Συνέντευξη με την αδερφή μου, Ελένη Ηλιάδου-Πολυκαρπίδη για το βιβλίο της

Πριν από μερικές μέρες συμπληρώθηκε 1 χρόνος από την κυκλοφορία του πρώτου παιδικού βιβλίου που έγραψε η αδερφή μου, η Ελένη!

Το βιβλίο “Ποτέ μην τα παρατάς!” από τις Εκδόσεις Θύρα, είναι ένα υπέροχο παιδικό βιβλίο με εντυπωσιακή εικονογράφηση και πολύ δυνατά μηνύματα. Έχω γράψει την αναλυτική παρουσίασή του, διαβάστε την, γιατί είναι ένα βιβλίο που θα μιλήσει στην καρδιά σας!

“Ποτέ μην τα παρατάς!”: Το βιβλίο της αδερφής μου

Το βιβλίο

Ο Λευτέρης, είναι ένα μικρό αγόρι, που μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, περπατάει με δεκανίκι. Είναι πολύ απογοητευμένος και πιστεύει ότι δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα στη ζωή του. Όλα αλλάζουν όμως, όταν έρχεται ένας καινούργιος δάσκαλος εικαστικών στο σχολείο, ο κύριος Άγγελος! Αυτός θα δείξει στον μικρό Λευτέρη ότι μπορεί τα πόδια του να μην τον ακολουθούν, αλλά τα χέρια του μπορούν να κάνουν θαύματα όταν πιάνουν το πινέλο. Ο Λευτέρης θα δει ότι έχει ένα κρυφό ταλέντο που θα του δώσει φτερά!

Ποτέ μην τα παρατάς! Ελένη Ηλιάδου-Πολυκαρπίδη
Το εξώφυλλο του βιβλίου

Σήμερα λοιπόν, αποφάσισα να πάρω μια συνέντευξη από την αδερφή μου, για να τη γνωρίσετε καλύτερα κι εσείς.

Εγώ και η Ελένη

Η Ελένη είναι 7 χρόνια μεγαλύτερή μου και είναι η 2η από τα 6 αδέρφια (εγώ είμαι η 5η). Με την Ελένη μοιάζαμε πάντα πολύ!

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι πριν πάω στο Δημοτικό, όταν ήμουν εγώ 5 χρονών κι εκείνη πήγαινε έκτη τάξη, με έβαλε να καθίσω στο γραφείο της και μου έμαθε να διαβάζω. Αγαπούσε πολύ τα βιβλία, είχαμε πολλά βιβλία στο σπίτι και πίστευε ότι είναι κρίμα να μην μπορώ να τα χαρώ! Οπότε, χρησιμοποιώντας για πίνακα το τζάμι του παραθύρου, μου έμαθε κανονικότατα σαν δασκάλα να διαβάζω και να γράφω.

Περιέργως, μεγαλώνοντας έγινε δασκάλα και δε νομίζω ότι προκαλεί έκπληξη αυτό μετά από την ιστορία που σας αφηγήθηκα!

Συγγραφή

Τα χρόνια πέρασαν και η Ελένη έγραφε πάντα πολύ ωραία. Μεγαλώνοντας άρχισα να γράφω κι εγώ. Συχνά δείχναμε η μία στην άλλη τα χειρόγραφά μας και ανταλάσσαμε απόψεις.

Ο Διαγωνισμός

Το 2017 έψαχνα στο ίντερνετ για Διαγωνισμούς Διηγημάτων. Βρήκα την προκήρυξη του E’ Διαγωνισμού Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» με θέμα «Το Σχολείο». Είχα κάτι γραμμένο και σκεφτόμουν να πάρω μέρος.

Εκείνες τις μέρες μίλησα με την Ελένη στο τηλέφωνο και μου είπε ότι γράφει… τον Λευτέρη! Μου έστειλε το χειρόγραφο με email και μόλις διάβασα την ιστορία ενθουσιάστηκα. Για μένα ήταν μία από τις καλύτερες που είχε γράψει! Της είπα αμέσως για τον Διαγωνισμό και ότι το κείμενο ταίριαζε απόλυτα στο θέμα! Αποφάσισε να το στείλει!

Για τη διασφάλιση της διαδικασίας, τα διηγήματα στον Διαγωνισμό στέλνονταν στην κριτική επιτροπή με ψευδώνυμα. Επομένως, μέχρι την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, κανένας από τους διοργανωτές δεν ήξερε ότι εγώ και η Ελένη είμαστε 2 αδερφές που έλαβαν μέρος.

Τα αποτελέσματα

Μια μέρα στο τέλος του 2017, αρκετούς μήνες μετά, λαμβάνω email από τον Υπεύθυνο ότι το κείμενό μου πήρε έπαινο και μια πρόσκληση για τη βράβευση στην Αθήνα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν: “Αν εγώ πήρα έπαινο, η Ελένη με τέτοιο κείμενο πήρε σίγουρα βραβείο!” Στ’ αλήθεια, ήμουν τόσο σίγουρη γι’ αυτήν, την πήρα τηλέφωνο αμέσως και της είπα να δει τα emails της! Όντως, την ενημέρωσαν ότι πήρε το Γ’ Βραβείο!

Ο Υπεύθυνος του διαγωνισμού, ο κύριος Κώστας Στοφόρος, είπε ότι η επιτροπή εντυπωσιάστηκε όταν άνοιξαν τους φακέλους και είδαν ότι είμαστε αδερφές και διακριθήκαμε και οι δύο!

Το βραβείο της Ελένης και ο δικός μου έπαινος, λίγο μετά τη βράβευσή μας!

Η έκδοση

Με τούτα και μ’ εκείνα, ο Λευτέρης τράβηξε την προσοχή των Εκδόσεων Θύρα και πρότειναν στην Ελένη να το εκδώσουν ως παιδικό βιβλίο. Είναι αξιοσημείωτο το ότι ο Διαγωνισμός στον οποίο βραβεύτηκε ήταν διαγωνισμός για διήγημα ενηλίκων, αλλά με την κατάλληλη εικονογράφηση της Τέτης Σώλου έγινε ένα υπέροχο βιβλίο για παιδιά από 8 ετών. Είναι ένα βιβλίο που μιλάει σε όλους.

Η συνέντευξη

Και μετά από αυτή τη μεγάλη εισαγωγή, ακολουθούν 13 ερωτήσεις, για να γνωρίσετε καλύτερα την αδερφή μου, Ελένη Ηλιάδου – Πολυκαρπίδη και το βιβλίο της, “Ποτέ μην τα παρατάς!

1. Ελένη, πες μας μερικά πράγματα για σένα! Οικογένειά, επάγγελμα, ασχολίες εκτός από τη συγγραφή.

Είμαι παντρεμένη, έχω δύο παιδιά και ζω με την οικογένειά μου στη Χαλκίδα. Είμαι δασκάλα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και εκτός από τη δουλειά μου και τη συγγραφή, αγαπώ τη μουσική, στην οποία έχω κάνει σπουδές, αλλά αγαπώ και να μαγειρεύω για τους δικούς μου ανθρώπους! Επίσης, μου αρέσει να κεντάω ή και να πλέκω (πιο αραιά αυτά- αλλά, ναι, με χαλαρώνουν πολύ!)

Με τα παιδιά μου παίζουμε επιτραπέζια, συζητάμε για τα βιβλία που διαβάζουμε, πηγαίνουμε μικρές εκδρομές στη φύση (ευτυχώς είναι κοντά μας η Δίρφυς) και επισκεπτόμαστε φίλους.

2. Πώς εμπνεύστηκες την ιστορία του Λευτέρη; Είχε βιωματικά στοιχεία από την παιδική σου ηλικία ή τη ζωή σου γενικότερα;

Ήθελα από χρόνια πριν να γράψω για ένα παιδί που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα (κυρίως εσωτερικό) και με τον τρόπο του, ένας δάσκαλος/ μία δασκάλα το βοηθάει. Υπάρχει παιδί που ποτέ δεν πληγώθηκε; Υπάρχει παιδί που ποτέ δε βρέθηκε κάποιος μεγάλος να το βοηθήσει να βγει από το πρόβλημά του; Κανένα!

Έτσι, λοιπόν, το βιβλίο κουβαλάει και δικά μου βιώματα. Κανείς μας δεν είναι άτρωτος. Σίγουρα υπάρχουν και παιδικά βιώματα δικά μου. Πάντα κάτι μεταφέρεται από την προσωπική μας ιστορία σε όσα γράφουμε! Έχω γράψει σχετικά στο ιστολόγιό μου για το πώς γεννιούνται οι ήρωες μιας ιστορίας!

3. Η ιστορία μιλάει για έναν δάσκαλο που έκανε τη διαφορά στη ζωή του μαθητή. Με το πιεστικό πρόγραμμα, την ύλη και το όλο σύστημα του σχολείου, πόσο εφικτό είναι για έναν δάσκαλο να αφιερώσει χρόνο για κάθε ένα παιδί και τις ανάγκες του;

Ο δάσκαλος χρειάζεται πρώτα και πάνω απ’ όλα, να αγαπάει τους μαθητές του. Αυτή η αγάπη θα λειτουργήσει, ώστε να διαισθανθεί τι χρειάζεται κάθε παιδί, ώστε να το βοηθήσει. Πιστεύω ότι κάθε εκπαιδευτικός μπορεί να «αγγίξει» την ψυχή ενός μαθητή με πολλούς τρόπους και δε χρειάζεται πάντα να δαπανήσει πολύ χρόνο γι’ αυτό τον σκοπό… Στο βιβλίο «Ποτέ μην τα παρατάς!» βλέπουμε ότι η ώθηση δόθηκε στον Λευτέρη από την παρακίνηση του δασκάλου, να πάρει μέρος στον Διαγωνισμό Ζωγραφικής. Δεν έκανε κάτι παραπάνω.

Η κοντινή παρουσία και μόνο, του ανθρώπου-βοηθού, μπορεί να φέρει αλλαγές, λειτουργεί θετικά. Η διαφορά μπορεί να φανεί σε ανύποπτες στιγμές, μέσα στο σχολείο.

4. Γιατί διάλεξες αυτά τα ονόματα για τους βασικούς χαρακτήρες; Υποψιάζομαι ότι η επιλογή δεν είναι τυχαία!

Όχι, δεν είναι τυχαία η επιλογή των ονομάτων. Γράφοντας την ιστορία, θέλησα να δώσω στους δύο ήρωες ονόματα που να ταιριάζουν στον χαρακτήρα τους, να αποδίδουν δηλαδή, τη σημασία των λέξεων.

Έτσι, διάλεξα το όνομα «Λευτέρης», για τον κεντρικό ήρωα, που κερδίζει την προσωπική του ελευθερία και ποιο άλλο θα ήταν πιο εκφραστικό, από το όνομα «Άγγελος», για τον άνθρωπο στέκεται φύλακας άγγελος για το παιδί που τον χρειάζεται;

5. Πόσο εύκολα γεννήθηκε και αναπτύχθηκε η ιστορία στο μυαλό σου και στο χαρτί; Τη σκέφτηκες αμέσως ή τη συμπλήρωσες σιγά σιγά;

Την ιστορία αυτή την είχα από χρόνια στο μυαλό μου, ήθελα να γράψω για ένα παιδί που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα και ένας δάσκαλος το βοηθάει με τον τρόπο του. Υπήρχε αυτό στο μυαλό μου και τελικά πήρε αυτή τη μορφή.

Ήταν μια ώθηση παραπάνω που με βοήθησε, ο Λογοτεχνικός Διαγωνισμός, με θέμα «Το σχολείο». Έτσι, μπόρεσα να ολοκληρώσω το έργο μου πιο στοχευμένα. Εσύ με πληροφόρησες για τον Διαγωνισμό, όταν ήδη είχα αρχίσει την ιστορία μου. Έτσι πήρα την απόφαση να την τελειώσω και να τη στείλω.

6. Τι έγινε μετά το τέλος της ιστορίας; Πώς κύλησε μετά η ζωή του Λευτέρη;

Σίγουρα, δεν ντρέπεται πια για τη σωματική του αναπηρία, ούτε νιώθει μειονεκτικά που δεν περπατάει γρήγορα! Στις εκδρομές με το σχολείο πηγαίνει, αν έχει διάθεση και αντοχή. Αν δεν έχει, δε διστάζει να ζητήσει από τον κύριο Άγγελο να τον μεταφέρει με το αυτοκίνητο εκεί που βρίσκεται όλο το σχολείο. Και φυσικά, κανένας δεν αρνείται να τον βοηθήσει! Το βασικότερο, όμως, είναι ότι Ο ΙΔΙΟΣ μπαίνει στη διαδικασία να ζητήσει βοήθεια όποτε τη χρειάζεται, με χαμόγελο και χωρίς ενδοιασμούς!

Ίσως επειδή είμαι κι εγώ δασκάλα ή ίσως επειδή και στον ίδιο ένας δάσκαλος έδωσε φτερά, τον φαντάζομαι να έγινε δάσκαλος με πολλή ενσυναίσθηση και έμπρακτη αγάπη στα παιδιά. Λαχτάρα του είναι να ζήσουν όλα τα παιδιά, τα δικά τους όνειρα, έμπρακτα!

7. Αν μπορούσες να ζητήσεις από τους αναγνώστες να κρατήσουν και να θυμούνται ένα μόνο από τα μηνύματα του βιβλίου, ποιο θα ήταν;

Ένα μόνο θέλεις, ε… Αυτό που λέει ο τίτλος: Ποτέ να μην τα παρατάς! Να μην εγκαταλείπουμε ποτέ τα όνειρά μας και θα έρθει η κατάλληλη στιγμή, που θα τα δούμε να πραγματοποιούνται! Έρχονται οι κατάλληλες συγκυρίες στη ζωή μας, οι σωστοί άνθρωποι τη σωστή στιγμή και γίνονται βοηθοί μας.

Το μυστικό είναι να μας βρουν να προσπαθούμε και να μην τα έχουμε παρατήσει… Συν Αθηνά και χείρα κίνει, έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Αυτό είναι, να προσπαθούμε και να μην τα παρατάμε. Τα κατάλληλα πρόσωπα θα έρθουν, είμαι σίγουρη γι’ αυτό…

8. Ποια χαρακτηριστικά, κατά τη γνώμη σου, συνθέτουν μια καλή και δυνατή ιστορία που θα αγγίξει τον αναγνώστη;

Α) Σίγουρα το πρώτο και σημαντικότερο είναι το θέμα. Ένα δυνατό θέμα, που κεντρίζει το ενδιαφέρον, είναι το βασικότερο. Αυτό, όμως, χρειάζεται και μια εξίσου δυνατή πλοκή. Πρέπει η πλοκή να είναι σφιχτοδεμένη και όλα τα γεγονότα που εκτυλίσσονται να έχουν λόγο που συμβαίνουν. Η ιστορία μας για να κινηθεί χρειάζεται δράση και εξέλιξη. Όλα, όμως, πρέπει να εξυπηρετούν τον τελικό σκοπό, δηλαδή την επίλυση ενός μεγάλου
προβλήματος που έχει/έχουν ο ήρωας/οι ήρωες.

Β) Οι αληθοφανείς και ενδιαφέροντες ήρωες. Πιστεύω ότι τα πρόσωπα της ιστορίας μας πρέπει να είναι τόσο οικεία στους αναγνώστες σαν να «κάπου τους έχουν συναντήσει», «κάπου τους ξέρουν». Πρέπει να έχουν κοινά στοιχεία με εμάς, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να έχουν και κάτι που θαυμάζουμε, κάτι «απροσπέλαστο, απρόοπτο, ενεξήγητο» και αυτό
ακριβώς θα τους κάνει ενδιαφέροντες, θα αξίζει να αφιερώσουμε τον χρόνο μας γι’ αυτούς.

Γ) Οικεία γλώσσα. Αν απευθυνόμαστε σε παιδιά, το λεξιλόγιό μας πρέπει να είναι ανάλογο της ηλικίας τους, αλλά ταυτόχρονα ελκυστικό, ώστε να μη χάσουν το ενδιαφέρον τους.

9. Ποιος είναι ο δικός σου αγαπημένος συγγραφέας/αγαπημένο βιβλίο;

Δύσκολη ερώτηση αυτή, γιατί δεν είναι μόνο ένας συγγραφέας… Θα σου πω μερικά από τα πιο αγαπημένα μου. Είναι το βιβλίο το “Φιλενάδα, φουντουκιά μου” της Αγγελικής Βαρελλά, το “Παραμύθι χωρίς όνομα” της Πηνελόπης Δέλτα, “Το κάστρο μας” της Μαρίας Πυλιώτου και τα “Τα μαγικά μαξιλάρια” του Ευγένιου Τριβιζά. Τα βιβλία αυτά έχουν αφήσει μια πολύ γλυκιά γεύση μνήμης στη σκέψη μου και, είμαι σίγουρη, ότι επηρεάζουν και την τωρινή μου πραγματικότητα, με τον τρόπο τους.

Όσον αφορά τα βιβλία ενηλίκων, ξεχωριστή θέση έχουν στην καρδιά μου τα διηγήματα του Λέοντος Τολστόϊ “Κάτια” και “Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς”, “Ο γέρος και η θάλασσα” του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, η “Αιολική Γη” του Ηλία Βενέζη.

Άλλα βιβλία που με καθήλωσαν κυριολεκτικά, είναι το “Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά” της Ελευθερίας Μεταξά και το “Ακόμη θυμάμαι” της Ελένης Γαληνού. Εξαιρετική πλοκή και γραφή, αντιστοίχως.

10. Εσύ, ως μαμά 2 μικρών παιδιών που ξέρω ότι αγαπούν το διάβασμα και ως δασκάλα, ποιος πιστεύεις ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να φέρουμε τη λογοτεχνία στο σπίτι και στο σχολείο;

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από τα πρότυπα που θα προβάλλουμε στα παιδιά. Άλλωστε, τα παιδιά κάνουν ό, τι βλέπουν από εμάς και όχι τόσο αυτά που τους λέμε.

Πρώτο, λοιπόν, και σημαντικότερο είναι να διαβάζουμε εμείς οι ίδιοι, στο σπίτι μας. Από μικρή ακόμα ηλικία, μπορούμε να διαμορφώσουμε τον χώρο τους έτσι, ώστε να έχουν πρόσβαση στα δικά τους βιβλία, πάνινα, με σκληρό εξώφυλλο. Ένα ράφι χαμηλό και ασφαλές για τα μικρά μας, θα τους δώσει τη δυνατότητα να έχουν στον έλεγχό τους τα δικά τους βιβλία. Επίσης, να διαβάζουμε μαζί βιβλία και να μιλάμε γι’ αυτά.

Να ενθαρρύνουμε τα παιδιά, να τα επιβραβεύουμε, όταν πιάνουν ένα βιβλίο και ασχολούνται με αυτό. Νομίζω ότι οι σύγχρονες οικογένειες τα εφαρμόζουν αυτά λίγο πολύ και παρακινούν τα παιδιά.

Στο σχολείο, είναι καλό να υπάρχει δανειστική βιβλιοθήκη, όχι μόνο του σχολείου όλου, αλλά και σε κάθε τάξη ξεχωριστά. Στο σχολείο που είμαι Υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης, προσπαθούμε να ενημερώνουμε για τη κίνηση και τον δανεισμό το πρωί στην προσευχή και να παρακινούμε τα παιδιά. Μπορούμε να ορίσουμε κάποιον μήνα ως «μήνα δανεισμού» και να θεσπίσουμε κάποιο έπαθλο για την τάξη που θα επισκεφτεί τη βιβλιοθήκη περισσότερο. Αυτό αντίστοιχα, μπορεί να γίνει και στην τάξη. Υπάρχουν πολλές ιδέες…

11. Γράφεις κάτι άλλο αυτό το διάστημα; Έχεις κάτι άλλο προς έκδοση;

Κάτι γράφω, ναι… Στις περιόδους που δεν γράφω, κάτι δεν πάει καλά -χαχα! Πάντα με απασχολεί η συγγραφή κι ας μην είναι κάτι προς έκδοση απαραίτητα.

Κάτι έχω έτοιμο και, αν όλα πάνε καλά, θα φτάσει και στα δικά σας χέρια! Δεν μπορώ να πω περισσότερα. Μόνο ότι, και πάλι, είναι μέσα απ’ τον κόσμο των παιδιών!

12. Ποια συμβουλή θα έδινες σε κάποιον νέο συγγραφέα;

Δε νομίζω ότι είμαι σε θέση να δώσω συμβουλή σ’ ένα νέο συγγραφέα… γιατί κι εγώ η ίδια είμαι νέα συγγραφέας! Θα ήθελα πολύ ν’ ακούσω τις συμβουλές ενός έμπειρου συγγραφέα, ειδικά στο κομμάτι της παιδικής λογοτεχνίας.

Διαβάζω βιβλία αυτών των θεμάτων. Να! Αυτό θα έλεγα σε κάποιον/α που θέλει να γράψει για παιδιά: να διαβάζει όσα περισσότερα βιβλία παιδικής λογοτεχνίας μπορεί! Αν έχεις μέσα σου την αγάπη της παιδικής λογοτεχνίας, βοηθάει να έχεις επαφή με τα αναγνώσματα των παιδιών, από κάθε άποψη. Εγώ παράλληλα προσπαθώ να διαβάζω και μη λογοτεχνικά βιβλία για την παιδική λογοτεχνία (π.χ. Το μικρόβιο της ευεξίας, Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου)

13. Τι θα συμβούλευες ένα παιδί που θέλει να γίνει συγγραφέας;

Θα συμβούλευα αυτό το παιδί να διαβάζει συνέχεια και να γράφει… Πηγή που δεν αντλεί από κάπου νερό, δεν μπορεί να ξεδιψάσει τον διψασμένο! Συνεχής ανατροφοδότηση, διαρκή ερεθίσματα σχετικά με το είδος τής λογοτεχνίας που αγαπά, ώστε το μυαλό να μην πάψει να γεννά ιδέες. 

Και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό: να μην απογοητευθεί, εάν υπάρξουν περίοδοι «αδράνειας» και «ξηρασίας». Αυτό είναι αναμενόμενο να συμβεί και πρέπει κιόλας να υπάρχουν αυτά τα διαστήματα στη ζωή τού συγγραφέα! Ακόμα και στα χωράφια είναι αναγκαία η «αγρανάπαυση». Τις περιόδους που «δεν μπορούμε να γράψουμε, δεν έχουμε έμπνευση» μπορούμε να κάνουμε διορθώσεις – βελτιώσεις σ’ αυτά που ήδη έχουμε γράψει.

Επίσης, υπάρχουν πολλοί λογοτεχνικοί διαγωνισμοί, που προκηρύσσονται κατά καιρούς. Να παρακολουθούν και να μη διστάζουν να παίρνουν μέρος, είτε σε περιοδικά είναι είτε σε εκπαιδευτικές σελίδες ή οπουδήποτε αλλού.

14. Ελένη, σε ευχαριστώ για όλες τις απαντήσεις. Πες μας, για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για σένα. Πού μπορούμε να σε βρούμε στο Διαδίκτυο;

Για όσους/ες θέλουν να μαθαίνουν νέα μου, με βρίσκουν στο blog μου: https://iliadoueleniwriter.wordpress.com/

Και στα Κοινωνικά Μέσα Δικτύωσης: 

Στη σελίδα μου στο Facebook: https://www.facebook.com/elen.iliadou/

Και στο προφίλ μου στο Instagram: https://www.instagram.com/elen.iliadou/


Θέλετε να ρωτήσετε κάτι άλλο την Ελένη; Γράψτε το στα σχόλια!

Αδερφούλα, σε ευχαριστώ γι’ αυτή τη συνέντευξη! Εύχομαι κάθε επιτυχία στον Λευτέρη (που ήδη την έχει) γιατί την αξίζει!

Μαρία

Η ανάρτηση περιέχει affiliate links. Για περισσότερες πληροφορίες, διαβάστε τους Όρους Χρήσης.

1 Comment

  1. Pingback: 3 χρόνια "Κόκκινη Καμέλια"! - Η Κόκκινη Καμέλια

Leave A Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.