Κριτική βιβλίου “Γ’ Χριστιανικό Παρθεναγωγείο”

Κριτική βιβλίου "Γ' Χριστιανικό Παρθεναγωγείο"

Κριτική βιβλίου “Γ’ Χριστιανικό Παρθεναγωγείο” της Έλλης Αλεξίου. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό παιδαγωγικό βιβλίο, που θα το έλεγα εγχειρίδιο!

Σήμερα θα σας μιλήσω για το “Γ’ χριστιανικό Παρθεναγωγείο”. Πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, όχι μόνο λόγω του ότι μου άρεσε από άποψη γραφής, αλλά και επειδή άπτεται της ειδικότητάς μου, της παιδαγωγικής.

Όσοι έχετε περάσει έστω και ξυστά από παιδαγωγική σχολή, θα έχετε ακούσει την Έλλη Αλεξίου, τη γνωστή αυτή παιδαγωγό. Και αν όμως δεν ανήκετε σε αυτόν τον χώρο, αλλά δεν έχετε διαβάσει αυτό το βιβλίο, σας προτρέπω να το κάνετε! Θα έλεγα πως είναι πολύ ενδιαφέρον και ως μυθιστόρημα, οπότε μπορούν να το διαβάσουν όλοι, αλλά θα αγγίξει κυρίως εκείνους που ασχολούνται με παιδιά και ακόμη περισσότερο τους δασκάλους/καθηγητές.

Είναι, νομίζω, και αυτοβιογραφικό, αφού η ηρωίδα ονομάζεται επίσης Έλλη.

Το βιβλίο, σε γενικές γραμμές περιγράφει την πρώτη σχολική χρονιά μιας φρεσκοδιορισμένης δασκάλας, η οποία μάλιστα δεν είχε όνειρο να γίνει δασκάλα, αλλά κατά κάποιο τρόπο “κατέληξε” εκεί. Περιγράφει τις δυσκολίες της απειρίας της, τα προβλήματα με τις συναδέλφισσες και με τις μαθήτριές της -οι οποίες σημειωτέον είναι πολύ φτωχές και παραμελημένες από τις οικογένειές τους, καθώς το σχολείο βρίσκεται σε μια παραγκούπολη ουσιαστικά, σε ένα προάστιο της πόλης.

Η αφήγηση είναι απλή και κυλάει γοργά, αλλά πιστεύω πως την προσοχή του αναγνώστη τραβούν περισσότερο τα νοήματα. Δεδομένου ότι η Έλλη Αλεξίου έζησε και έδρασε περίπου στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, οι διδακτικές προσεγγίσεις της είναι αξιοπρόσεκτες.

Μέσα σε ένα μπιχεβιοριστικό σύστημα εκπαίδευσης, όπου το μόνο που έχει σημασία είναι το “τι προβλέπει το αναλυτικό πρόγραμμα”, μέσα στην πλήρη αδιαφορία των εκπαιδευτικών για τους μαθητές και τη συχνή χρήση της σωφρονιστικής μεθόδου με το χάρακα, η γυναίκα αυτή, πολύ νεαρή και παντελώς άπειρη, κάνει τη διαφορά. Προκαλεί θαυμασμό όχι μόνο με την πρωτοποριακή για την εποχή της αντιμετώπιση της διδασκαλίας και της διδακτικής μεθόδου, αλλά και για την ευαισθησία, την αγάπη της για τις μαθήτριές της και το ειλικρινές ενδιαφέρον που δείχνει για όλες και ανάλογα με τη δική τους περίπτωση.

Διαβάζοντας το λογοτέχνημα αυτό, δεν απόρησα καθόλου που η Έλλη Αλεξίου κατατάσσεται σήμερα μέσα στις κορυφαίες ελληνίδες παιδαγωγούς. Έχει αρετές που την καθιστούν πρότυπο.

Αν ποτέ διοριστώ, σαν αυτή θα ήθελα να γίνω!…

Το δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη της σχολής και το πρωτοδιάβασα με αφορμή μια εργασία για ένα μάθημα. Με ενθουσίασε τόσο, ώστε το αγόρασα δώρο σε 3 κοπέλες δασκάλες, την αδερφή μου, την κουνιάδα μου και την καλύτερή μου φίλη από τη σχολή. Ωστόσο, δε φρόντισα να το πάρω για τον εαυτό μου! Πριν από λίγο καιρό θέλησα να το προσθέσω στη βιβλιοθήκη μου και το αναζήτησα σε γνωστά βιβλιοπωλεία, αλλά είναι εξαντλημένο από τον εκδότη. Κατάφερα τελικά μετά από ψάξιμο να το βρω μεταχειρισμένο (και πάμφθηνο!) σε μια αρκετά παλιά έκδοση, γι’ αυτό και η φωτογραφία από το αντίτυπό μου δεν έχει διόλου ελκυστικό εξώφυλλο. Δε με πείραξε, γιατί το περιεχόμενο είναι αυτό που ξέρω ότι αξίζει.

Πιστεύω ότι αποτελεί εξαιρετικό παιδαγωγικό εγχειρίδιο και θα έπρεπε να διδάσκεται ή και να δίδεται ως σύγγραμμα σε παιδαγωγικές σχολές!

Το έχετε διαβάσει; Αν ναι, πώς σας φάνηκε; Αν όχι, θα σας ενδιέφερε ένα τέτοιο θέμα;

Μαρία

Leave A Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.