Τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας, τα λάθη που κάνουμε εμείς ως γονείς… Τα λάθη των γονέων είναι τα πιο δύσκολα! Θα κάνεις, ό,τι κι αν κάνεις.

---

Το να είμαι μητέρα είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει.

Είναι τόσο δύσκολο να βρεις την ισορροπία.

Να μην είσαι υπερπροστατευτικός, αλλά ούτε και αδιάφορος.
Να αγαπάς χωρίς να πνίγεις.
Να δίνεις ελευθερία διδάσκοντας ταυτόχρονα και τους κανόνες.
Να είσαι αυστηρός όταν πρέπει και επιεικής όταν χρειάζεται ελαστικότητα.
Να καθοδηγείς χωρίς να διατάζεις.
Να περνάς σημαντικό χρόνο με τα παιδιά σου, αλλά να μην ξεχνάς τον σύντροφό σου και να βρίσκεις και λίγο χρόνο για τον εαυτό σου.

Όλοι με κάτι παλεύουν

Εσύ που είσαι όλη μέρα στο σπίτι με τα παιδιά, η άλλη που δουλεύει και δεν τα βλέπει πολύ.
Εσύ που δεν μπορείς να τα παίρνεις μαζί σου στα επαγγελματικά ταξίδια και η άλλη που θέλει 2 μέρες μόνη με τον σύζυγό της.
Εσύ που ο άντρας σου είναι κολλημένος πάνω στα παιδιά και θα ήθελες να μένατε περισσότερο μόνοι και η άλλη που ο άντρας της παραπονιέται ότι τον κουράζουν.
Εσύ που προσπαθείς να κάνεις κι άλλο παιδί και όλοι σε ρωτάνε και η άλλη που δε θέλει άλλο και δεν μπορεί να εξηγήσει τους λόγους.

Όλοι παλεύουν με κάτι και ποτέ δεν ξέρεις ποια είναι η δυσκολία τους, ποια τα εφόδια τους, ποια η βοήθεια που έχουν, ποιο είναι το παρελθόν τους. Γι’ αυτό, μην κρίνεις ποτέ τους άλλους, μην κάνεις αδιάκριτες ερωτήσεις και πες μόνο μια καλή κουβέντα.

Γιατί ο γονέας που ανησυχεί είναι ο γονέας που ενδιαφέρεται.

Οι δικοί σου γονείς

Για να τα καταφέρεις όλα αυτά, αναπόφευκτα σκέφτεσαι το πώς ήταν οι δικοί σου γονείς. Τοποθετείς κάπου και με κάποιο τρόπο το πώς σε μεγάλωσαν. Αυτό εξηγεί εκτενώς και με πολύ ενδιαφέρον η ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια Ιζαμπέλ Φιλιοζά στο καταπληκτικό βιβλίο της “Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς“.

Είναι τόσο δύσκολο να αποστασιοποιηθείς από τις παιδικές σου εμπειρίες. Να τις αποκρυπτογραφήσεις με τον σωστό τρόπο. Να σκεφτείς πώς θα τις χρησιμοποιήσεις πλέον από την πλευρά του γονιού. Για πολλούς ανθρώπους ίσως αυτό να γίνεται αυτόματα και εύκολα, αλλά για overthinkers, όπως η υποφαινόμενη, χαμός γίνεται.

Η μητρότητα δε μου αρέσει πάντα. Έχω τύψεις για το τι δεν κάνω. Κάποιες μέρες θέλω απλώς να κρυφτώ σε ένα δωμάτιο και να απολαύσω λίγη ησυχία.

Η αλήθεια είναι ότι από τότε που γέννησα την πρώτη μου κόρη άρχισα να έχω πιο στενή σχέση με τη μαμά μου, ενώ παλιότερα δεν είχα. Βασικά, της ζητάω συγγνώμη για όσες φορές τη στεναχώρησα βλέποντας πόσο δύσκολη είναι μια εγκυμοσύνη, ένας τοκετός, η περίοδος της λοχείας, η μικρή ηλικία των παιδιών (ειδικά αν αρρωσταίνουν συχνά)…

Από την άλλη, βλέπω πολύ καθαρά και κάποια λάθη που έκαναν οι γονείς μου. Δεν έχω σκοπό φυσικά να τα αναφέρω δημοσίως (!), αρκεί πάντως που τα ανακαλύπτω, τα αναλύω και αποφασίζω γιατί δε θα ήθελα να τα κάνω κι εγώ.

Δεν ξέρω αν πρέπει να αναφερθώ στις καλές προθέσεις που οι περισσότεροι γονείς έχουν σχετικά με την ανατροφή των παιδιών τους, γιατί the road to hell is paved with good intentions που λένε και στο χωριό μου!

Στανταράκι: Τα λάθη των γονέων ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ

Πάντως, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα: Ό,τι κι αν κάνω, κάτι δε θα έχω κάνει σωστά, κάποιο παράπονο θα έχουν από εμένα τα παιδιά μου. Όπως κι εγώ απ’ τους γονείς μου.

Όπως κάποιοι πιστεύουν ότι ο μπαμπάς μου είναι ο καλύτερος, αλλά εγώ ξέρω τα ελαττώματά του. Όπως εγώ πιστεύω ότι τα πεθερικά μου είναι οι ονειρεμένοι γονείς, αλλά ο άντρας μου έχει να καταλογίσει και σε εκείνους πράγματα.

Προσπαθώ και θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ! Αλλά κάτι θα μου ξεφύγει…

Αυτό διάβασα και στο βιβλίο “Εκπαιδεύοντας τα παιδιά” του παιδίατρου Aldo Naouri. Η Μαρία Βοναπάρτη ρώτησε κάποτε το Φρόιντ ποιος πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να μεγαλώσει κανείς τα παιδιά του κι εκείνος απάντησε:

“Κάντε ό,τι νομίζετε. Άλλωστε, ό,τι και αν κάνετε, κακό θα είναι“.

Και μετά σκέφτομαι: Το κακό είναι ότι σίγουρα θα κάνουμε λάθη ως γονείς. Το καλό είναι ότι αν τα κάνουμε με πολλή αγάπη και είμαστε πάντα εκεί, ελπίζουμε να μας τα συγχωρήσουν.

Μαρία