Ένα ζευγάρι χρειάζεται να έχεις την αυτάρκειά του. Να μπορεί να βασιστεί ο ένας στον άλλον, χωρίς να χρειάζονται τρίτο άτομο.
Είναι πολύ σημαντικό ένας άντρας να ξέρει να κάνει 5 πράγματα στο σπίτι. Είναι σημαντικό μια γυναίκα να μπορεί να κάνει 5 “δικά του” πράγματα.
Τι εννοώ.
Δε γίνεται να μην ξέρει ο άντρας πώς να βάλει το πλυντήριο πιάτων.
Να μην ξέρει τα βασικά πράγματα που χρειάζεται ένα σπίτι για να “κλείσει” για βράδυ;
Να χρειάζεται βοήθεια για να αλλάξει πάνα στο παιδί του όταν η γυναίκα του λείπει λίγες ώρες;
Μπορεί να μην ξέρει να κάνει παστίτσιο, αλλά μια ομελέτα δεν μπορεί να φτιάξει στα παιδιά όταν η μαμά είναι άρρωστη;
Και η γυναίκα αντίστοιχα, μπορεί να ξέρει πού είναι ο γενικός διακόπτης στον ηλεκτρολογικό πίνακα, για να ψάξει όταν πέσει το ρεύμα. Είναι ένας από τους λόγους που πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να οδηγεί. Κι αν οδηγεί, μπορεί να έχει μια ιδέα για το αν τελείωσε η βενζίνη, αν άναψε κάποια προειδοποιητική λυχνία στο αμάξι.
Το θέμα μου δεν είναι το ποιος ξέρει καλύτερα τις στερεοτυπικά αντίθετες του φύλου του ασχολίες. Άλλαξε ελεύθερα τα παραπάνω με τον τρόπο που ταιριάζει στη δική σου ζωή.
Το θέμα μου είναι ότι το ζευγάρι είναι ομάδα. Ομάδα, όπου ο καθένας έχει τον ρόλο του, σαφώς, αλλά όταν ο ένας δεν μπορεί, θα πρέπει ο άλλος να έχει τη δυνατότητα σε κάποιο βαθμό να κρατήσει την αυτάρκεια του σπιτιού.
[Όλα τα παραπάνω προφανώς δεν τα γράφω για μένα και τον Γιώργο χαχαχ! Δε θα τα έγραφα τόσο κατάφωρα αν αφορούσαν εμάς 😁]
Τα γράφω γιατί τελευταία μιλάω με φίλους που τους συμβαίνει κάτι τέτοιο: ένα άτομο από το ζευγάρι αρρωσταίνει, χρειάζεται να λείψει κλπ και το άλλο άτομο μένει ξέσκεπο. Προφανώς δεν περιμένει κανείς να τα κάνεις όλα μόνος σου όταν κανονικά τα κάνεις μαζί με το άλλο άτομο. Αλλά κάποια βασικά. Και κυρίως αναφέρομαι στους άντρες, δεν το κρύβω. Δεν είναι ανάγκη να έρθει άλλο άτομο να βάλει το πλυντήριο πιάτων, 2 κουμπιά πατάς.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Είναι μια ολόκληρη κουλτούρα που χρειάζεται να αλλάξει. Νομίζω ότι ήδη αλλάζει, οι τελευταίες γενιές το έχουν ανατρέψει σε μεγάλο βαθμό. Αλλά αν είσαι γυναίκα, ζήτησέ το και αν είσαι άντρας, επιδίωξέ το. Τίποτα δε συγκρίνεται με την αυτάρκεια που αισθάνονται οι δύο και με την ασφάλεια που αισθάνεται ο ένας ότι όταν δε θα μπορεί ή όταν θα λείπει, ο άλλος θα αναλάβει.
Η αίσθηση που έχει η γυναίκα όταν κλείνει την πόρτα πίσω της και φεύγει, ότι ο άντρας δε θα τα καταφέρει μόνος με τα παιδιά είναι μια αλυσίδα. Από τις αλυσίδες που έχουν αρνητική σημασία.
Στην αρχή σκέφτηκα ότι δεν είναι καλή ιδέα να ξεκινήσω τέτοια κουβέντα. Μετά είπα ότι θα το τολμήσω.
Πρώτον, γιατί τα άτομα που με διαβάζουν νομίζω ότι με καταλαβαίνουν κάπως καλύτερα και ξέρουν ότι δεν είμαι ο τύπος που θα αρχίσει τις κουβέντες περί φεμινισμού με την ευρεία έννοια της λέξης. Δεν είναι το θέμα μου να “ελευθερώσω” τη γυναίκα. Η έγνοια μου είναι να πω κάτι που θα ελευθερώσει τα ζευγάρια, με την έννοια του ΜΑΖΙ.
Δεύτερον, αν αυτό το άρθρο γίνει αφορμή για σκέψεις για κάποια γυναίκα ή κάποιον άντρα ή αφορμή για μια ήρεμη κουβέντα έκφρασης συναισθημάτων, θα το χαρώ.
Ξέρω ανθρώπους που βασανίζονται μέσα σε αυτό. Ας ελευθερώσουμε τον άλλον! Ας του πούμε “μείνε ήσυχος/η, τα καταφέρνω!”
Επί τη ευκαιρία, πέτυχα αυτή την ομιλία για την ερωτική επιθυμία στις μακροχρόνιες σχέσεις και μου άρεσε πολύ. Και εκεί, λέει αυτό. Ότι η αίσθηση ότι ο άλλος σε χρειάζεται φορτικά, ότι κρέμεται πάνω σου, σκοτώνει την επιθυμία. Θέλεις κάποιον που είναι ήδη ελεύθερος. Θέλεις κάποιον που έχει την αυτάρκειά του αρχικά.
Για άλλη μια φορά, μην πιαστείς από τις λέξεις και τα παραδείγματα και το μεταφράσεις όλο αυτό με την έννοια που τείνει να μεταφράζει τέτοια πράγματα το ίντερνετ. Νομίζω ότι πιάνεις τον ρυθμό μου και την πρόθεσή μου.
Μαρία
Το έχω ζήσει σε σχέση μου αυτό και σίγουρα ήταν η καλύτερη μου σχέση. Βοηθούσα τόσο στις δουλειές του σπιτιού, καθώς ήταν δασκάλα και με ώρες σε ιδιαίτερα, οπότε ήταν χαρά μου να δείξω και το νοιάξιμό μου και την κατανόησή μου, στο φορτωμένο της πρόγραμμα, καθώς αγαπούσε την δουλειά της. Από την άλλη, συμφωνώ στην έννοια της ομάδας και στην πατριαρχική οικογένεια που μας έμαθαν, είναι ελάχιστοι (Από τις κουβέντες που κάνω κατά καιρούς και συμπεραίνω) ,που δείχνουν κατανόηση στην/στον σύντροφό τους. Αν και η αφορμή για να δούμε την οποιαδήποτε σχέση, με την έννοια της ομάδας προϋποθέτει αυτογνωσία και να μπορούμε να μπαίνουμε στην θέση του άλλου και αρχικά να μαθαίνουμε να ακούμε, με την βαθύτερη, ακόμα και τις σιωπές του/της συντρόφου.
Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο σου και θα το πάω και λίγο παραπέρα.. γιατί αυτό να συμβαίνει μόνο όταν ο ένας από τους δύο δε μπορεί;Γιατί να μη λειτουργούμε ως ομάδα ΠΑΝΤΑ και ανεξαρτήτως συνθηκών;Θεωρώ είναι ωφέλιμο για την υγιή σχέση όλης της οικογένειας το “λειτουργούμε ομαδικά” και παίρνουμε αρμοδιότητες όλοι..και τα παιδιά.Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται να θέσουμε επί τάπητος αφενός τις επιθυμίες και τα συναισθήματα μας και αφετέρου το ΑΠΟΤΈΛΕΣΜΑ που θα προκύψει πχ θα είμαστε χαρούμενοι,θα έχουμε πιο πολύ ενέργεια,θα νιώθουμε δικαιοσύνη, θα κερδίσουμε περισσότερο κοινό χρόνο για οικογενειακές δραστηριότητες,βόλτες κ.ο.κ. Οι νέες γενιές το προσπαθούν!Είναι αλήθεια, αλλά είναι και θέμα επικοινωνίας πλέον!.