“Μικρό λευκό κοχύλι”, το βιβλίο μιας blogger, το οποίο σε χτυπάει στη γονεϊκή σου καρδιά!

Το βιβλίο “Μικρό λευκό κοχύλι” (Εκδόσεις Γαβριηλίδης) είναι το πρώτο βιβλίο της Κατερίνας Χλωροκώστα. Αν δεν ξέρετε την Κατερίνα, μπορείτε να τη γνωρίσετε στο blog της, το KaPaworld. Έχει εργαστεί για χρόνια στο ΚΕΘΕΑ και δραστηριοποιείται σε ομάδες συμβουλευτικής και αυτοβοήθειας, όπως η δομή “Κύκλοι Ζωής”, που εκείνη δημιούργησε!

Είχα βάλει στο μάτι το βιβλίο της Κατερίνας εδώ και πολύ καιρό, που διάβαζα το blog της. Ήξερα ότι πρόκειται σύντομα να εκδώσει κι ένα δεύτερο κι εγώ ακόμα δεν είχα διαβάσει το πρώτο της! (Κυκλοφόρησε πριν από λίγο και το δεύτερο έργο, ο Χάρτινος Κύκνος, που διάβασα και επίσης αγάπησα!) Πριν από λίγο καιρό τη γνώρισα και από κοντά στη συνάντηση των bloggers του βορρά και αποφάσισα πως ήταν πλέον ώρα να συναντηθώ με το Μικρό λευκό κοχύλι!

Είναι ένα σύντομο βιβλίο, που διαβάζεται άνετα μέσα σε λίγες ώρες, με απλή και στρωτή αφήγηση.

Πρόκειται για έναν εσωτερικό μονόλογο μιας μάνας που έχασε την κόρη της για πάντα. Η μητέρα μιλά και λέει την ιστορία του πώς ξεκίνησε η εγκυμοσύνη αυτού του παιδιού, πώς μεγάλωνε και πώς κυλούσε η ζωή της οικογένειας. Διηγείται πώς απομακρύνθηκε ψυχικά το κορίτσι από τους δικούς της, πώς τους μίσησε, γιατί έφυγε από το σπίτι, πώς έχασε τελικά τη ζωή της.

Χρόνια μετά, η μάνα κάνει τον απολογισμό της, και την αυτοκριτική της με τρόπο τόσο ειλικρινή, που φαίνεται σκληρός. Αναμασά τις τύψεις της, παραδέχεται τα λάθη της, αναγνωρίζει τις ελλείψεις της, ομολογεί σε τι έδωσε βαρύτητα και τι παραμέλησε ώστε να φτάσει στο να τη μισήσει το παιδί της.

Μια μάνα που νοιαζόταν για το τι θα έλεγε η πεθερά, για το τι θα έλεγε η γειτονιά, που σύγκρινε τα παιδιά της μεταξύ τους, που άφησε τη σχέση με τον άντρα της, που ήταν νέα αλλά άφησε τον εαυτό της… Αυτό ήταν! Δεν αγαπούσε τον εαυτό της ! Κι έτσι δεν μπορούσε να αγαπήσει αληθινά και κανέναν άλλο.

Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι να σε μισήσει ένα παιδί! Και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο! Πόσα λάθη έχεις “περιθώριο” να κάνεις πριν το χάσεις; Αυτήν ακριβώς τη χαραμάδα ελπίδας αφήνει στο τέλος το βιβλίο. Τα παιδιά σού δίνουν πολλές ευκαιρίες! Όταν είναι μικρά, σου ζητούν να παίξεις μαζί τους, αργότερα σου ζητούν να βγείτε για ψώνια μαζί, πιο μετά να σε εμπιστευτούν για τα μυστικά τους, να τα δεχτείς χωρίς να γκρινιάζεις για όλα, να μπορούν να σου μιλήσουν χωρίς να φοβούνται, να σου ομολογήσουν το πιο τραγικό λάθος τους και να είσαι πάντα δίπλα τους.

Είναι απίστευτο ότι το βιβλίο συμπυκνώνει σε λίγες σελίδες όλα τα λάθη που μπορεί να κάνει κανείς στο γονεϊκό του ρόλο.

Ένα σημείο-κλειδί στην ιστορία για μένα, ήταν η στιγμή που η Στέλλα, το κορίτσι της ιστορίας, έχει φύγει από το σπίτι και βρίσκεται κάπου μακριά ταπεινωμένη. Στη στιγμή της μοναξιάς και της δυστυχίας, σκέφτεται να γυρίσει! Θυμάται όλα τα ωραία που είχε στο σπίτι της και σκέφτεται να γυρίσει και να τα ξαναβρεί. Αλλάζει, όμως, γνώμη γιατί φοβάται ότι θα δει το θρίαμβο στα μάτια της μάνας της. Ότι θα την περιμένει στην πόρτα για να της ρίξει άλλη μια κατσάδα, άλλο ένα “κήρυγμα”, άλλη μια επίδειξη του πόσο δίκιο είχε εκείνη για όλα και πόσο άδικο είχε η κόρη. Πόσο αντίθετο μου φάνηκε αυτό σε σχέση με την παρόμοια ιστορία της παραβολής του Ασώτου! Εκείνος γύρισε ακριβώς επειδή ήξερε ότι θα βρει τον πατέρα του να τον περιμένει με την αγκαλιά ανοιχτή, χωρίς γκρίνια και χωρίς χαιρεκακία για τα παθήματα του που τελικά τον έφεραν στην έσχατη ταπείνωση και τον ανάγκασαν να γυρίσει!

Καθώς το διάβαζα, το μυαλό μου έπαιρνε χίλιες στροφές. Έκανα μια συνεχή αυτοκριτική. Το κάνω αυτό ως μαμα; Μήπως κάνω το άλλο; Μήπως το τρίτο; Αυτό δεν το κάνω, ευτυχώς! Έχω την τάση να καθρεφτίζω τον εαυτό μου στα πρόσωπα των βιβλίων και σ’ αυτή την περίπτωση ήταν παραπάνω από αναπόφευκτο να γίνει!

Υπάρχουν γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Το βιβλίο, όπως σημειώνει και η συγγραφέας στην Εισαγωγή, δίνει την ελπίδα σε όσους τα έχουμε ακόμα κοντά μας. Έχουμε ακόμα μια ευκαιρία! Προλαβαίνουμε να την αρπάξουμε, να τους δώσουμε όλους τους λόγους να μας αγαπήσουν και να μείνουν κοντά μας επειδή το θέλουν, επειδή σε εμάς βρίσκουν αγάπη και αποδοχή, όχι γκρίνια και κήρυγμα για όλα.

Είναι ένα βιβλίο που δίνει μαθήματα σε όλους, αλλά κυρίως στους γονείς. Οι σκέψεις στις οποίες με έβαλε αυτή η ιστορία θα χρειαστούν πολύ χρόνο για να βρουν τις απαντήσεις τους μέσα μου! Εύθραυστο και όμορφο όπως ένα μικρό λευκό κοχύλι!

Το έχετε διαβάσει; Θα σας ενδιέφερε; Πείτε μου τις σκέψεις σας!

Μαρία