Έχεις δίπλωμα οδήγησης; Ή μάλλον (επειδή το ένα δε συνεπάγεται το άλλο…): ξέρεις να οδηγείς; Θα σου πω για ποιους λόγους θεωρώ απαραίτητο να ξέρεις να οδηγείς, ακόμα και αν δεν έχεις δικό σου αυτοκίνητο. Και, κυρίως, γιατί οι συμβουλές μου αυτές απευθύνονται κυρίως σε γυναίκες. Γιατί να μάθει μια γυναίκα να οδηγεί;
Γιατί συγκεκριμένα οι γυναίκες;
Πριν σου πω για ποιους λόγους πιστεύω ότι όλοι πρέπει να ξέρουν να οδηγούν, να σου πω γιατί δίνω τόση έμφαση στο να οδηγούν οι γυναίκες.
Γιατί δε μας το λένε αρκετά νωρίς.
Για ένα αγόρι, μεγαλώνοντας θεωρείται δεδομένο ότι θα δοκιμάσει να οδηγήσει το αυτοκίνητο της οικογένειας. Είναι δεδομένο ότι όταν φτάσει στην επιτρεπτή ηλικία θα ξεκινήσει μαθήματα για να πάρει το δίπλωμα οδήγησης. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μάλιστα, είναι πιθανό να έχει ήδη αποκτήσει μεγάλη εξοικείωση με το αυτοκίνητο και να το έχει οδηγήσει μόνος του πριν ακόμη ξεκινήσει τα μαθήματα οδήγησης με δάσκαλο σε σχολή οδηγών.
Αυτό είναι ασυνήθιστο για τα κορίτσια. Το πιθανότερο είναι να μην του δοθεί τέτοια παρότρυνση από τους γονείς και αν εκείνη ενδιαφερθεί, ίσως πάρει την απάντηση: “Δε χρειάζεται να το κάνεις εσύ! Θα οδηγάει ο άντρας σου, θα σε πηγαίνει όπου θες!”
Ίσως τα τελευταία χρόνια αυτοί οι στερεοτυπικοί ρόλοι να έχουν αρχίσει να μεταβάλλονται! Ως τώρα όμως εγώ το έβλεπα στις περισσότερες περιπτώσεις, τουλάχιστον στο περιβάλλον μου. Πόσους άντρες σε ηλικία 20 χρονών ξέρεις να μην έχουν δίπλωμα; Ενώ, αντίθετα, τα κορίτσια θα μπορούσαν να το καθυστερήσουν ή και να το αποφύγουν. Αν έλεγαν ότι φοβούνται να το κάνουν, κανένας δεν προσπαθούσε να τους αλλάξει γνώμη!
Storytime
Οδηγώ από τα 19 μου. Από τότε που ήμουν μικρή, η οδήγηση με ενδιέφερε πολύ. Πριν ακόμα μάθω να διαβάζω, ζητούσα από τη μαμά μου να μου μεταφράζει τις ταμπέλες στους δρόμους. Παρακολουθούσα το πώς οδηγούσε ο μπαμπάς μου και του ζητούσα να μου εξηγήσει τα σήματα οδικής κυκλοφορίας. Είχα αποφασίσει ότι θα πάρω δίπλωμα οδήγησης μετά την ενηλικίωσή μου και θα οδηγώ.
Γιατί να μάθει μια γυναίκα να οδηγεί;
Είσαι ανεξάρτητη
Αυτός είναι ο νούμερο ένα λόγος που ήθελα όσο τίποτα να μάθω να οδηγώ. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητη. Συνειδητοποίησα αρκετά νωρίς ότι το να εξαρτάσαι από άλλους είναι δεσμευτικό. Ειδικά αν και όταν αργότερα αποκτήσεις παιδιά και έχεις μετακινήσεις για παιδίατρο, δραστηριότητες, απασχολήσεις κλπ.
Η ζωή μας έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε πολλές από τις μετακινήσεις μας είναι σχεδόν απαραίτητο να γίνονται με το αυτοκίνητο. Αν δεν ξέρεις να οδηγείς εσύ, πρέπει κάποιος άλλος να σε πάει στο γιατρό, στο θέατρο, στο γάμο, στη δουλειά σου, όπου θέλεις να πας. Όμως αν αυτός ο κάποιος δεν είναι επί πληρωμή σοφέρ (ποιος έχει επί πληρωμή σοφέρ στις μέρες μας, αλήθεια;), κάποια στιγμή κουράζεται. Ή έχει δικές του υποχρεώσεις. Ή είναι άρρωστος ή βαριέται ή του συμβαίνει οτιδήποτε που τον εμποδίζει να σε εξυπηρετήσει.
Έρχεται κάποια μέρα που είτε δε θα πηγαίνεις εκεί που θέλεις να πας, είτε θα μάθεις να παίρνεις το αυτοκίνητο μόνη σου.
Σου δίνει αυτοπεποίθηση
Όπως και όλα όσα καταφέρνεις μόνη σου, το να φτάσεις σε έναν προορισμό μόνη, σου δίνει αυτοπεποίθηση.
Ειδικά αν η οδήγηση, για οποιοδήποτε λόγο, είναι κάτι που σε φόβιζε ή σε φοβίζει ακόμα, το να ξεπεράσεις τις αναστολές και να το κάνεις, σου χαρίζει ένα υπέροχο αίσθημα επιτυχίας.
Μαθαίνεις τον ΚΟΚ και γίνεσαι καλύτερος πεζός
Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σύστημα κανόνων. Γνωρίζοντάς τον και εφαρμόζοντάς τον, μαθαίνεις πώς να κινείσαι καλύτερα μαζί με τους άλλους χρήστες του δρόμου. Μαθαίνεις να γίνεσαι καλύτερος πεζός.
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, η συμπεριφορά στο δρόμο, έχει να σου μάθει πολλά! Η οικονομική οδήγηση, δηλαδή το να προβλέπεις λάθη που μπορεί να γίνουν και να προσαρμόζεις την οδηγική σου συμπεριφορά προβλέποντας πώς θα κινηθούν τα άλλα οχήματα και οι πεζοί ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν, είναι ολόκληρο σχολείο γενικότερης συμπεριφοράς!
Εγώ προσωπικά, οδηγώντας έμαθα πολλά. Το ότι μια και μόνο στιγμή αρκεί για να γίνει ένα μεγάλο κακό, το ότι η τήρηση των κανόνων είναι αυτή που μας κρατά όλους ασφαλείς, το ότι ο ευάλωτος έχει προτεραιότητα (πεζός έναντι οχήματος, βαρύ όχημα έναντι επιβατικού, όχημα που βρίσκεται στην ανηφόρα έναντι κατηφόρας), το πόσο σημαντικό είναι να παίρνουμε υπόψη τους άλλους και όχι μόνο το τι θέλουμε να κάνουμε εμείς! Αν τα γενικεύσεις αυτά σε επίπεδο ζωής και καθημερινότητας, σκέψου τι έμαθες! Ότι δε λειτουργούν όλα για εσένα και τον εαυτό σου! Όποιος κινείται εγωκεντρικά, κάνει κακό στον εαυτό του και στους άλλους.
Μαθαίνεις καινούργια πράγματα για το πώς λειτουργεί ένα αυτοκίνητο
Τι ενδιαφέρον το πεδίο αυτό! Το πώς λειτουργεί το αυτοκίνητο και η μηχανή, ακόμα και αν ξέρεις τα βασικά μόνο, έχει ενδιαφέρον!
Αποκτάς καλύτερη αντίληψη της ταχύτητας, της κίνησης και του χώρου
Θυμάσαι τα προβλήματα της Φυσικής στο σχολείο, που μιλούσαν για ταχύτητα, επιτάχυνση, επιβράδυνση, διατήρηση της ορμής; Το αυτοκίνητο είναι ένα σώμα σε κίνηση και θα σου θυμίσει μερικές έννοιες που μόνο θεωρητικά μάθαμε στο σχολείο!
Επίσης, η αντίληψη του οχήματος που οδηγείς και το πού χωράει να μπει είναι ένα άλλο θέμα. Υπολογίζοντας πού χωράς να παρκάρεις και με πόσες κινήσεις, αποκτάς καλύτερη αντίληψη του χώρου.
Έξτρα λόγος: Είναι αγχολυτικό
Δεν ισχύει για όλους αυτό φυσικά. Για πολλούς η οδήγηση είναι μια κατάσταση που προκαλεί άγχος.
Και δεν υποστηρίζω ότι είναι καλή ιδέα να παίρνει κανείς το αμάξι ευκαίρως ακαίρως και να αρχίσει να φέρνει βόλτες άσκοπα σπαταλώντας καύσιμα και δημιουργώντας κίνηση στο δρόμο. Ούτε να οδηγεί όταν είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, συναισθηματικά φορτισμένος και με την κρίση θολωμένη.
Για μένα, όμως, μια σύντομη, ήρεμη βόλτα με το αμάξι σε ήσυχες γειτονιές και λίγη μουσική είναι ένα ιδανικό διάλειμμα.
Οδηγούν καλύτερα οι άνδρες;
Τώρα θα μου πεις ίσως ότι οι γυναίκες δεν είναι καλές οδηγοί! Τόσα ανέκδοτα ακούγονται γι’ αυτό! Υπάρχουν και χαριτωμένες φράσεις που κυκλοφορούν “γυναίκα στο τιμόνι, χάρος που ζυγώνει” και τα λοιπά.
Έχουν καλύτερη χωροταξική νοημοσύνη οι άνδρες και αντιλαμβάνονται καλύτερα το χώρο και τα σχήματα γύρω τους; Αν αναζητήσει κανείς έρευνες περί καλύτερης χωροταξικής νοημοσύνης των ανδρών, αλλά όσα επιστημονικά άρθρα είναι δημοσιευμένα στο διαδίκτυο, γράφτηκαν πριν από 30 ή περισσότερα χρόνια.
Νεότερες μελέτες έχουν αρχίσει να αμφισβητούν τις απόψεις ότι οι άνδρες είναι καλύτεροι οδηγοί και να ισχυρίζονται ότι οι γυναίκες έχουν μια χαρά χωροταξική αντίληψη.
Δεν είμαι επιστήμονας και δεν μπορώ να μιλήσω από αυτή την πλευρά. Ας αφήσουμε για λίγο το τι μπορεί να ισχύει γενετικά λόγω φύλου και ας σκεφτούμε.
Πόσες ευκαιρίες έχει μια γυναίκα να έρθει σε επαφή από μικρή ηλικία με το αυτοκίνητο; Ένα μικρό αγοράκι, πόσα φορτηγά θα πάρει δώρο στα γενέθλιά του; Τι θα πει κανείς για ένα κορίτσι, αν ενδιαφερθεί για το πώς λειτουργεί η μηχανή ενός αυτοκινήτου; Και, όπως ανέφερα νωρίτερα, σε πόσα κορίτσια μιλά ο οδηγός της οικογένειας για την οδήγηση από μικρή ηλικία, για να εξοικειωθούν με το αυτοκίνητο;
Οτιδήποτε αποφασίσεις να το κάνεις συνειδητά, προσεκτικά και ακολουθώντας τους κανόνες του, μπορείς να το κάνεις, αν όχι εξαιρετικά, τουλάχιστον αξιοπρεπώς.
Σωστή εκπαίδευση
Φυσικά, το να πάρει κανείς τιμόνι είναι ευθύνη. Χειρίζεσαι ένα όχημα που “κατηγορείται” καθημερινά για θανάτους. Έχεις ευθύνη να γνωρίζεις καλά κανόνες, να τους υπακούς και να είσαι πάντοτε σε καλή σωματική και ψυχική κατάσταση για να το χειριστείς. Να εμπιστεύεσαι τα αντανακλαστικά σου και την κρίση σου.
Η σωστή εκπαίδευση είναι απαραίτητη και δεν προσφέρεται πάντα στην Ελλάδα. Είναι, όμως, στο χέρι μας να την αποκτήσουμε αρχικά για τον εαυτό μας. Να κάνουμε μια επανάληψη τους κανόνες που μπορεί να μη θυμόμαστε και να είμαστε πάντα έτοιμοι να επανεκπαιδευτούμε.
Και στη συνέχεια, να καλλιεργήσουμε σωστή κυκλοφοριακή αγωγή και στα παιδιά μας. Βλέπουν από πολύ νωρίς πώς συμπεριφερόμαστε στο δρόμο, πόσο προβλέπουμε τα λάθη των άλλων οδηγών, πώς επικοινωνούμε μαζί τους, κατά πόσο τηρούμε τους κανόνες είτε ως οδηγοί είτε ως πεζοί, πόσο επιμένουμε στη ζώνη ασφαλείας και στα άλλα μέτρα. Και όλα αυτά από μόνα τους αποτελούν εξαιρετικές αφορμές για εποικοδομητικές συζητήσεις και είναι ένα μάθημα ζωής για τα παιδιά.
Να σου πω κάτι τελευταίο!
Είμαι από τα άτομα που κάνω “προπαγάνδα” υπέρ του να οδηγούν οι γυναίκες! Δεν έχει σημασία αν δεν έχεις δικό σου αμάξι! Ένα απόγευμα, μια αργία, μια Κυριακή, κάποτε θα μπορείς να το έχεις. Κάποτε ίσως σου πει “είμαι κουρασμένος, πάρε το αυτοκίνητο και πήγαινε εσύ”. Θα τον ξεκουράσει η ανεξαρτησία σου!
Μη φοβάσαι αν το δοκίμασες κάποτε και δε σου άρεσε ή πιστεύεις ότι δεν το “έχεις”. Δεν είσαι μεγάλη για να το κάνεις τώρα, εκτός κι αν είσαι άνω των 75 ετών! Ο στόχος είναι να μπορείς να οδηγήσεις τουλάχιστον σε κάποιες οικείες διαδρομές και να μπορείς να τις κάνεις χωρίς τον άντρα σου, χωρίς κάποιον άλλο σοφέρ. Εσύ, για τον εαυτό σου.
Το ότι οδηγώ είναι μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ για τον εαυτό μου! Νιώθω ότι μου δίνει μια μοναδική ανεξαρτησία, κι ας είναι το αυτοκίνητό μας διαθέσιμο μόνο το απόγευμα, αφού ο άντρας μου έχει γυρίσει από τη δουλειά του.
Έχω τη δυνατότητα να κινηθώ μόνη μου για όποιο μέρος θέλω να πάω. Μπορώ να πάρω τα κορίτσια χωρίς τον άντρα ένα απόγευμα και να κάνουμε το πρόγραμμα μόνες μας.
Λοιπόν, για πες μου! Εσύ οδηγείς;
Αν ναι, σου αρέσει ή το κάνεις διεκπεραιωτικά, επειδή είναι αναγκαίο;
Αν όχι, γιατί; Θα ήθελες να το κάνεις;
Πώς μιλάς στα παιδιά σου για την οδήγηση, ανάλογα με το φύλο τους;
Με ενδιαφέρει πολύ να ακούσω άλλες απόψεις!
Μαρία
Λοιπόν ,είμαι από αυτές που πάντα φοβόντουσαν και έλεγαν πως εγώ δεν θα οδηγήσω ποτέ.Άρχισα τα μαθήματα οδήγησης και πέρασα τα σήματα ,ούσα έγκυος .Η οδήγηση με ταλαιπώρησε αρκετά,αλλά με την πολύτιμη βοήθεια του δασκάλου και κυρίως του συζύγου μου πήρα το δίπλωμα και αυτό μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ!!!Εκτός ότι μπορώ να προγραμματίσω διάφορα πράγματα ,δουλείες και ψώνια μόνη μου, οπότε ξεκούραση για τον σύζυγο, βοηθάω και στα διάφορα ταξίδια, όταν είναι κουρασμένος,νυσταγμένος,αναλαμβάνω εγώ!!!Μπορεί ένας μικρός φόβος να υπάρχει ακόμα για καινούργιες διαδρομές κτλ,αλλά το ότι έμαθα να οδηγώ ,το θεωρώ από τα μεγάλα μου κατορθώματα!!!Καλημέρα!!!
Κι εγώ στις καινούργιες διαδρομές έχω αγωνία. Αλλά κάθε φορά που κάνω μια νέα απόσταση μονη μου, το χαίρομαι!
Λοιπόν, κι εγώ οδηγώ από τα 19 μου. Δεν ήθελα καθόλου να πάω για το δίπλωμα… Πήγα μόνο και μόνο γιατί η αδερφή μου ήθελε οπωσδήποτε από τα 18 της (έχουμε ένα χρόνο διαφορά) και λέω ε αφού θα πάει κι αυτή, ευκαιρία να πάω κι εγώ.. Αλλά αρνούμουν να χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο μέχρι που αναγκάστηκα να πηγαινοέρχομαι στη δουλειά μου στα 24 και μόνο αφού ο φίλος μου (ο σημερινός άντρας μου) μου άφησε το αυτοκίνητό του έξω από την πόρτα μου! Όσο οδηγούσα με αυτόν συνοδηγό όλο τσακωνόμασταν. Σημειώνω ότι ο άντρας μου οδηγεί από Πέμπτη δημοτικού.
Ωραίο άρθρο. Να γκρεμιστούν αυτά τα στερεότυπα. Φιλιά.
Ω, πέμπτη δημοτικού! Οι άντρες αν τους δώσεις λίγη ενθάρρυνση, θα ξεκινήσουν από το νηπιαγωγείο χαχαχα! Συμφωνώ Βάσω μου!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Κι όμως σταμάτησα να οδηγώ εδώ κ 5 χρόνια, στην εγκυμοσύνη του δεύτερου παιδιού μου για λόγους υγείας. Μου αρέσει το περπάτημα και θεωρώ ευκολία να παίρνω τα Μ.Μ.Μ. Επίσης δεν το έχω ανάγκη για εργασία και ζώντας στην πόλη τα έχω όλα στα πόδια μου. Για ολους αυτούς τους λόγους,(είναι κι ένα το αυτοκίνητο)κι επειδή με αγχώνει και λιγάκι,την άφησα την οδήγηση.. αλλά δεν είμαι περήφανη γι’ αυτό, συμφωνώ με τα επιχειρήματα σου κι ελπίζω κάποια στιγμή να το ξαναπιάσω..Όχι τίποτα άλλο ,αλλά έδωσα και 3 φορές για να πάρω το δίπλωμα ..
Αν ήταν 3 φορές, ναι, ήταν μεγάλη προσπάθεια Νελη μου! Στην εγκυμοσύνη πολλές γυναίκες σταματούν, κι εγώ είχα σταματήσει και στις δύο. Λίγο χρόνο θέλεις μετά να το ξαναθυμηθείς και είναι όπως παλιά!
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Αυτό ένιωσα όταν πήρα το δίπλωμα στα χέρια μου!
Είναι από τα σημαντικότερα πράγματα για το οποίο πάλεψα να καταφέρω!
Συμφωνώ Μαράκι με όσα ανέφερες!
Σε καταλαβαίνω! Σε ευχαριστώ! 🙂
Πήρα δίπλωμα στα 19. Το ήθελα παρα πολύ. Η μαμα μου έχοντας 4 παιδιά αλλά χωρις δίπλωμα πάντα ηταν εγκλωβισμένη. Περιμενε τον μπαμπα μου για το οτιδήποτε. Αρα απο τη μερια τους ειχα την απόλυτη στήριξη.
Δεν το ειδα ποτε σαν αγγαρεια. Το απολαμβάνω. Δωσε μου χιλιόμετρα.
Έχουμε πολλές ομοιότητες! Κι εγώ ποτέ δεν το είδα σαν υποχρέωση! Όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά!
Καλημέρα κ από μένα. Δεν έχω γράψει ποτέ μέχρι τώρα. Έμαθα να οδηγώ στα 22. Με τα πρώτα λεφτά της δουλειάς μου έβγαλα δίπλωμα. Αυτοκίνητο τότε δεν υπήρχε στην οικογένεια. (Μιλάμε για δεκαετία του 1980). Ο μπαμπάς μου πήρε αμάξι μετά από 3 χρόνια, αλλά από μικρή είχα τρέλα με την οδήγηση. Σε κάποια άλλη ζωή θα έπρεπε να ήμουν οδηγός σε ράλλυ, λένε οι φίλες μου κ γελάμε. Βέβαια τα σήματα τα πέρασα με την πρώτη αλλα την οδήγηση με την τρίτη αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Στις 2 εγκυμοσύνες μου οδηγούσα μέχρι τις τελευταίες μέρες παρά τις αντιρρήσεις όλων. Οδηγώ 35 χρόνια κ ποτέ δεν είπα όχι αν ήταν να πάμε κάπου κ να οδηγώ εγώ. Βέβαια τα ατυχηματακια μου τα είχα, αλλά όλα μέσα στ πρόγραμμα είναι.
Υ.Γ. Μαρία μου συγχαρητήρια για τα άρθρα σου κ τις απόψεις σου. Με την “κόκκινη καμέλια” ταυτιστηκα σε πολλά πράγματα. Μπράβο σου!!! Συγχαρητήρια!!
Αγαπητή μου Αγγελική, χαίρομαι που αγαπάμε κι οι 2 την οδήγηση! Εγώ δεν ξέρω αν είμαι τόσο καλή ώστε να με προορίζουν και για ράλι χαχαχα! Μπράβο σου όμως! Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου! Και χαίρομαι που βρήκες κάτι δικό σου στην Κόκκινη Καμέλια!
Πολύ ωραία τα έγραψες! Οδηγώ από τα 23 μου, μετά τη σχολή και το Proficiency πήρα το δίπλωμα Μου αρέσει τρελά!!!! Η μητέρα μου δεν οδηγά και πάντα ήταν σκλαβωμένη. Ο πατέρας μου με φοβόταν σαν οδηγό, ακόμη και σήμερα, αλλά εγώ το παίρνω παντού. Ο άντρας μου δεν οδηγά και φαντάσου τι θα γινόταν αν δεν οδηγούσα κι εγώ!
Αφού δεν οδηγεί ο σύζυγος, είναι πολύ χρήσιμο που το κάνεις εσύ!
Εμένα η σύζυγος μου με την οποία είμαστε μαζί 5 χρόνια της επισημαίνω από την αρχή της σχέσης μας αυτά που γράφεις στο άρθρο και μέχρι σήμερα που παντρευτηκαμε, κάναμε και παιδί, συνεχίζει να υποστηρίζει ότι φοβάται την οδήγηση. Το άρθρο σου εξηγεί λέξη προς λέξη αυτά που ζω καθημερινά σαν σύζυγος και το ποσό με κουράζει αυτή η κατάσταση, αλλά και τον και πεθερο, την πεθερά μου που για οποιαδήποτε υποχρέωση, ακόμα και στην δουλειά της, την πηγαίνουν εκείνοι..Πλεον μου βγαίνει σε θυμό όλο αυτό και όποτε θίγω το θέμα καταλήγουμε σε τσακωμο..
Εύχομαι να βρεθεί σύντομα μια λύση που κι εκείνη να μην πιέζεται κι εσείς να νιώθετε καλά!
Έπεσα τυχαία στο άρθρο σου, καθώς googlara για οδήγηση. Λοιπόν, έχω δίπλωμα 6 χρόνια. Όταν σπούδαζα, σε διαφορετική πόλη από τον τόπο καταγωγής μου, η μητέρα μου ήθελε να βγάλω δίπλωμα μικρή, που είχα χρόνο, για να το ΕΧΩ. Μου ανέφερε, όλα τα πλεονεκτήματα του να μπορείς να οδηγείς, επειδή και εγώ ήθελα κυρίως, πήγα για να το πάρω. Και το πήρα. Πάντα ήμουν σφιγμένη στην οδήγηση, σημειωτέον. Αφού πήρα το δίπλωμα, κατέβηκα στον τόπο καταγωγής μου και ζήτησα από τον πατέρα μου να πάμε για οδήγηση. Τότε, είχα να οδηγήσω δύο μήνες, είχα κάνει μαθήματα μόνο κάποιες ώρες και φοβόμουν να οδηγήσω μόνη μ ου. Ξέρεις αγαπημένη τι έγινε; Μου έβρισκαν δικαιολογίες. Με πήγαιναν μια φορά το χρόνο σε μια ευθεία, ίσα ίσα για να μην γκρινιάζω. Μου έλεγαν ότι δεν είμαι σε θέση να οδηγήσω, γιατί μια φορά έτρεμα λίγο. Με κατέβασε η μαμά μου από το αυτοκίνητο, λέγοντας με επικίνδυνη έμμεσα. Το σκηνικό αυτό έγινε σε άδειο δρόμο, εκτός πόλεως, ενώ δε διέρχονταν αυτοκίνητα ή πεζοί, δεν μας έριξα σε κανένα χωράφι, αλλά αμέσως πήρα τον έλεγχο. Παρόλα αυτά με κατέβασαν. Έχω κάνει άπειρες συζητήσεις. Αλλά δεν είναι υποχρεωμένοι να μου δείξουν, δεν μπορώ να τους αναγκάσω, έτσι λένε. Επίσης, δεν είμαι καλή οδηγός (έχω οδηγήσει 5 φορές, μια φορά το χρόνο, σε μια ευθεία), όπως λένε, μάλλον αυτοί γεννήθηκαν οδηγοί, ήξεραν από κούνια και δεν εκαναν ποτέ λάθη. Η κακιά και η παράλογη της υπόθεσης είμαι εγώ. Επιπλέον, μου έλεγαν ότι δεν μου χρειάζεται. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα, αλλά μετά όπως λένε κλαίγομαι…
Γεια χαρά φίλη μου. Από τη μια είναι μεν στενάχωρα όσα γράφεις, αλλά από την άλλη, προσωπικά, δεν το βλέπω ως αδιέξοδο! Έχω γνωστή που ενώ είχε δίπλωμα, ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ πρακτικά να οδηγάει και επειδή ο πατέρας της δεν ήθελε να ασχοληθεί, πήγε σε σχολή οδηγών και ζήτησε να κάνει τα μαθήματα. Έμαθε και τώρα οδηγάει μια χαρά. Θα μου πεις αυτά είναι έξοδα και έχεις δίκιο, αλλά αν και όταν αρχίζεις να δουλεύεις (δεν ξέρω αν εργάζεσαι τώρα), είναι ένα ποσό όχι αστρονομικό, που μπορείς να βάλεις στα έξοδά σου. Και έτσι να μάθεις στην πράξη να οδηγάς. Για το αν πιστεύουν ότι είσαι καλή οδηγός, αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα που μπορούμε να πούμε πολλά. Σίγουρα πάντως δεν μπορεί κανείς να το κρίνει αυτό για ένα άτομο που έχει οδηγήσει 5 φορές μέσα σε 5 χρόνια. Η οδήγηση είναι μάθηση και είναι πράξη, βγαίνεις και το κάνεις. Και γίνεσαι συνεχώς καλύτερη αν έχεις αντίληψη. Θα σου πρότεινα, αν με ρωτάς, να μην βασίσεις το αν θα οδηγήσεις από το τι πιστεύουν οι γονείς σου. Κρίνε από το αν θέλεις και μπορείς εσύ. Μπορεί όντως να ξεκινήσεις στην πράξη και να δεις ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ (το θεωρώ αρκετά απίθανο, αλλά ας πούμε ότι μπορεί να συμβεί). Πάντως να αποφασίσεις μόνη σου και όχι να έχεις σταματήσει την πορεία σου επειδή οι γονείς σου πίστευαν ότι δεν μπορείς. Χωρίς κακία απέναντί τους. Απλώς είναι κάτι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν ή δεν έχουν την υπομονή να κάνουν, δεν πειράζει. Στην τελική, δεν είναι και η δουλειά τους να σου μάθουν! Μπορείς ή θέλεις εσύ, επειδή το θεωρείς σημαντικό για σένα; Ωραία, τους αγαπάς και τους σέβεσαι, όμως το προχωράς γιατί είναι κάτι δικό σου! Καλή τύχη! (ΥΓ: Να ξέρεις πάντως ότι οι περισσότεροι γονείς γκρινιάζουν για το πώς οδηγούν τα παιδιά τους. Οδηγάω 10 χρόνια και ακόμα ακούω παράπονα μερικές φορές!)
Οδηγώ το δικό μου αυτοκίνητο το έχω αποκλειστικά μόνο εγώ δεν το παίρνει ποτέ κανείς άλλος ούτε καν ο σύζυγος ο οποίος κινείται με άλλο αμάξι και αυτό μου δίνει πολύ ευχαρίστηση να το νιώθω αποκλειστικά δικό μου και μόνο και φυσικά το προσέχω και το.διατηρω σε άριστη κατάσταση, το αγαπώ πολύ και ευελπιστώ να το έχω ακόμη πολλά πολλά χρόνια
Pingback: Το απλευθερωμένο, αύταρκες ζευγάρι - Η Κόκκινη Καμέλια