Πριν από λίγο καιρό, προέκυψαν εργασίες στο σπίτι με μαστόρια που θα έρχονταν για μερικές μέρες. Θα έκαναν πολύ θόρυβο και θα λέρωναν πολύ το σπίτι. Εγώ και τα παιδιά έπρεπε να λείπουμε, για να μην ενοχλούμε και να μη μας ενοχλούν.

Η μόνη λύση, να πάμε στο πατρικό μου.

Μέχρι να νυχτώσει

Είχα πολύ καιρό να κοιμηθώ βράδυ στο πατρικό μου. Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, που είχα υπερέμεση κύησης και ήμουν κυριολεκτικά στο κρεβάτι από τους εμετούς, είχα μείνει μήνες εκεί.

Από τότε όμως, είχα ξεχάσει πώς είναι η αίσθηση να κοιμάσαι στο παλιό σου δωμάτιο. Να ξαπλώνεις στο παλιό σου κρεβάτι. Στα ίδια σεντόνια με τα λουλουδάκια που είχες και τότε και η μάνα σου ακόμα χρησιμοποιεί!

Το πρώτο απόγευμα πέρασε με παιχνίδια και απασχόληση των κοριτσιών, μέχρι που νύχτωσε. Αφού μιλούσα με την αδερφή μου και τη μαμά μου μέχρι να περάσει καλά καλά η ώρα και δεν τα σώναμε με τίποτα, κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή να πάμε για ύπνο. Με διαφορετική ρουτίνα ύπνου από εκείνη που εφαρμόζουμε στο σπίτι μας, τα κορίτσια είχαν υπερένταση και ήθελαν φυσικά να μείνουν ξύπνιες κι άλλο. Σβήσαμε τα φώτα και ξάπλωσα δίπλα τους, για να τις πείσω να κοιμηθούν.

Κουρασμένες από τα παιχνίδια με τον παππού εκείνες, αποκοιμήθηκαν γρήγορα. Ήμουν κι εγώ κουρασμένη από τις δουλειές που είχα κάνει στο δικό μου σπίτι, για να το έχω έτοιμο για τους μάστορες που θα έρχονταν το πρωί, αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ!

Ένα σπίτι που γνωρίζεις καλά τη νύχτα

Κοιτούσα γύρω – γύρω και απορούσα πώς γίνεται να υπάρχει ένα σπίτι που το ξέρω όσο καλά ξέρω το δικό μου. Που το ξέρω ίσως καλύτερα από το δικό μου! Γιατί εδώ έζησα 18 χρόνια, ενώ στο δικό μου ούτε 6 ακόμα. Και ήταν χρόνια που όλα αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου. Όσα έζησα μαζί με τ’ αδέρφια μου!

Πριν ξαπλώσω, είχα μισοκατεβάσει το παντζούρι του παραθύρου, γιατί ήξερα πολύ καλά πού ακριβώς έπρεπε να το αφήσω. Σε τέτοιο ύψος, ώστε να μπαίνει φως στο δωμάτιο από το λάμπα του δρόμου έξω, αλλά όχι τόσο ψηλά ώστε να μας ξυπνήσει το φως του ήλιου το πρωί.

Ήξερα πολύ καλά πώς ακουγόταν η βρύση της κουζίνας και ο ήχος των πιάτων που μάζευε η μαμά μου.

(Θέλω να σημειώσω ότι αυτός ο ήχος, το πώς ακούγονται οι δουλειές της κουζίνας στην κρεβατοκάμαρα του δικού μου σπιτιού, αμυδρά έχει καταγραφεί στο μυαλό μου, καθώς πολύ σπάνια τις κάνει κάποιος άλλος ενώ εγώ ξαπλώνω στο κρεβάτι μου χαχαχα!)

Ήξερα πολύ καλά τον ήχο που κάνει το ασανσέρ όταν το καλεί κάποιος από το ισόγειο και τα βήματα του γείτονα μέχρι να ανοίξει με τα κλειδιά την πόρτα του διαμερίσματός του.

Ήξερα πολύ καλά τον ήχο που κάνει το φρεάτιο στο δρόμο όταν περνάνε τα αυτοκίνητα από πάνω του.

Σκεφτόμουν τόσα πράγματα! Ξεπηδούσαν στιγμές από παλιά! Άρχισα να σκέφτομαι να γράψω αυτή την ανάρτηση…!

Με τα πολλά, κοιμήθηκα.

Ένα σπίτι που γνωρίζεις καλά τη μέρα

Ξέρω σε ποια σημεία του σπιτιού χτυπάει ο ήλιος το πρωί, ανάλογα με το την εποχή. Ακριβώς όπως και στο δικό μου σπίτι…

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Όταν οι ακτίνες του ήλιου χτυπάνε μες στο σπίτι το χειμώνα, είναι το αγαπημένο μου! Θυμάμαι στο πατρικό μου όταν ήμουν μικρή, ήξερα ανάλογα με το πόσο νωρίς ή αργά ξημέρωνε, σε ποιο σημείο του σαλονιού θα χτυπούσε ο ήλιος στις 7.30 που ετοιμαζόμουν για το σχολείο. Πλέον ξέρω και στο δικό μου σπίτι ποια ώρα ακριβώς φωτίζει πού! Εύχομαι όλη τη ζωή μου να ζω σε σπίτια που ο ήλιος τα βλέπει. Δε νομίζω ότι θα άντεχα αλλιώς. Καλημέρα! #sun #sunshine #sunlight #thesunbeams #beaming #beaminglight #letthesunshinein #hellosunshine #morning #mornings #goodmorning

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Μαρία-Η Κόκκινη Καμέλια (@kokkinikamelia) στις 16 Ιαν, 2018 στις 10:56 μμ PST

Ξέρω σε ποιο ντουλάπι είναι η ζάχαρη, πού είναι το μαχαίρι του ψωμιού, τι τρώει ο μπαμπάς μου κάθε πρωί.

Ξέρω κάθε βιβλίο που βρίσκεται σε κάθε ράφι στη μεγάλη βιβλιοθήκη. Από μικρή τα διάβασα και ο μπαμπάς μου δεν τα έχει αλλάξει θέση.

Ξέρω τα δαντελένια σεμεδάκια που έχει στα ίδια ακριβώς ράφια στο σύνθετο η μαμά μου όλα αυτά τα χρόνια.

Και τα κρυστάλλινα διακοσμητικά. Που τρέχω να μαζέψω κάθε φορά, για να μην έχουμε ατυχήματα με τα παιδιά!

Ένα σπίτι που δε γνωρίζεις

Όσο καλά, όμως, κι αν νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα ή τα θυμάσαι, πολλά έχουν αλλάξει από τότε που έφυγες. Πράγματα έχουν μπει σε άλλα ντουλάπια, άλλα έχουν πάρει τη θέση τους.

Είναι, ίσως, πολύ πιο τακτοποιημένο από όσο το θυμάσαι παλιότερα, που ζούσατε πολλά άτομα μαζί. Δε ζουν πια μικρά παιδιά εκεί. Είναι σίγουρα πολύ πιο συμμαζεμένο το δικό σου, το βομβαρδισμένο με παιχνίδια!

Οι γονείς

Οι γονείς σου είναι αυτοί που πάντα ήξερες, αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς. Η ηλικία τους έχει αλλάξει. Οι συνήθειές τους έχουν αλλάξει, έχουν κι εκείνοι το δικό τους πρόγραμμα από τότε που έμειναν χωρίς παιδιά.

Κι εσύ, όταν έχεις φύγει από το σπίτι, έχεις το δικό σου τρόπο ζωής και σκέψης, πολλά είναι διαφορετικά. Δεν είσαι πια το παιδί που ζει στο σπίτι και ακολουθεί τους κανόνες του. Έχεις συνηθίσει πλέον να κινείσαι πιο ανεξάρτητα. Η στάση τους σε πολλά θέματα μπορεί να σε ενοχλεί ή και να σε θυμώνει. Οι συμβουλές τους μπορεί να σου φαίνονται άχρηστες. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες! Είναι η φυσική εξέλιξη.

Αλλά και είσαι τυχερή που τους έχεις. Υγιείς ακόμα και διαθέσιμους να σε βοηθήσουν όπως μπορούν. Ίσως λιγότερο από όσο περιμένεις, ίσως όχι όπως περιμένεις, αλλά είναι εκεί.

Είναι ωραίο να τους βλέπεις με τα παιδιά σου. Να τους μαθαίνουν καινούρια πράγματα και να παίζουν με όρεξη μαζί τους.

Η φωλιά

Ό,τι κι αν είναι διαφορετικό στο πατρικό σπίτι, είναι το μέρος που νιώθω ότι μπορώ να πάω όταν δεν έχω πού άλλου να πάω!

Η αίσθηση ότι είσαι σε μια φωλιά όπου αισθάνεσαι ασφαλής είναι όμορφη. Είναι και η αίσθηση που σε κάνει να θέλεις να γυρίσεις στο πατρικό σου σπίτι. Μαζί με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας!

Εύχομαι μετά από χρόνια να θέλουν και τα δικά μου παιδιά να γυρίσουν στο πατρικό τους. Άλλωστε, σε ποιο σπίτι θέλεις να γυρίσεις, αν όχι σε εκείνο που αισθάνεσαι ασφαλής;

Πείτε μου τις δικές σας ιστορίες από τις νύχτες στο πατρικό σπίτι!

Μαρία

Photo by lalesh aldarwish from Pexels