Πριν από λίγο καιρό, προέκυψαν εργασίες στο σπίτι με μαστόρια που θα έρχονταν για μερικές μέρες. Θα έκαναν πολύ θόρυβο και θα λέρωναν πολύ το σπίτι. Εγώ και τα παιδιά έπρεπε να λείπουμε, για να μην ενοχλούμε και να μη μας ενοχλούν.
Η μόνη λύση, να πάμε στο πατρικό μου.
Μέχρι να νυχτώσει
Είχα πολύ καιρό να κοιμηθώ βράδυ στο πατρικό μου. Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, που είχα υπερέμεση κύησης και ήμουν κυριολεκτικά στο κρεβάτι από τους εμετούς, είχα μείνει μήνες εκεί.
Από τότε όμως, είχα ξεχάσει πώς είναι η αίσθηση να κοιμάσαι στο παλιό σου δωμάτιο. Να ξαπλώνεις στο παλιό σου κρεβάτι. Στα ίδια σεντόνια με τα λουλουδάκια που είχες και τότε και η μάνα σου ακόμα χρησιμοποιεί!
Το πρώτο απόγευμα πέρασε με παιχνίδια και απασχόληση των κοριτσιών, μέχρι που νύχτωσε. Αφού μιλούσα με την αδερφή μου και τη μαμά μου μέχρι να περάσει καλά καλά η ώρα και δεν τα σώναμε με τίποτα, κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή να πάμε για ύπνο. Με διαφορετική ρουτίνα ύπνου από εκείνη που εφαρμόζουμε στο σπίτι μας, τα κορίτσια είχαν υπερένταση και ήθελαν φυσικά να μείνουν ξύπνιες κι άλλο. Σβήσαμε τα φώτα και ξάπλωσα δίπλα τους, για να τις πείσω να κοιμηθούν.
Κουρασμένες από τα παιχνίδια με τον παππού εκείνες, αποκοιμήθηκαν γρήγορα. Ήμουν κι εγώ κουρασμένη από τις δουλειές που είχα κάνει στο δικό μου σπίτι, για να το έχω έτοιμο για τους μάστορες που θα έρχονταν το πρωί, αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ!
Ένα σπίτι που γνωρίζεις καλά τη νύχτα
Κοιτούσα γύρω – γύρω και απορούσα πώς γίνεται να υπάρχει ένα σπίτι που το ξέρω όσο καλά ξέρω το δικό μου. Που το ξέρω ίσως καλύτερα από το δικό μου! Γιατί εδώ έζησα 18 χρόνια, ενώ στο δικό μου ούτε 6 ακόμα. Και ήταν χρόνια που όλα αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου. Όσα έζησα μαζί με τ’ αδέρφια μου!
Πριν ξαπλώσω, είχα μισοκατεβάσει το παντζούρι του παραθύρου, γιατί ήξερα πολύ καλά πού ακριβώς έπρεπε να το αφήσω. Σε τέτοιο ύψος, ώστε να μπαίνει φως στο δωμάτιο από το λάμπα του δρόμου έξω, αλλά όχι τόσο ψηλά ώστε να μας ξυπνήσει το φως του ήλιου το πρωί.
Ήξερα πολύ καλά πώς ακουγόταν η βρύση της κουζίνας και ο ήχος των πιάτων που μάζευε η μαμά μου.
(Θέλω να σημειώσω ότι αυτός ο ήχος, το πώς ακούγονται οι δουλειές της κουζίνας στην κρεβατοκάμαρα του δικού μου σπιτιού, αμυδρά έχει καταγραφεί στο μυαλό μου, καθώς πολύ σπάνια τις κάνει κάποιος άλλος ενώ εγώ ξαπλώνω στο κρεβάτι μου χαχαχα!)
Ήξερα πολύ καλά τον ήχο που κάνει το ασανσέρ όταν το καλεί κάποιος από το ισόγειο και τα βήματα του γείτονα μέχρι να ανοίξει με τα κλειδιά την πόρτα του διαμερίσματός του.
Ήξερα πολύ καλά τον ήχο που κάνει το φρεάτιο στο δρόμο όταν περνάνε τα αυτοκίνητα από πάνω του.
Σκεφτόμουν τόσα πράγματα! Ξεπηδούσαν στιγμές από παλιά! Άρχισα να σκέφτομαι να γράψω αυτή την ανάρτηση…!
Με τα πολλά, κοιμήθηκα.
Ένα σπίτι που γνωρίζεις καλά τη μέρα
Ξέρω σε ποια σημεία του σπιτιού χτυπάει ο ήλιος το πρωί, ανάλογα με το την εποχή. Ακριβώς όπως και στο δικό μου σπίτι…
Ξέρω σε ποιο ντουλάπι είναι η ζάχαρη, πού είναι το μαχαίρι του ψωμιού, τι τρώει ο μπαμπάς μου κάθε πρωί.
Ξέρω κάθε βιβλίο που βρίσκεται σε κάθε ράφι στη μεγάλη βιβλιοθήκη. Από μικρή τα διάβασα και ο μπαμπάς μου δεν τα έχει αλλάξει θέση.
Ξέρω τα δαντελένια σεμεδάκια που έχει στα ίδια ακριβώς ράφια στο σύνθετο η μαμά μου όλα αυτά τα χρόνια.
Και τα κρυστάλλινα διακοσμητικά. Που τρέχω να μαζέψω κάθε φορά, για να μην έχουμε ατυχήματα με τα παιδιά!
Ένα σπίτι που δε γνωρίζεις
Όσο καλά, όμως, κι αν νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα ή τα θυμάσαι, πολλά έχουν αλλάξει από τότε που έφυγες. Πράγματα έχουν μπει σε άλλα ντουλάπια, άλλα έχουν πάρει τη θέση τους.
Είναι, ίσως, πολύ πιο τακτοποιημένο από όσο το θυμάσαι παλιότερα, που ζούσατε πολλά άτομα μαζί. Δε ζουν πια μικρά παιδιά εκεί. Είναι σίγουρα πολύ πιο συμμαζεμένο το δικό σου, το βομβαρδισμένο με παιχνίδια!
Οι γονείς
Οι γονείς σου είναι αυτοί που πάντα ήξερες, αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς. Η ηλικία τους έχει αλλάξει. Οι συνήθειές τους έχουν αλλάξει, έχουν κι εκείνοι το δικό τους πρόγραμμα από τότε που έμειναν χωρίς παιδιά.
Κι εσύ, όταν έχεις φύγει από το σπίτι, έχεις το δικό σου τρόπο ζωής και σκέψης, πολλά είναι διαφορετικά. Δεν είσαι πια το παιδί που ζει στο σπίτι και ακολουθεί τους κανόνες του. Έχεις συνηθίσει πλέον να κινείσαι πιο ανεξάρτητα. Η στάση τους σε πολλά θέματα μπορεί να σε ενοχλεί ή και να σε θυμώνει. Οι συμβουλές τους μπορεί να σου φαίνονται άχρηστες. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες! Είναι η φυσική εξέλιξη.
Αλλά και είσαι τυχερή που τους έχεις. Υγιείς ακόμα και διαθέσιμους να σε βοηθήσουν όπως μπορούν. Ίσως λιγότερο από όσο περιμένεις, ίσως όχι όπως περιμένεις, αλλά είναι εκεί.
Είναι ωραίο να τους βλέπεις με τα παιδιά σου. Να τους μαθαίνουν καινούρια πράγματα και να παίζουν με όρεξη μαζί τους.
Η φωλιά
Ό,τι κι αν είναι διαφορετικό στο πατρικό σπίτι, είναι το μέρος που νιώθω ότι μπορώ να πάω όταν δεν έχω πού άλλου να πάω!
Η αίσθηση ότι είσαι σε μια φωλιά όπου αισθάνεσαι ασφαλής είναι όμορφη. Είναι και η αίσθηση που σε κάνει να θέλεις να γυρίσεις στο πατρικό σου σπίτι. Μαζί με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας!
Εύχομαι μετά από χρόνια να θέλουν και τα δικά μου παιδιά να γυρίσουν στο πατρικό τους. Άλλωστε, σε ποιο σπίτι θέλεις να γυρίσεις, αν όχι σε εκείνο που αισθάνεσαι ασφαλής;
Πείτε μου τις δικές σας ιστορίες από τις νύχτες στο πατρικό σπίτι!
Μαρία
Photo by lalesh aldarwish from Pexels
Ποσο αμεσο και υπεροχο!
Σε ευχαριστώ πολύ Νάνσυ μου!
Πολύ γλυκό το άρθρο σου. Μου θύμισε την εποχή που με ξυπνούσε ο πρωινός ήλιος στο παιδικό μου κρεβάτι κι εγώ εκνευριζόμουν γιατί αναγκαστικά σηκωνόμουν νωρίς!!! Πολύ θα ήθελα να εκνευριστώ και τώρα…
Πραγματικά, μακάρι να είχαμε ακόμα εκείνους τους μπελάδες! Σε ευχαριστώ, Μαργαρίτα!
Πραγματικά με γύρισες πίσω σ’ εκείνα τα ανέμελα χρόνια που μας ξυπνούσαν τα πιάτα της μαμάς και οχι οι υποχρεώσεις που φωνάζουν πια μέσα στο μυαλό μας!
Σ’ ευχαριστώ για το ταξίδι!!!
Άστα να πάνε αδερφούλα…!
Αυτό με τους ήχους… Εγώ μπορώ ακόμα και τώρα να ξεχωρίσω ποιος κατεβαίνει τη σκάλα στο πατρικό μου (είναι μονοκατοικία), από τον ήχο των βημάτων, ξέρω ποιος είναι σε ποιο σημείο από την αναπνοή και το βηξιμο Ξέρω ακόμα να σου πω πότε η μαμά μου απλά είναι ξαπλωμένη και πότε κοιμάται, βλέποντας μόνο τα πόδια της, από την πόρτα του υπνοδωματιου
.. Φοβερά πράγματα αν το καλοσκεφτείς… Αλλά έτσι είναι η ζωή μας, γεμάτη μικροπραγματα. Και πόσο σημαντικό είναι να έχεις αυτή την φωλιά. Όσο διαπιστώνω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν το έχουν, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να αναπληρωθεί αυτό το κενό. Πολύ όμορφη ανάρτηση. Σ ευχαριστώ ❤️
Πραγματικά, Κατερίνα μου, κάποτε δεν το αξιολογούσα, τώρα το βλέπω σαν κάτι τόσο πολύτιμο!
Το σχόλιο της Κατερίνας με κάλυψε πλήρως. Το πατρικό μου βρίσκεται ακόμα σε μονοκατοικία και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα βήματα που άκουγα. Ήξερα πάντα ποιος ερχόταν και ποιος έφευγε. Ήξερα επίσης πότε τα σκυλιά γάβγιζαν επειδή κάποιος έμπαινε στο σπίτι, και πότε επειδή έπαιζαν. Υπάρχουν ορισμένοι ήχοι που δεν τους ξέχασα ποτέ, βρίσκονται ακόμα στο μυαλό μου και δεν το είχα συνειδητοποιήσει έως ότου διάβασα το άρθρο σου.
Οι ήχοι είναι πολύ δυνατό συστατικό για τη μνήμη τελικά!
Δεν έχει τύχει να ξανακοιμηθώ στο πατρικό μου, αλλά κάθε φορά που είμαι στο ίδιο σπίτι με τους γονείς μου, ένα μέρος μου γίνεται πάλι παιδί! Είναι τόσο περίεργο, σαν να είμαι μετέωρη ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανίκανη να επιλέξω το ένα ή το άλλο… Πολύ ενδιαφέρον κείμενο!
Άλκηστη
Κι εγώ το ίδιο Άλκηστη και είναι ακόμα πιο παράξενο που πηγαίνω με τα παιδιά μου και είμαι κι εγώ παιδί εκεί! Σε ευχαριστώ!
Καλημέρα Μαρία!
“Ξεφυλλίζοντας” το blog σου, έπεσα σε αυτό το κείμενο και ενθουσιάστηκα!!
Φέτος το καλοκαίρι παντρεύτηκα και λίγο καιρό μετά πήγαμε διακοπές στο πατρικό μου στην Κρήτη (είμαι Θεσσαλονικιά ,με Σαλονικείς γονείς που ζουν στην Κρήτη 20 χρόνια λόγω διορισμού της εκπαιδευτικού μαμάς).
Πρώτη φορά φέτος κοιμήθηκα στον ξενώνα, μετά του συζύγου, στον κάτω όροφο και όχι στο δωμάτιο μου στον επάνω και αυτό γιατί φυσικά ο ξενώνας έχει διπλό κρεβάτι και πλέον είμαστε δύο!
Μου φαινόταν τόσο παράξενο στην αρχή, διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα ωραίο. Το πατρικό είναι εκεί, το ίδιο φως τα πρωινά, οι ίδιοι ήχοι, τα ίδια συρτάρια αλλά και οι μικροαλλαγές, οι νέες συνήθειες των γονιών μου, και το δωμάτιο μου φιλοξενεί ακόμα βιβλία μου αλλά πλέον είναι και λίγο σιδερωτήριο, είναι και γραφείο της μαμάς, είναι λίγο απ’όλα…
Η “μετακίνηση” στον ξενώνα ήταν σοκαριστική στην αρχή και είχε μια περίεργη γεύση αλλά ταυτόχρονα η αίσθηση ότι μεγάλωσα, ότι η ζωή προχωρά αλλά οι σταθερές μας μένουν εκεί μεν, προσαρμόζονται δε…
Πανέμορφο και πολύ ενδιαφέρον κείμενο, σε ευχαριστώ!
Αγαπητή μου Ειρήνη, νομίζω ότι καταλαβαίνω ακριβώς το πώς νιώθεις και το ποιο σημείο ακριβώς άγγιξε μέσα σου αυτό το άρθρο! Σε ευχαριστώ κι εγώ γι΄αυτό το σχόλιο και τη σύνδεση!