Όταν ξεκίνησα το blogging, έγραφα ένα άρθρο κάθε 1-2 βδομάδες.
Το σχεδίαζα στο μυαλό μου, έφτιαχνα τον σκελετό, το έγραφα, το ανέβαζα, το “πρόμόταρα” σε social media και newsletter.
Ο καιρός πέρασε. Άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με το YouTube και παραμέλησα λίγο τον γραπτό λόγο.
Το σημερινό
Σήμερα είπα να γράψω ένα άρθρο κατευθείαν στο περιβάλλον του WordPress. Πηγαίο και αυθόρμητο.
Θα μπορούσα να πω “όπως παλιά”, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν δεις τα παλιότερα άρθρα μου, δεν ήταν ιδιαίτερα αυθόρμητα. Ήταν περισσότερο φροντισμένα και με δομή.
Το παλιό, καλό blogging, όμως, έτσι ήταν. Ήταν το αυθόρμητο μοίρασμα σκέψεων.
Βέβαια, τότε η ανωνυμία ήταν το πιο συνηθισμένο πρότυπο. Σχεδόν κανένας δεν ανέβαζε φωτογραφία του και δεν έλεγε το κανονικό όνομά του. Και, πίσω από ένα ψευδώνυμο “κρύβεσαι” και ανοίγεσαι ευκολότερα.
Φαντάζεσαι να γράφεις με το ονοματεπώνυμο και τη φωτογραφία σου πόσο μισείς πχ το αφεντικό σου; Χαχα!
Το φθινόπωρο
Αν έχεις διαβάσει 2-3 πραγματάκια για μένα, ξέρεις ότι αγαπώ το καλοκαίρι.
Και, οκ, έχω πλέον καταλήξει στο ότι αυτό δεν είναι απλή ιδεοληψία. Είναι αληθινά γεγονότα που με οδηγούν εκεί! Σήμερα σκεφτόμουν ότι έχω περάσει πολύ λίγα φθινόπωρα και χειμώνες που να είπα “ω ρε φίλε, ναι, περνάω ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ!”. 9 στις 10 φορές που το έχω πει αυτό, ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Και αυτό είναι αντικειμενικό!
Και τι α καν’ς;
Αφού το διαπίστωσα αυτό σήμερα, σκέφτηκα ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να βρω 5-6 πραγματάκια που είναι ωραία στη ζωή μου και τα έχω ΚΑΙ το φθινόπωρο.
Δυτικόφερτο και τετριμμένο; Ίσως, αλλά bear with me
- Τα βιβλία μου
- Η μουσική μου
- Ο πρωινός καφές
- Το κρεβάτι μου (παιδιά, αλήθεια, είναι υποτιμημένο το πόσο μπορεί ένας ενήλικας να αγαπά το κρεβάτι του ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΟΝΗΡΗ ΕΝΝΟΙΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ!)
- Τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα που προλαβαίνω να δω τα αδέρφια μου και κάποιους φίλους
Τι περάσαμε!
Όταν με πιάνει η μελαγχολία του καιρού, σκέφτομαι ότι επιβιώσαμε τους χειμώνες 2020-2021 και 2021-2022. Ο πρώτος όλος μια καραντίνα από μόνος του (απίστευτο αν το σκεφτείς!) και ο δεύτερος με μια αβεβαιότητα πάνω απ’ το κεφάλι μας και αλλαγές προγράμματος κάθε τρεις και λίγο.
Επιβιώσαμε. Όχι εύκολα βέβαια. Αλλά αν το σκεφτείς λίγο, ήταν σαν πόλεμος. Οι δύσκολες μέρες της ζωής σαφώς δεν εξαφανίστηκαν, αλλά έχουμε πάρει πίσω αρκετά κανονικά την κανονική ζωή.
Αυτά!
Ένα γρήγορο, γραπτό catchup σαν τα παλιά, στο παλιό blogging. Ελπίζω να είσαι καλά και να αντέχεις!
Μαρία
