Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της πρώτης σχολικής χρονιάς για την οικογένειά μας!
Να σας πω κι ένα random fact; Πριν από 10 χρόνια, το 2009, ήταν η δική μου τελευταία χρονιά στο σχολείο και φέτος, το 2019 είναι η πρώτη χρονιά της κόρης μου!
Πρώτη χρονιά σχολείο
Πρώτη χρονιά σχολείο για μας, λοιπόν. Ή μάλλον, πρώτη φορά σχολείο, στα προνήπια, για τη μεγάλη μου κόρη, αλλαγή όμως που μας επηρέασε όλους.
Πρώτη χρονιά σε σχολικό πρόγραμμα
Εκείνο που το πρόγραμμα της ημέρας κυλούσε σύμφωνα με το σχολείο, το θυμάσαι; Γιατί εγώ το είχα ξεχάσει. Όταν είσαι στο σπίτι με παιδιά προσχολικής ηλικίας που είναι κι αυτά στο σπίτι, τα Σαββατοκύριακα δεν είναι και τόσο ξεχωριστές μέρες. Ξυπνάς ό,τι ώρα ξυπνάνε τα παιδιά και το πρόγραμμα είναι κάπως χαλαρό.
Πλέον, ξυπνάμε όλοι το πρωί, έχουμε πρόγραμμα και μετράμε τις μέρες ως τις διακοπές. Το πότε θα κλείσει το σχολείο, θα ανοίξει το σχολείο και τα λοιπά είναι μονάδα μέτρησης χρόνου χαχα!
Πρώτη χρονιά με επιδράσεις εκτός της οικογένειας
Ήταν πρωτόγνωρο για μένα το να έρχεται στο σπίτι η κόρη μου και να μου λέει πράγματα που δεν έμαθε από εμάς. Ως τώρα, ό,τι ήξερε το ήξερε είτε από εμένα και το Γιώργο, είτε από τους παππούδες της, είτε από τους θείους της.
Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένα νέο περιβάλλον, όπου είχε επιδράσεις εκτός από εμάς! Ήρθε η ώρα να συζητήσουμε πράγματα που άκουσε, που είδε, που έγιναν και δεν τα είχε ξαναδεί στο περιβάλλον του σπιτιού μας.
Πρώτη χρονιά στο Σύλλογο γονέων
Αυτό είναι αποκλειστικά δικό μου κομμάτι. Το ότι έγινα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ήταν μια “πόρτα” για μένα! Είμαι η πιο νεαρή μαμά στο σχολείο και δεν είχα ιδέα πώς λειτουργεί και τι έπρεπε να κάνω, απλώς ήξερα ότι είχα διάθεση να βοηθήσω!
Είναι πολύ διδακτική εμπειρία. Έμαθα ότι ο Σύλλογος δεν είναι κάποιοι παράξενοι άνθρωποι κάπου εκεί έξω που πληρώνονται για να κάνουν κάτι που κανένας δεν καταλαβαίνει. Είναι κάποιοι γονείς που έχουν λίγο περισσότερο χρόνο ή/και διάθεση να αφιερώσουν, αφιλοκερδώς φυσικά, να συνεργαστούν με το Σύλλογο Διδασκόντων και να βοηθήσουν το σχολείο.
Υπάρχουν πολλά σε ένα σχολείο που οι Δήμοι δεν αναλαμβάνουν επαρκώς (δευτερεύων βοηθητικός, αλλά χρήσιμος, εξοπλισμός), αλλά και άλλα που δεν είναι άμεσα η δουλειά τους (επιπρόσθετες δραστηριότητες, κεράσματα, εκδρομές, δράσεις). Αυτά τα κάνει ο Σύλλογος, πάντα σε συνεργασία με γονείς και δασκάλους.
Στην αρχή ξεκίνησα διστακτικά, όμως με τα άλλα μέλη κάναμε κινήσεις μαζί και τώρα στο τέλος της χρονιάς νιώθουμε μια ομάδα που κάτι κατάφερε! Και με τις κοπέλες αποκτήσαμε μια ωραία επικοινωνία!
Πρώτη χρονιά με νέα δασκάλα
Σταθήκαμε “τυχεροί” σε αυτό. Η δασκάλα της κόρης μου ήταν εξαιρετική.
Εγώ προσωπικά αισθάνομαι μια παράξενη συγκίνηση και ευγνωμοσύνη για το πρόσωπό της! Παρ’ όλο που είμαι δυνάμει δασκάλα κι εγώ, δάσκαλος ο μπαμπάς μου, δασκάλα η αδερφή μου, φιλόλογος ο αδερφός μου, μουσικός η άλλη μου αδερφή, και πάλι, τόσα χρόνια δεν είδα το ρόλο του δασκάλου με τα μάτια που τον είδα φέτος!
Άφησα την κόρη μου στα χέρια κάποιου άλλου ανθρώπου που δεν είναι συγγενής και την πρόσεξε και της φέρθηκε με αγάπη. Της έμαθε καινούργια πράγματα. Παράξενο δεν είναι; Κάποιος άλλος κάνει τη δουλειά που έκανα εγώ 4 χρόνια!
Τώρα θα μου πεις… η δουλειά της αυτή δεν είναι; Ναι, το ξέρω ότι αυτή είναι, αλλά δεν ξέρω πώς να το περιγράψω… Τόσα χρόνια μόνο εγώ την πρόσεχα και της μάθαινα πράγματα και τώρα το ανέθεσα για κάποιες ώρες σε κάποιο άλλο πρόσωπο κι εκείνο το έκανε καλά. Με καταλαβαίνει κανείς;
Γι’ αυτό και ήθελα να της πω ευχαριστώ με κάθε τρόπο! Την ημέρα που της δώσαμε ένα απλό, ταπεινό δώρο, συγκινήθηκε πολύ! Παρ’ όλο που ξέρω ότι έχει πάρει εδώ και τόσα χρόνια τόσα δώρα από τόσα παιδιά, πάλι κάθε φορά δακρύζει.
Της έγραψα κι εγώ μερικά θερμά λόγια, γιατί πραγματικά τα εννοούσα!
Οι τελευταίες μέρες
Να πω πρώτα κάτι. Δεν είμαι η μάνα που συγκινείται εύκολα για κάτι που έκαναν τα παιδιά της. Δεν κλαίω εύκολα γενικά, αλλά και με τα παιδιά μου πολλές φορές δεν είμαι όσο συναισθηματικές είναι άλλες μαμάδες. Όπως έχω πει στο άρθρο περί Υπεργονεϊσμού, τα παιδιά μου δεν είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου και όπως είπα στα 60 πράγματα για μένα, δε μου λείπουν όταν είναι στο σχολείο!
Having said that, αυτές τις τελευταίες μέρες, έχω δακρύσει πολλάκις! Εσύ ήσουνα που έλεγες ότι δεν κλαις; Να τα τώρα! Βλέπω την κόρη μου να έχει τους φίλους της, να έχει γνώμη για τα πράγματα, να αγαπάει τη δασκάλα της, να αναλαμβάνει ρόλους και να τους φέρνει εις πέρας, να έχει το δικό της κόσμο και συγκινούμαι!
“Περήφανη για τον εαυτό σου”
Κάτι πολύ σημαντικό που προσπαθώ να κάνω αυτές τις μέρες είναι να παραλλάσσω μια φράση. Δεν της λέω “είμαι περήφανη για σένα”. Της λέω “είμαι σίγουρη ότι είσαι περήφανη για τον εαυτό σου”. Αυτό είναι όλο το ψωμί. Να καταφέρνει πράγματα για να κάνει περήφανο τον εαυτό της, όχι εμένα.
Ξέρετε ότι δε συνηθίζω τέτοιες συναισθηματικές αναρτήσεις, αλλά φέτος και κυρίως αυτές τις μέρες, ένιωσα την ανάγκη να τη γράψω!
Για εσάς πώς είναι οι μέρες που τελειώνει το σχολείο;
Μαρία
Photo by Element5 Digital on Unsplash
Πόσο σπουδαία κουβέντα! «είμαι σίγουρη ότι είσαι περήφανη για τον εαυτό σου».
Πόσο χτίζεται η αυτοεκτίμηση των παιδιών, όταν τους μιλάμε έτσι! Πολύ σημαντικό, πιστεύω κι εγώ… Έτσι, θα μάθει να “στέκεται στα πόδια της” και να εμπιστεύεται τον εαυτό της.
Ναι, κι εγώ αυτό πιστεύω!
Και η δική μου τελείωσε/ώνει (ο παιδικός κλείνει σε 1 μήνα) τα προνήπια και πάει νήπια (μετά από 3 χρόνια στον ίδιο ιδιωτικό σταθμό τώρα στο δημόσιο της γειτονιάς) και ένα.. σοκ το έχω πάθει να ομολογήσω.. λίγο που μεγάλωσε τόσο γρήγορα κ γίνεται παιδάκι, λίγο που θα αλλάξει η όλη κατάσταση του χρόνου (χρειάζεται ξεχωριστό ποστ με τις εργαζόμενες μάνες και τα δημόσια σχολεία, είναι μια πονεμένη ιστορία..) να μην τα πολυλογώ στην παράσταση που θα κάνει σε μια βδομάδα βλέπω να πλαντάζω στο κλάμα 🙂
Μεγάλο θέμα η εργαζόμενη μάνα, όντως, Δάφνη μου! Μπορεί να πετύχετε πολύ καλές συνθήκες στο δημόσιο σχολείο, ωστόσο, και να είστε καλά! Ω στην παράσταση θα κλάψεις, το εγγυώμαι ακόμη κι εγώ αχαχαχα
Νομίζω ότι σε κάθε αλλαγή βαθμίδας στο σχολείο τα συναισθήματά μας θα ειναι έντονα. Καθε φορά που θα ειναι πρωτάκια, ακομα και Γυμνασίου ή Λυκείου, θα συγκινουμαστε και θα καρδιοκτυπουμε.
Τα κορίτσια μου τελείωσαν το δημοτικό. Νιώθω ακριβώς το ίδιο όπως οταν έφυγαν απο το νηπιαγωγείο.
Αααααχ κάθε φορά θα τρώμε και μια συγκίνηση δηλαδή!
Όταν λέω ότι είσαι φρέσκια φρέσκια μου είσαι και μετριόφρων!!! Άκου εκεί απόφοιτος Λυκείου το 2009!!! Κόρη θα σε αποκαλώ πλέον όπως στην Κύπρο!!!
Πέρα από το ανωτέρω αδιαμφισβήτητο γεγονός, ουδέποτε έδωσα σημασία με αρχή, μέση, τέλος σχολικής χρονιάς όσο τα τελευταία χρόνια που κάνει η μοναχοκόρη μου τα πρώτα της σχολικά βήματα. Σε νιώθω και προσυπογράφω!
Χαχαχα Αλεξάνδρα μου! <3
Μόλις ολοκλήρωσα τη δεύτερη ανάγνωση της ανάρτησής σου. Από τις σπάνιες φορές που διάβασα ανάρτηση σε blog βιαστικά (την πρώτη φορά). Γι’ αυτό και σήμερα θέλησα να επανέλθω, ακριβώς επειδή το περιεχόμενό της μου φάνηκε σημαντικό για να σταθώ μόνο στο σχόλιο που έκανα παραπάνω.
Λοιπόν, ακριβώς επειδή συνηθίζω να θαυμάζω τον τρόπο που γράφεις και ταυτίζομαι με πολλές από τις απόψεις σου, το παρόν σχόλιό μου δεν θέλω να περάσει την εντύπωση ότι σου “χαιδεύω” τα αυτιά. Αλλά βρε Μαράκι μου, πόσο σημαντικές αλήθεια οι δύο τελευταίες παράγραφοι του κειμένου σου, πραγματικά!
Παρακολουθώντας τα γραφόμενά σου τόσο καιρό, έχω πολλές φορές μονολογήσει από μέσα μου πόσο συμφωνώ με τις απόψεις σου περί γονεικότητας, Αντικειμενικά, συνήθως θα διαβάσω blogs όπου οι μαμάδες μου δημιουργούν την εντύπωση της τελειότητας και της πολύ αφοσιωμένης μανούλας, αυτής που ακολουθεί το μοντέλο “ελικόπτερο” (ή “δαγκάνας καβουριού” θα το παράφραζα εγώ προσωπικά) πάνω (και γύρω) από το παιδάκι της και δεν αφήνει στιγμή το χεράκι του ώστε να προσπαθήσει έστω να κάνει τα πρώτα του βήματα αυτόνομο. Εντάξει μην είμαι κι άδικη, κανα-δυό ακόμα blogs ξεχωρίζουν όντως μαζί με το δικό σου. Παρόλα αυτά, όπου συναντώ την προσέγγιση αυτή ψιλοαγχώνομαι και ταυτόχρονα με αμφισβητώ (σχετικά με το αν είμαι καλή μητέρα), διότι παρατηρώ σε εμένα προσωπικά την τάση να αναθρέψω ένα παιδί ανεξάρτητο και αυτόνομο, ένα παιδί γύρω από το οποίο ΔΕΝ θα περιστρέφομαι ολημερίς και αυτό θα είναι που τελικά θα αποτελέσει το οξυγόνο του ίδιου μου του παιδιού. Να με νιώθει δηλαδή δίπλα του πάντα χωρίς να νιώθει συγχρόνως ασφυκτική πίεση.
Επομένως, ναι επαναλαμβάνω ότι σε νιώθω, ίσως επειδή η φιλοσοφία μας είναι σχεδόν ίδια. Και ναι, σου το δηλώνω απερίφραστα ότι απολαμβάνω την νέα πραγματικότητα της κόρης μου και το γεγονός ότι έχει δημιουργήσει τη δική της ζωή – και εκτός της δικής μου παρουσίας – ακριβώς επειδή πιστεύω πως και εγώ – αλλά κυρίως η ίδια – θα είναι περήφανη για τον εαυτό της έτσι όμορφα που θα έχει εκπαιδευθεί να στέκεται πάνω στα δύο της πόδια.
Τι μεγάλη και γεμάτη τοποθέτηση, Αλεξάνδρα μου. Κι εγώ προσπαθώ όσο μπορώ να βαδίζω στη γραμμή της αυτονομίας και ξέρω ότι λόγω βιασύνης, ανυπομονησίας και κούρασης πολλές φορές δεν το καταφέρνω, αλλά ξέρω ότι είναι το πιο μεγάλο εφόδιο που μπορώ να δώσω στην κόρη μου!