχε φανεί υπερβολικό, αλλά τωρα μετά από χρόνια που το συζητάμε, βλέπουμε ότι είχε δίκιο. Το φαγητό είναι τελετουργία και φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Ξέρω ότι δε λέω τίποτα καινούριο αυτή τη στιγμή, αλλά στο πλαίσιο της οικογένειας συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμη διαδικασία είναι: Το να αποφασίσεις τι θα μαγειρέψεις ως μαμά, ώστε να είναι υγιεινό και να αρέσει στην οικογένεια. Το να βρεις τα σωστά υλικά, την πετυχημένη συνταγή, να την ακολουθήσεις πιστά, να έχεις υπομονή ώσπου να ψηθεί σωστά. Και μετά η ωραία στιγμή που κάποιος λέει “μμμμ τι νόστιμο φαγητό!” Είναι ένας από τους λόγους που αγαπώ τη μαγειρική: να ευχαριστώ τους ανθρώπους που αγαπώ. Είναι ωραίες οι Κυριακές που όλη η οικογένεια τρώει μαζί! Εσείς τι μαγειρέψατε σήμερα; #sunday #sundays #familyaroundthetable #familytogether

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Μαρία-Η Κόκκινη Καμέλια (@kokkinikamelia) στις 14 Ιαν, 2018 στις 5:14 πμ PST

Γκρίνια

Αυτό για μένα είναι ίσως το πιο σημαντικό!

Η μαμά μου μου είχε πει μια ιστορία κάποτε για ένα ζευγάρι. Ο άντρας έλεγε πως με το που γύριζε σπίτι από τη δουλειά, η γυναίκα του “του πετούσε στα μούτρα το σκουπιδοτενεκέ”. Μόλις εκείνος έμπαινε μέσα, άρχιζε αμέσως να του λέει όλα τα παράπονα της, πόσο δύσκολα πέρασε τη μέρα της, πόσο την κούρασαν τα παιδιά και πόσο δεν αντέχει άλλο.

Το σκέφτομαι πολύ σε σχέση με τα παιδιά και το σύζυγο αυτό. Αν γκρινιάζω συνεχώς για ό,τι δεν κάνουν καλά, δε θα θέλουν να βρίσκονται κοντά μου. Ο άντρας μου θα θέλει να καθυστερεί να γυρίσει από τη δουλειά, γιατί… ποιος θέλει να πάει εκεί που θα αρχίσει το κήρυγμα;
Και τα παιδιά, μεγαλώνοντας δε θα θέλουν να γυρίσουν στο σπίτι όπου η μαμά περιμένει στην πόρτα για να αρχίσει την ψυχρολουσία. Υπάρχουν τόσοι τρόποι να δείξω ποιο είναι το σωστό. Η γκρίνια μόνο να απωθεί μπορεί. Τα αποτελέσματα της είναι βραχυπρόθεσμα, όπως και εκείνα του φόβου.

Ένα γνωστό παράδειγμα

Σκέφτομαι συχνά την παραβολή του Ασώτου. Πάντα την έβλεπα από την πλευρά του αγανακτισμένου γιου, αλλά τη σκέφτομαι πλέον από την πλευρά του πατέρα. Όταν ξεκινάει η παραβολή και ο γιος δηλώνει ότι θέλει να φύγει, τι σκεφτόμαστε όλοι; Ότι ο πατέρας έκανε κακή δουλειά. Αν το παιδί σου θέλει να φύγει από το σπίτι, σίγουρα του φέρθηκες άσχημα! Τι πατέρας είσαι εσύ;

Κι όμως, όταν ο γιος έχει πια εξουθενωθεί και απελπίζεται, αποφασίζει να γυρίσει. Γιατί; Γιατί τελικά είδε ότι εκεί ήταν που περνούσε καλά. Εκεί τον φρόντιζαν, εκεί νοιάζονται γι’ αυτόν! Εκεί ήξερε ότι θα βρει τον πατέρα του να τον περιμένει στην πόρτα για να τον σφίξει στην αγκαλιά του και όχι για να του επιδείξει θριαμβευτικά ότι απέτυχε με τη φυγή του και ήρθε πίσω ταπεινωμένος! Όπως ακριβώς και στο βιβλίο Μικρό λευκό κοχύλι…

Ναι, αλλά…

Καλά τα λέμε θεωρητικά. Ξέρω πολύ καλά πως όλα αυτά ακούγονται υπέροχα. Όμως υπάρχει η κούραση! Πολλές γυναίκες δουλεύουν, έχουν δύσκολα ωράρια, δεν έχουν πολλή βοήθεια και κάπου πελαγώνουν! Πώς να έχεις ένα φροντισμένο σπίτι, μαγειρεμένο φαγητό και καλή διάθεση, όταν είσαι διαρκώς στο τρέξιμο;
Ακόμα κι αν είσαι στο σπίτι, είναι εξαντλητικό. Κάθε μέρα ακριβώς οι ίδιες παραστάσεις, το ίδιο πρόγραμμα, το ίδιο μοτίβο!

Είναι πολύ αληθινή αυτή η περιγραφή. Είναι η πραγματικότητα σε πολλά σπίτια.

Αλλά κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Αν είπαν ποτέ σε κανέναν ότι να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια και να στήσει ένα σπιτικό, είναι εύκολο, του είπαν ψέματα!

Και, για όσα πρακτικά πράγματα δεν μπορούμε να κάνουμε, ας θυμόμαστε ότι τελικά αυτό που νιώθουν τα άλλα μέλη είναι η διάθεσή μας. Η αγάπη μας και η επιθυμία μας να έχουμε ένα σπίτι και μια οικογένεια που νοιάζεται!

Και το λέω πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό μου!

Τελικά…

Οι γονείς και κυρίως η μαμά διαμορφώνουν το κλίμα μέσα στο σπιτικό.

Ναι, θα αποτύχουμε πολλές φορές, θα κουραστούμε, θα πούμε λάθος κουβέντες, θα θυμώσουμε, θα γκρινιάξουμε, θα τσακωθούμε. Αρκεί να ξέρουμε ότι αυτές οι στιγμές ήταν “λάθος” και όχι η σταθερή παγιωμένη κατάσταση.

Είναι στο χέρι μας να φτιάξουμε ένα σπίτι που τα άλλα μέλη θα θέλουν να έρθουν. Ο ρόλος μας και η θέση μας μας δίνει αυτή τη δύναμη και αυτή την ευθύνη.

Όταν τα παιδιά δε θα μας χρειάζονται άλλο (γιατί, ο στόχος είναι κάποια μέρα να ανεξαρτητοποιηθούν και να μη μας χρειάζονται), όταν θα μεγαλώσουν και δε θα είναι πλέον “κολλημένα” πάνω μας, όταν θα έχουν κι άλλες επιλογές, θα διαλέγουν το δικό μας σπίτι, γιατί εκεί βρίσκουν αποδοχή, αγάπη, ανταπόκριση, φροντίδα. Όχι γκρίνια και κατακριτική διάθεση για όλα!

Όταν σκέφτονται να “γυρίσουν”, θα το σκέφτονται με χαρά.

Θέλω να δημιουργήσω ένα σπίτι, που όταν τα παιδιά μου μεγαλώσουν και δε με χρειάζονται άλλο ούτε για τα πρακτικά, ούτε για να αυτοεξυπηρετηθούν, ούτε για να πάρουν λεφτά, ούτε για να πλύνουν τα ρούχα τους, ούτε καν για συντροφιά, να έρχονται επειδή θα με αγαπούν! Δε θα με χρειάζονται, αλλά θα έρχονται κοντά μου γιατί θα βρίσκουν σε μένα την ανάπαυση και την καλή κουβέντα!

Εύχομαι τόσο να το πετύχω αυτό!

---

Πείτε μου τις δικές σας σκέψεις για όλα αυτά! Θέλω πολύ να ακούσω πώς το σκέφτονται οι άλλοι!

Μαρία