Η ερώτηση “πότε θα κάνεις κι εσύ ένα παιδί;” είναι μια ερώτηση που πολλές γυναίκες (και άντρες, αλλά κυρίως γυναίκες) έχουν ακούσει.

Η τεκνοποίηση είναι μια απολύτως φυσική και φυσιολογική διαδικασία, αλλά ταυτόχρονα πολύ περίπλοκη! Πολλές φορές ο “κόσμος” μετά από μια ηλικία αρχίζει να θέτει το θέμα του πότε θα κάνει ένα ζευγάρι παιδί, με αδιάκριτο τρόπο, που εκφράζεται με μια τέτοια ερώτηση.

Δε γράφω αυτή την ανάρτηση για να μιλήσω για κάποια δική μου ιστορία, γιατί προσωπικά, δεν το έζησα. Οι κόρες μου ήρθαν εύκολα. Είμαι, όμως, γενικά ευαίσθητη με θέματα της μητρότητας από τότε που απέκτησα τα βλαστάρια μου. Είδα πόσο ευαίσθητο πράγμα είναι το να κάνεις παιδιά, πόσο σε επηρεάζει σε πολλούς τομείς και σε κάνει “τρωτό”. Και υπάρχουν γυναίκες στον περίγυρό μου που έζησαν τη δυσκολία τεκνοποίησης και πληγώθηκαν από πιεστικές ερωτήσεις τέτοιου τύπου.

Επίσης, οι ερωτήσεις του περιβάλλοντος για πολλά θέματα που θεωρώ ευαίσθητα, με προβληματίζουν. Ξέρω ότι πολλοί εκεί έξω ξέρουν ότι κάποιες συζητήσεις είναι “επικίνδυνες” και παρ’ όλ’ αυτά τις διεξάγουν πιεστικά.

Δεν εννοώ φυσικά ότι το θέμα είναι ταμπού. Δεν πιστεύω ότι δεν πρέπει να συζητιέται. Πιστεύω, όμως, ότι πρέπει να προσεγγίζεται με πολλή διάκριση, γιατί μπορεί εύκολα να εξαγριώσει ή να πληγώσει το συνομιλητή.

Οι φράσεις όπως διατυπώνονται:

Νούμερο 1: Ασχέτως από το αν μια γυναίκα βρίσκεται ή όχι σοβαρή σχέση, μπορεί να ακούσει το “Άντε καλέ, τα χρόνια περνάνε! βιάσου να προλάβεις να κάνεις κι ένα παιδί!”

Οι περισσότερες γυναίκες πλέον ξέρουν ότι η ηλικία είναι ανασταλτικός παράγοντας στη γονιμότητα. Αν δεν το έχουν ακούσει από αλλού, το έχουν ακούσει από το γυναικολόγο τους. Κι αν δεν το έχουν ακούσει από το γυναικολόγο τους, σίγουρα δε θα τις “αφυπνίσει” μια βιαστική και επιπόλαιη κουβέντα τέτοιου τύπου, ώστε να αλλάξουν τη γραμμή πλεύσης τους και να αποφασίσουν ξαφνικά να κάνουν οικογένεια.

Νούμερο 2: Το άτομο δεν έχει καν σχέση που να οδεύει προς τα εκεί και ακούει το “Βρες κάποιον να κάνεις κι ένα παιδί!”

Πιστεύω ότι αυτή η λογική οδηγεί εύκολα σε αδιέξοδο. Το παιδί, θεωρώ, έρχεται αφού έχει δημιουργηθεί μια σχέση όπου τα δύο πρόσωπα έχουν στόχο να μείνουν μαζί. Το παιδί είναι το αποτέλεσμα μιας ωραίας σχέσης που είναι όμορφη από μόνη της και όχι ο στόχος μιας σχέσης που δημιουργείται γι’ αυτό. Νομίζω ότι σε διαφορετική περίπτωση είναι εύκολο η σχέση των δύο προσώπων να “σπάσει”, να παραγκωνιστεί και να αφεθεί, ακριβώς επειδή ο αρχικός της στόχος επετεύχθη.

Νούμερο 3: Ένα νιόπαντρο ζευγάρι ακούει το “Κανένα παιδάκι δε θα κάνετε; Άντε, τι κάθεστε;”

Ένα νιόπαντρο ζευγάρι συνήθως δεν “κάθεται” 🙄. Αλλά και αν “κάθεται”, μπορεί να υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για τους οποίους δεν έρχεται ένα παιδί. Και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το ζευγάρι, είτε το ίδιο δε θέλει να κάνει παιδί τώρα, είτε η εγκυμοσύνη δεν επιτυγχάνεται, δεν έχει όρεξη και σκοπό να τα εξηγήσει όλα αυτά στον καθένα.

Νούμερο 4: Το ζευγάρι έχει ένα παιδί και μετά από κάνα χρόνο αρχίζει το “Άντε! Δε θα κάνετε κι ένα δεύτερο; Μοναχοπαίδι θα είναι; Βιαστείτε, να μεγαλώσουν μαζί, να κάνουν παρέα!”

Ισχύει ό,τι και στην περίπτωση νούμερο 3. Αδιάκριτες και περίεργες ερωτήσεις.

Νούμερο 5: Πίεση από τους παππούδες.

Περιλαμβάνει τις φράσεις “Κάνε ένα παιδί να δω εγγόνι! Κάνε παιδιά να γεμίσει γέλια το σπίτι μου!”, οι οποίες επιρρώνονται από τη φράση “Κάνε εσύ ένα παιδί και θα σ’ το μεγαλώσω εγώ!”

Ως προς την πρώτη φράση, πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εγωιστικό από το να ζητάνε οι παππούδες από τα παιδιά τους να “τους κάνουν εγγόνια”! Ως προς τη δεύτερη φράση, ας είμαστε ειλικρινείς: Όση βοήθεια κι αν έχει ένα ζευγάρι, σε νορμάλ πλαίσια οικογένειας, την τελική ευθύνη για τα παιδιά την έχουν οι γονείς!

Νούμερο 6 – περίπτωση bonus: μια γυναίκα μένει έγκυος στο 3ο (ή 4ο ή 5ο…) παιδί, η αντίδραση τότε λειτουργεί αντίστροφα “Κάτσε καλέ, εσύ πήρες φόρα! Κουνέλα θα γίνεις; Και πώς θα τα μεγαλώσεις;”

…και κάτι χαριτωμένες προσθήκες του τύπου “Καλέ εσείς τίποτα άλλο δεν κάνετε; τηλεόραση δε βλέπετε καθόλου;” συνοδευόμενες από πονηρά γελάκια. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να με θυμώνει όσο αυτό (ειδικά όταν αυτά τα όλο υπονοούμενα γέλια αφορούν τους γονείς μου.)

Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να σχολιάζει το πόσα παιδιά αποκτά κάποιος άλλος.

Ποια πρέπει να είναι η απάντηση αν είμαστε στην άλλη πλευρά;

Δεν ξέρω αν έχω τη μαγική λύση σε αυτό. Θέλουμε να είμαστε ευγενικοί, να κρατήσουμε τους τύπους, αλλά δε θέλουμε και να το συζητήσουμε παραπάνω. Εξαρτάται από το χαρακτήρα του καθενός και από το πώς θέλει να διαχειριστεί το θέμα. Μερικές φορές, πιστεύω, δεν πειράζει να μην είμαστε και τόσο ευγενικοί, προκειμένου να θέσουμε τα όριά μας σε μια συζήτηση.

Συμπερασματικά…

Κάποια θέματα είναι ευαίσθητα. Μια εγκυμοσύνη και το πώς προέκυψε (με πολλή δυσκολία ή απροσδόκητα) είναι ένα ευαίσθητο θέμα. Εμπλέκει πολλές παραμέτρους που είναι πολύ προσωπικές: τη σχέση μεταξύ των συζύγων, τα οικονομικά τους, τα σχέδιά τους, τις δυσκολίες τους.

Μπορεί να τεθεί σε συζήτηση μόνο με πολλή διάκριση και με ξεκάθαρη την πρόθεση της γυναίκας (ή του άντρα ή του ζευγαριού) να συζητήσει γι’ αυτό. Δεν είναι ένα θέμα που έχει νόημα να συζητιέται επιπόλαια, στο πόδι, για να αστειευόμαστε ή να βρούμε μια ευκαιρία να “πληγώσουμε” το άλλο πρόσωπο ή το ζευγάρι.

Οι ερωτήσεις και οι παρατηρήσεις των γύρω για τέτοια θέματα είναι από περιττές ως ενοχλητικές. Διότι αν το ζευγάρι δε θέλει να κάνει παιδιά, ενοχλείται. Κι αν θέλει και δεν έρχεται η εγκυμοσύνη, στεναχωριέται.

Υπάρχουν ζευγάρια που δυσκολεύονται. Υπάρχουν ζευγάρια που περιμένουν καιρό, όπως έγραψε η Έλενα, γνωστή και ως BusyMama σε αυτή την ανάρτηση. Υπάρχουν ζευγάρια που αντιμετωπίζουν συνεχείς αποβολές. Άλλα έχουν ζήσει τον ενδομήτριο θάνατο, όπως έγραψε η αγαπημένη μου Τριανταφυλλένια-Κορίτσι Μάλαμα σε αυτή την ανάρτηση. Και πόσες άλλες που δεν τις ξέρουμε!

Υπάρχουν ζευγάρια που δε θέλουν. Υπάρχουν ζευγάρια που δεν μπορούν. Δεν είναι υποχρεωμένα σε καμία περίπτωση να συζητήσουν τις προσωπικές αυτές καταστάσεις με κάποιον τρίτο.

Την επόμενη φορά που θα μπούμε στον ηδονικό πειρασμό να ρωτήσουμε κάτι τέτοιο σε κουβέντα τύπου καφενείου ή σε μια “στο πόδι” συνάντηση στο δρόμο ή σε κοινωνική εκδήλωση, ας σκεφτούμε αυτά τα δύο ενδεχόμενα. Όποιο κι αν ισχύει, σίγουρα μια κουβέντα που στενοχωρεί και πικραίνει, δε θα αλλάξει την κατάσταση ή τις επιλογές των ατόμων.

Μαρία