Το να κάνει ένα ζευγάρι διακοπές χωρίς τα παιδιά του είναι ένα πολυσυζητημένο θέμα. Κάθε οικογένεια έχει τη δική της γνώμη γι’ αυτό! Πώς σου φαίνεται η σκέψη να αφήσεις πίσω τα τέκνα σου και να βρεθείς για λίγο στη μοναξιά με το έτερον ήμισυ; Θα σου πω τη δική μου εκδοχή για τις διακοπές χωρίς τα παιδιά!

(Δε) Θα αφήσεις τα παιδιά σου για μέρες; ΤΙ ΜΑΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ;

Το αν και για πόσες μέρες θα αποφασίσει ένα ζευγάρι να κάνει διακοπές χωρίς τα παιδιά του είναι ένα λεπτό θέμα. Ας αρχίσουμε από αυτό:

Αποφάσισε εσύ αν θα τα αφήσεις ή όχι

Αυτή η απόφαση είναι σύνθετη και πολύ προσωπική. Παίζει ρόλο ο χαρακτήρας της μητέρας και του πατέρα, η σχέση με τα παιδιά, η ηλικία των παιδιών, το αν θηλάζουν, το αν γενικά τα αποχωρίζονται οι γονείς, το αν υπάρχει έμπιστο πρόσωπο να τα αφήσουν και πάρα πολλοί άλλοι παράγοντες.

Αν θέλεις και μπορείς να αφήσεις τα παιδιά σου, κάν’ το. Μη δίνεις σημασία σε φράσεις “έκανες παιδιά για να τα αφήνεις;” ή “είσαι εγωίστρια!“. Οι 3 μέρες το χρόνο δεν καταστρέφουν τη δουλειά που κάνεις τις υπόλοιπες, αν είσαι μία κατά τ’ άλλα αφοσιωμένη μητέρα. Όσο για τους χαρακτηρισμούς περί εγωισμού, αν είσαι κουρασμένη, νιώθεις ότι θέλεις λίγο χρόνο μόνο με το σύζυγο και αισθάνεσαι την επιθυμία να μείνεις μερικές μέρες μακριά από τα παιδιά σου, τότε δεν είναι εγωιστικό να δώσεις προτεραιότητα σε λίγο χρόνο χωρίς αυτά.

Αν δε θέλω να τα αφήσω;

Αν δε θέλεις να αφήσεις τα παιδιά σου, μην τα αφήσεις! Σε κάθε περίπτωση, ειδικά αν το παιδί βρίσκεται στη βρεφική ηλικία, προσωπικά θεωρώ σημαντική και παίρνω υπόψη τη θεωρία της προσκόλλησης και του δεσμού. Αν είσαι ευχαριστημένη με το να είστε μαζί με τα παιδιά και να μην τα αποχωρίζεσαι καθόλου, αυτός είναι ο τρόπος σου και συνέχισέ τον!

Αν ρωτάς εμένα τη Μαρία προσωπικά, θεωρώ ότι το ζευγάρι χρειάζεται χρόνο μόνο του χωρίς τα παιδιά. Εμείς το θέλουμε, το χρειαζόμαστε, μας αναζωογονεί και κάνει καλό στη σχέση μας. Αλλά για κάποια χρόνια δεν τις αποχωριστήκαμε καθόλου, επειδή τα κορίτσια έκλαιγαν όταν έμεναν χωρίς εμάς. Δε θα πηγαίναμε διακοπές φεύγοντας κρυφά και αφήνοντάς τες πίσω να μας ψάχνουν.

Έχω γνωρίσει πολλά ζευγάρια (και με περισσότερα από 2 παιδιά), που δεν τα άφησαν ποτέ και δεν έκαναν διακοπές χωρίς τα παιδιά ποτέ. Και είναι μια χαρά αγαπημένα ζευγάρια χωρίς προβλήματα.

Αυτό που λειτουργεί για μένα μπορεί να μη λειτουργεί για κάποιον άλλο, οπότε τίποτα δεν είναι μονόδρομος.

Αν η οικογένεια είναι ευχαριστημένη με το ότι δεν αφήνει τα παιδιά, ωραία!
Αν η οικογένεια είναι ευχαριστημένη με το να μένουν μερικές μέρες χωριστά γονείς και παιδιά, ωραία!

Μην αφήσεις κανέναν να σου δημιουργήσει τύψεις επειδή αποφάσισες το ένα ή το άλλο! Μην κρίνεις όμως ούτε κι εσύ τις αποφάσεις κάποιας άλλης οικογένειας. Δεν είναι καταδικασμένος ο γάμος των ζευγαριών που δεν περνούν χρόνο χωρίς τα παιδιά τους, ούτε δυστυχισμένα τα παιδιά που οι γονείς τα αφήνουν για λίγες μέρες σε άτομο εμπιστοσύνης. Κανένας δεν ξέρει πώς λειτουργεί αυτή η απόφαση, οπότε κανένας δεν μπορεί να την κρίνει!

Θα σου πρότεινα, όμως, να λάβεις υπόψιν…

Λάβε, όμως, υπόψη σύζυγο και παιδιά

Αποφάσισε χωρίς να ακούς γνώμες άλλων, όμως πάρε υπόψη τη γνώμη του συζύγου. Αν θέλει ή δε θέλει να πάει για μερικές μέρες κάπου χωρίς τα παιδιά, μιλήστε ανοιχτά και ειλικρινά. Τι ανάγκες έχει ο καθένας; Γιατί θέλετε ή δε θέλετε να αφήσετε τα παιδιά; Ποιος έχει διάθεση να υποχωρήσει για ποιους λόγους;

Λάβε υπόψη και τα παιδιά. Σε τι ηλικία βρίσκονται; Τι πιθανότητες υπάρχουν να κλαίνε και να ψάχνουν τους γονείς; Η σχέση που έχουμε αναπτύξει μαζί τους και η εμπιστοσύνη που έχουν σε εμάς ότι θα φύγουμε, αλλά θα ξαναγυρίσουμε, είναι πολύ σημαντική στην προσχολική ηλικία. Αν έχεις αμφιβολίες για κάτι, ρώτησε τον παιδίατρο. Αν είναι μεγαλύτερα, συζήτησέ το μαζί τους.

Προσωπικά, δεν ήθελα να αφήνω τα παιδιά μου όταν ήξερα ότι υπάρχει περίπτωση να κλαίνε και να με ψάχνουν. Για κάποια χρόνια, όπως ανέφερα, αν και το ήθελα, δεν κάναμε κανένα ταξίδι μόνοι μας και δεν τις άφηνα να κοιμηθούν στους παππούδες (τους οποίους κατά τ’ άλλα αγαπούν), γιατί αντιδρούσαν.

Πλέον, όμως, βλέπω ότι μένουν ευκολότερα μακριά μας, οπότε κάναμε το βήμα να πάμε κάπου μόνοι μας. Και πάλι όμως, την πρώτη φορά διαλέξαμε μια περιοχή σε απόσταση μιας ώρας, ώστε αν προέκυπτε κάτι έκτακτο, να μπορέσουμε να γυρίσουμε. Όλα κύλησαν ομαλά τελικά.

Ακόμη, πιστεύω ότι είναι σημαντικό στοιχείο το ότι από την πρώτη σχολική ηλικία και μετά, που τα παιδιά έχουν αναμνήσεις, θα είναι ωραιότερο για εκείνα να πάνε διακοπές μαζί με τους γονείς τους. Αν υπάρχει η δυνατότητα 2 διαφορετικών ταξιδιών, ένα μαζί με τους γονείς και ένα συντομότερο για τους γονείς μόνους (για μένα ιδανικές είναι 2-3 νύχτες), είναι φυσικά ο τέλειος συνδυασμός. Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα ανάμεσα στα δύο, θα έδινα προτεραιότητα στο να πάω κάπου με τα παιδιά, για να ζήσουμε όλοι μαζί το ταξίδι.

Ποιος θα τα κρατήσει;

Τεράστιο θέμα. Είναι το πιο σημαντικό, μαζί με την ίδια την απόφαση να αποχωριστεί κανείς τα παιδιά. Πολλές φορές είναι ο λόγος για τον οποίο δυσκολεύονται οι γονείς να αποφασίσουν να αφήσουν τα παιδιά.

Ποιος θα τα κρατήσει; Είναι έμπιστο και υπεύθυνο πρόσωπο; Έχει την υγεία του και την ετοιμότητα να αντιδράσει αν προκύψει κάτι έκτακτο; Μπορεί να αναλάβει τις διαδικασίες αν τα παιδιά αρρωστήσουν; Είναι άτομο με το οποίο τα παιδιά θα περάσουν καλά και θα είναι χαρούμενα;

Αυτές οι ερωτήσεις είναι πολλές φορές δύσκολο να απαντηθούν με σιγουριά. Ο παππούς και η γιαγιά φαντάζουν θεωρητικά ιδανική λύση, αλλά δεν είναι όλα ιδανικά σε όλες τις οικογένειες. Μπορεί να μην είναι στη ζωή, να μην έχουν τη υγεία τους, να εργάζονται κι εκείνοι και να μην έχουν χρόνο, να μην αναλαμβάνουν να κρατήσουν μικρά παιδιά, να μη ζουν κοντά, να μην είναι άτομα εμπιστοσύνης για οποιοδήποτε λόγο.

Αν δεν υπάρχουν άλλοι φίλοι/γνωστοί που να πληρούν τα κριτήρια, μένει μόνο η λύση επαγγελματικής βοήθειας. Στις μέρες μας, δεν ξέρω πόσα ζευγάρια έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν.

Αν δεν μπορώ να τα αφήσω;

Αρκετές οικογένειες (και ίσως είναι η πλειοψηφία) που δεν έχουν κοντά τους κάποιο διαθέσιμο άτομο εμπιστοσύνης να αφήσουν τα παιδιά. Αν αυτή είναι η περίπτωση και θα ήθελες να μπορούσες να το κάνεις, σε καταλαβαίνω!

Αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι για 3 μέρες να ορίσεις κάποιες ώρες που τα παιδιά λείπουν ή κοιμούνται και να κάνετε ως ζευγάρι αυτό που θα κάνατε αν ήσασταν διακοπές. Να δείτε μια ταινία, να φάτε κάτι διαφορετικό ή, αν έχετε άδεια από τις δουλειές σας, να πάτε σε κάποιο κοντινό μέρος που δεν έχετε πάει, ακόμα και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Κι αν δεν υπάρχουν λεφτά;

Άλλο μεγάλο κεφάλαιο κι αυτό! Αν δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να κάνουμε διακοπές;

Μπορούμε πάντα να κάνουμε οικονομία στο φαγητό, αλλά και στα ψώνια του σουπερμάρκετ και να βάλουμε τα ταξίδια στον προϋπολογισμό των εξόδων μας. Η Άννα από το blog Dreamista, ειδική πλέον στα ταξίδια, έχει γράψει ένα βοηθητικό άρθρο για το πώς να μαζέψει κανείς χρήματα για ταξίδια.

Παρ’ όλ’ αυτά, για πολλές οικογένειες δεν είναι δυνατή ούτε αυτή η εξοικονόμηση. Αν δεν υπάρχει εξοχικό/δυνατότητα φίλου να φιλοξενήσει κλπ, τότε αν έχουμε βρει άτομο να κρατήσει τα παιδιά, μπορούμε να κάνουμε διακοπές και στο σπίτι μας! Υπάρχουν στο διαδίκτυο ωραίες ιδέες για να μπούμε σε mood διακοπών ακόμα κι αν δε φύγουμε από το σπίτι.

---

Αν αποφασίσουμε να αφήσουμε τα παιδιά, συμφωνούν όλοι και υπάρχουν διαθέσιμα άτομα να τα κρατήσουν, ίσως σκεφτόμαστε άλλα.

Πόσες μέρες;

Αυτό εξαρτάται από τον προορισμό των διακοπών, το τι έχουμε σκοπό να κάνουμε στις διακοπές και το πόσο καιρό μπορούν τα παιδιά και οι προσωρινοί φροντιστές τους να έχουν ομαλή ροή μαζί.

Για μένα, αυτό τον καιρό (που τα κορίτσια είναι 5 και 2,5 ετών) 2 νύχτες είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται. Αρκετός χρόνος μοναξιάς για μας, αλλά όχι τόσος ώστε τα παιδιά να νιώσουν έντονη την απουσία μας και οι παππούδες να κουραστούν. Αλλά όπως είπα, αυτός ο χρόνος ποικίλει ανάλογα με τις συνθήκες.

Και τι κάνετε στις διακοπές χωρίς τα παιδιά;

Θυμόμαστε πώς ήμασταν πριν τα παιδιά! Ίσως εκμεταλλευτούμε καλύτερα τον χρόνο της μοναξιάς μας τώρα, γιατί ξέρουμε ότι είναι λίγος, ενώ παλιότερα μπορεί να ήμασταν μαζί αλλά να σπαταλούσαμε τις στιγμές!

Μπορούμε να συζητήσουμε χωρίς να μας διακόπτει κανείς, να πιούμε έναν καφέ μιλώντας για τα σχέδιά μας για το μέλλον. Μπορούμε να πάμε μια εκδρομή και να κάνουμε δραστηριότητες που πάντα θέλαμε να δοκιμάσουμε. Μπορούμε να έχουμε χρόνο μεταξύ μας σαν ζευγάρι χωρίς να σκεφτόμαστε ότι θα ακούσουμε βηματάκια στο διάδρομο. Μπορούμε να κοιμηθούμε 8 συνεχόμενες ώρες το βράδυ!

Κι αν δεν έχουμε τι να πούμε;

Ένα τραγούδι λέει… “when there’s nothing left to say, then something is wrong“

Αν συνειδητοποιήσω κάποια στιγμή ότι, χωρίς τα παιδιά μεταξύ μας, δεν έχουμε να πούμε τίποτα, τότε είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να καταλάβω ότι είναι ώρα να βρούμε κάτι να πούμε!

Τα παιδιά είναι μικρά και μας χρειάζονται για κάποια χρόνια της ζωής μας. Μετά, όταν μεγαλώνουν και ανοίγουν τα φτερά τους, αυτό που μας μένει είναι η σχέση που είχαμε και πριν από αυτά. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να τη διατηρήσουμε και να τη βελτιώσουμε στο μεταξύ! Ο υπεργονεϊσμός και η προσπάθεια να προσκολλώμαστε στα παιδιά που έχουμε κάνει κέντρο του κόσμου μας, μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε να φροντίσουμε τη συζυγική σχέση.

Αν αυτό που δένει το ζευγάρι είναι μόνο τα παιδιά, θα εκλείψει όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και φύγουν από το σπίτι. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να έχουμε και μεταξύ μας αναμνήσεις, μικρά μυστικά, στιγμές που δένουν μόνο τους δυο μας, πράγματα που έχουμε να κουβεντιάσουμε και μας φέρνουν πιο κοντά.

Στόχος μου είναι να έχουμε πάντα κάτι “δικό μας”, που θα το χαιρόμαστε ανεξάρτητα από το αν βρίσκονται ή όχι τα παιδιά γύρω μας. Οι διακοπές είναι μια καλή περίοδος για να δημιουργηθούν τέτοιοι δεσμοί.

Κι αν μας λείψουν τα παιδιά;

Είναι πολύ πιθανό να μας λείψουν τα παιδιά. Μπορεί πολλές από τις συζητήσεις με τον σύζυγο να ξεκινούν από αλλού και να καταλήγουν στα παιδιά. Μπορεί να κάθεσαι και να βλέπεις τα βίντεο με τα παιδιά στο κινητό σου!

Μας συνέβη κι εμάς! Τις σκεφτόμασταν και συζητούσαμε συνεχώς γι’ αυτές. Και ταυτόχρονα επικεντρωθήκαμε στο χρόνο που είχαμε μακριά τους και προσπαθήσαμε να τον εκμεταλλευτούμε, για να γυρίσουμε κοντά τους πιο ξεκούραστοι, πιο ήρεμοι και με περισσότερη ενέργεια.

Πού καταλήγουμε;

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι κάθε οικογένεια αποφασίζει με τα δικά της κριτήρια για το αν θα μπορέσει να χωριστεί για ένα τριήμερο.

Έχω δει συζητήσεις στο ίντερνετ γι’ αυτό το θέμα που καταλήγουν σε καβγά μεταξύ μαμάδων (ω πόσο κακοί είναι αυτοί οι καβγάδες), όπου οι μεν διαδηλώνουν υπέρ του “μόνο 18 καλοκαίρια με τα παιδιά μας, εκμεταλλευτείτε τα” και οι δε υποστηρίζουν ότι “οι άντρες σας θα σας απατήσουν αν δεν πάτε τριήμερο μόνοι σας”. Θα ήταν πολύ πιο ωραίο και βοηθητικό αν η μία οικογένεια υποστήριζε την άλλη.

Για μένα (όταν έχω τη δυνατότητα να τα πραγματοποιώ με την κάλυψη των γιαγιάδων και οικονομικό προγραμματισμό), αυτά τα τριήμερα είναι ευεργετικά. Έχω υπέροχες αναμνήσεις με τον άντρα μου από τέτοιες εξορμήσεις και θα ήθελα να μπορώ να συνεχίσω να τα κάνω 1 φορά τον χρόνο.

Εσύ θα προγραμμάτιζες ένα σύντομο ταξίδι μόνο για συζύγους; Πες μου τη γνώμη σου!

(Θυμήσου μόνο να την εκφράσεις με όμορφο τρόπο!)

Μαρία