Η σημερινή ανάρτηση είναι γραμμένη από την αδερφή μου!

Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, έχω 5 αδέρφια, 3 αδερφές και 2 αδερφούς και στη σειρά είμαι η 5η από τους 6. Την πιο κοντινή σχέση την έχω με την αδερφή μου τη Θεοδώρα, που είναι 2 χρόνια μεγαλύτερή μου και μεγαλώσαμε μαζί. Επειδή ως χαρακτήρες είμαστε εντελώς αντίθετοι, σε πολλά θέματα είχε μια οπτική πολύ διαφορετική από τη δική μου και ήταν το άτομο που με έκανε να δω από μια άλλη πλευρά τα στερεότυπα που είχα στο μυαλό μου (έχω αναφέρει κάτι σχετικό στην ανάρτηση για τις προσδοκίες που έχουμε κάθε Πρωτοχρονιά από το νέο χρόνο).

Η Θεοδώρα είναι μουσικός και παίζει φλάουτο. Ασχολείται πολύ με τη μουσική που είναι η μεγάλη αγάπη της, αλλά ταυτόχρονα είναι και άτομο που προβληματίζεται πολύ για τα σημαντικά θέματα που όλοι αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Έτσι, έγραψε ένα κείμενο που αναφέρεται στις δυσκολίες της ζωής και το δημοσιεύω!

 

“Όλοι στη ζωή μας βιώσαμε, βιώνουμε και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε δυσκολίες. Κάποιες από αυτές δεν είναι σοβαρές. Άλλες πάλι είναι˙ και άλλες, ενώ δεν είναι, τις βιώνουμε σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου.

Θα ασχοληθώ κυρίως με τις δύο τελευταίες κατηγορίες. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να θεωρούμε πως κάθε δυσκολία μας είναι τιμωρία για κάτι που κάνουμε ή δεν κάναμε καλά. Και εδώ είναι που οι περισσότεροι από εμάς ψάχνουμε να βρούμε για ποιο σφάλμα μας μάς «εκδικείται» ο Θεός, η Φύση, το Σύμπαν κ.ο.κ.

Τα σφάλματά μας είναι δύο. Πρώτον, για κάποιο λόγο πιστεύουμε ότι εμείς δεν πρέπει να περνούμε δυσκολίες, επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι, δεν πειράξαμε κανέναν, επειδή, ίσως, πάμε στην εκκλησία, προσευχόμαστε κλπ… Δεύτερον, δίνουμε την εντολή εμείς οι ίδιοι στον εγκέφαλό μας πως αυτό που περνάμε τη δεδομένη περίοδο είναι δυσκολία.

Ξεκινώντας από το πρώτο, είναι ουτοπικό να πιστεύεις πως εσύ (εγώ) δε θα περάσεις (περάσω) δυσκολίες. Αν το δεις από την ανθρώπινη οπτική, η ζωή των ανθρώπων είναι γεμάτη αδυναμίες. Πώς λοιπόν, ένα σύστημα με αδυναμίες να μη δημιουργήσει προβλήματα…; Πώς να μη πονέσει…; Ανθρωπίνως δηλαδή, χρειάζεται να αποδεχτούμε πως η ζωή που περιλαμβάνει ανθρώπους και περιλαμβάνεται από αυτούς, θα φέρει δυσκολίες. Τις δυσκολίες αυτές, ακόμη κι αν είναι τέτοιες που θα τις κουβαλάμε μια ζωή, αρκεί να τις αποδεχτούμε. Έτσι, θα έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε διαθέσιμοι και διατεθειμένοι να βιώσουμε και τις χαρές που θα έρθουν, ο οποίες δε λείπουν ποτέ…

Από θεολογικής πλευράς, η ζωή του Χριστιανού ακολουθεί έναν ανηφορικό δρόμο, όπου περνώντας από Πάθη καταλήγει στο Γολγοθά, σε Σταύρωση. Η Εκκλησία του Χριστού δε μίλησε, όμως, μόνο για πάθη και Γολγοθά, αλλά μας είπε και μας έδειξε ότι μετά από κάθε μπόρα, εμφανίζεται ένα ουράνιο τόξο. Πίσω από κάθε σταύρωση, υπάρχει μία Ανάσταση. Και αυτή η Ανάσταση έρχεται με την προϋπόθεση να ζήσουμε τη σταύρωση του εγωισμού μας, να συγχωρήσουμε και να αγαπήσουμε.

Η επιστήμη της ψυχολογίας μιλάει για τη ζωή ως ένα ταξίδι, στο οποίο συλλέγει ο καθένας μας εμπειρίες. Από ένα ταξίδι δε λείπει ποτέ η φουρτούνα, η αναταραχή, το ατύχημα… Γεμίζοντας εμπειρίες, ωριμάζουμε, γινόμαστε καλύτεροι και είμαστε ικανοί να συμβουλεύσουμε και να συμπαρασταθούμε στους συν-ταξιδιώτες μας.

Τι από αυτά, όμως, που μας συμβαίνουν είναι πραγματικά δυσκολία; Πώς έχει μάθει ο εγκέφαλός μας να αποκωδικοποιεί τις καταστάσεις ως δυσκολίες;

Κάποτε είχα μία φίλη που είχε σακχαρώδη διαβήτη. Είχε μία αμπούλα ενωμένη με την κοιλιά της και την ενεργοποιούσε μέσα από το τζιν της, όταν χρειαζόταν. Τη ρώτησα αν της ήταν δύσκολο και τότε μου έδωσε μια από τις πιο ωραίες απαντήσεις που έχω ακούσει σε παρόμοια ερώτηση: «Σου αρέσει να πλένεις τα δόντια σου; Κάπως έτσι είναι και αυτό. Δε σου αρέσει, δεν το θέλεις, αλλά πρέπει να το κάνεις και γίνεται μέρος της ζωής σου.»

Η κοπέλα αυτή είχε επιλέξει να κάνει τη δυσκολία μέρος της ζωής της και όχι να την κουβαλάει ως παράσιτο προσπαθώντας να την αποδιώξει.

Ο Αριστοτέλης έλεγε πως πίσω από κάθε πόνο μας κρύβεται ένα λάθος μας. Για ‘μένα, το λάθος μας είναι η επιλογή να αντιμετωπίσουμε τον πόνο μας ως κάτι έξω από τη ζωή μας και την ανυπομονησία μας να φύγει για να αρχίσουμε – συνεχίσουμε να ζούμε… Ο τρόπος με τον οποίο μεταφράζουμε – αποκωδικοποιούμε τις δυσκολίες και στη συνέχεια πώς τις κάνουμε ή όχι κομμάτι της ζωής μας είναι τελικά αυτός που την καθορίζει.”

Θεοδώρα

Η ανάρτηση ήταν προγραμματισμένη να δημοσιευτεί την προηγούμενη εβδομάδα. Σαν τραγική ειρωνεία, ήρθε η εθνική τραγωδία με τη μεγάλη καταστροφική πυρκαγιά στην Αττική που μετράει δεκάδες νεκρούς και η δημοσίευσή της αναβλήθηκε. Πιστεύω ότι ταιριάζει στο κλίμα των ημερών και μας οδηγεί στο να σκεφτούμε τι είναι πραγματικά δύσκολο και πώς το αξιολογούμε.