Μερικές σκέψεις στο κατώφλι της νέας χρονιάς: Τι ελπίζουμε και τι κάνουμε πραγματικά για αυτό που ελπίζουμε.

Έχετε ακούσει εκείνο το ρητό που λέει: “Υπάρχουν μπροστά μας πολύ πιο όμορφα πράγματα από αυτά που αφήνουμε πίσω”; Αποδίδεται στον C.S. Lewis, το συγγραφέα της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων, αλλά αυτό εδώ το ενδιαφέρον άρθρο εξηγεί ότι δεν το είπε ακριβώς με το νόημα της αισιοδοξίας που το λέμε σήμερα, αλλά το έγραψε σε επιστολή προς μια γυναίκα που πέθαινε.

Κάθε Δεκέμβρη, στο τέλος του χρόνου, τείνουμε να κακολογούμε τη χρονιά που φεύγει και να λέμε με βεβαιότητα πως τα καλύτερα έρχονται. Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα, λένε. Οι καλύτερες μέρες της ζωής μας δε συνέβησαν ακόμα, λένε. Λοιπόοον, κάποτε τα πίστευα κι εγώ αυτά! Θα σας εξηγήσω, όμως, για ποιο λόγο είμαι πλέον πολύ επιφυλακτική μπροστά σε τέτοιου είδους ρητά και διατυπώσεις.

–Σε αυτό το σημείο κάνω μία παύση για να χαιρετίσω τον άνθρωπο Νούμερο 1 που με έκανε να προβληματιστώ απέναντι σε όλα αυτά και να τα σκεφτώ με τον τρόπο που τα σκέφτομαι: Την αδερφή μου (τη μία από τις 3), που είναι λίγο μεγαλύτερή μου και μεγαλώσαμε μαζί. Εγώ ήμουν πάντα ενθουσιώδης και υπερβολικά (σε αστείο βαθμό ε) αισιόδοξη και ισχυριζόμουν ότι στο μέλλον όλα θα πάνε τέλεια και όλα θα είναι σούπερ και η ζωή μας στρωμένη ροδοπέταλα. Και γιατί να μην ήταν; Δεν ήξερα για ποιον ακριβώς το λόγο όλα θα ήταν υπέροχα στο μέλλον, αλλά σίγουρα το αύριο έκρυβε μόνο ευτυχία! Η αδερφή μου, όντας κάπως πιο… ας μην την πω απαισιόδοξη, αλλά ρεαλίστρια προς το αρνητικό του πράγματος τέλος πάντων, έφερνε τις αντιρρήσεις της.

Διαβάστε επίσης: Γνωρίστε τ’ αδέρφια μου!

“Τα καλύτερα είναι μπροστά μας βρε!” έλεγα με σιγουριά (σημειώστε ότι ήμουν κάπου στα 16-17 και δεν είχα ζήσει τρομερές δυσκολίες).

“Πού το ξέρεις;” έλεγε εκείνη και κάπως έτσι κάναμε μερικές πολύ εποικοδομητικές συζητήσεις. Διαβάστε το guest post της αδερφής μου, για να καταλάβετε λίγο καλύτερα το σκεπτικό της.–

Αλήθεια… γιατί τα καλύτερα “έρχονται”; Γιατί πάντα καταδικάζουμε τα παλιά και χρυσώνουμε τα μελλοντικά με τόση βεβαιότητα; Γιατί κάθε Γενάρη λέμε ότι ο επόμενος χρόνος φέρνει μόνο καλά;

Μία απάντηση είναι ότι “επειδή αυτό ελπίζουμε να γίνει”. Σωστή παρατήρηση…

Αλλά από την άλλη… Μπορεί να μας συμβούν άσχημα πράγματα που είναι ή δεν είναι στο χέρι μας. Μπορεί να πάρουμε λάθος αποφάσεις. Μπορεί να ζήσουμε πολύ δύσκολες στιγμές λόγω κάποιας αρρώστιας για την οποία δεν ευθυνόμαστε. Ακόμα και αν δεν είναι ευχάριστα, είναι αληθινά ενδεχόμενα.

Αντί να ελπίζουμε απλώς σε ένα καλύτερο μέλλον, θα είχε περισσότερη αξία να μιλήσουμε για το ΤΙ θα κάνει αυτό το μέλλον καλύτερο. Ο νέος χρόνος δε θα είναι καλύτερος επειδή απλώς αλλάξαμε σελίδα στο ημερολόγιο κι επειδή είπαμε ότι θα είναι καλύτερος. Επειδή απλώς το ελπίζουμε. Επειδή έχουμε την τάση σαν άνθρωποι να καταδικάζουμε το παρελθόν και να εξιδανικεύουμε το μέλλον.

Ο καινούριος χρόνος θα είναι καλύτερος μόνο αν κάνουμε έναν απολογισμό, μια ανασκόπηση, αν δούμε τι έκανε κακό τον προηγούμενο και το διορθώσουμε, στα μέτρα των δυνατοτήτων μας ο καθένας. Ποια απόφαση μπορούμε να πάρουμε για να γίνει καλύτερος αυτός ο χρόνος; Ας αφιερώσουμε ένα λεπτό για να σκεφτούμε τα λάθη του παρελθόντος. Σε ποιο βαθμό τα προκαλέσαμε ή τα επιδεινώσαμε εμείς οι ίδιοι; τι μπορούμε να αλλάξουμε; να τολμήσουμε αυτά που φοβηθήκαμε; να έχουμε περισσότερη κατανόηση μεταξύ μας; να δίνουμε περισσότερα συναισθήματα και λιγότερα υλικά πράγματα; να αξιοποιούμε το χρόνο μας καλύτερα με τους ανθρώπους που αγαπάμε; να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μας παρά με το κινητό ή την τηλεόραση;

Τότε, ναι, αυτά που έρχονται θα είναι καλύτερα από αυτά που αφήσαμε πίσω. Όχι όμως επειδή απλώς “περιμένουμε” τα καλύτερα”, αλλά επειδή τα επιδιώξαμε.

Ας σκεφτούμε λίγο, τι θα γίνει αν έρθουν χειρότερα; Μη με παρεξηγήσετε, δε φέρνω την καταστροφή. Δε λέω πως ευχόμαστε τα χειρότερα. Λέω μόνο πως πρέπει να έχουμε στο μυαλό μου το ενδεχόμενο να έρθουν και να είμαστε έτοιμοι. Μόνο στους άλλους θα συμβαίνουν;

Θυμάμαι τη μαμά μου που μου είπε κάποτε μια ιστορία για έναν ιερέα που έζησε μια τραγωδία: ο γιος του σκότωσε κατά λάθος την κόρη του με ένα όπλο. Όταν τον ρώτησαν αν αναρωτήθηκε ποτέ “γιατί σ’ εμένα;”, εκείνος απάντησε “γιατί ΟΧΙ σε μένα;”.

Και για να μιλήσω για μια δική μου ιστορία: Λιγότερο από 1 χρόνο πριν, ήμουν έγκυος στη δεύτερη κόρη μου. Μόλις μπήκα στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, το σώμα μου έδειξε ότι δυσκολευόταν να κρατήσει το μωρό. Όταν πήγα στο ραντεβού με τη γιατρό μου, με εξέτασε ανήσυχη και μου είπε διστακτικά: “Μαρία, αν το μωρό γεννηθεί τώρα, έχει πολλές πιθανότητες να μη ζήσει, να το ξέρεις”. Περιγράφοντας αυτή την κουβέντα με τη γυναικολόγο μου σε μια φίλη μου, μου λέει σ’ αυτό το σημείο η φίλη μου: “Έλα τώρα, αυτό δε θα γίνει!”. Λίγη ώρα νωρίτερα είχα απαντήσει στη γιατρό: “Γιατρέ μου, δε θέλω καθόλου να συμβεί αυτό. Θα κάνω ό,τι μου πείτε για να το αποτρέψω. Αλλά ξέρω ότι μπορεί και να γίνει. Σε κάποιες γυναίκες συμβαίνει, σε κάποιους αυτό έχει συμβεί, γιατί όχι και σε μένα;” Όλα πήγαν καλά, η κόρη μου γεννήθηκε τον 9ο μήνα και ήταν υγιής. Αλλά δεν μπορούσα να ισχυριστώ ότι “Δε θα μου συμβεί εμένα”.

“Ό,τι δε συνέβη ποτέ είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά”, είπε ο Καζαντζάκης. Δυστυχώς, πολλές φορές θέλουμε πράγματα που δε συμβαίνουν. Δεν μπορούμε να πείσουμε πάντα τα παιδιά μας να δουν ό,τι βλέπουμε.. κάποιες φορές χρειάζεται να κάνουν τα δικά τους λάθη για να δουν. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τον αγαπημένο μας άνθρωπο στη ζωή όταν η αρρώστια μας ξεπερνάει. Οι δυνατότητές μας φτάνουν μέχρι ένα σημείο…

Ας ελαφρύνουμε όμως λίγο το κλίμα! Αυτό που μπορούμε όμως, αυτό το λίγο που είναι στο χέρι μας, ας το παλέψουμε. Ας το βάλουμε στόχο. Μπορείς να πεις μια καλή κουβέντα; πες την. Μπορείς να βοηθήσεις κάποιον; κάντο. Κι αν σε 365 μέρες πεις ότι το 2018 ήταν κακό και βιάζεσαι να φύγει, να το λες μόνο για ό,τι δεν ήταν στο χέρι σου. Γιατί, για ό,τι μπορούσες να αλλάξεις και δεν το έκανες, το 2019 δε θα έχει να σου δώσει καμιά διαφορετική λύση!

Το μόνο πράγμα που μπορώ να αλλάξω είναι ο εαυτός μου. Τα προβλήματα που είχα το 2017 ως Μαρία, ως μαμά, ως άνθρωπος, θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Οι κόρες μου θα αρρωσταίνουν όπως και πριν, θα ξενυχτάω και θα κουράζομαι. Θα θυμώσω με τους γονείς μου για το ένα πράγμα, με το Γιώργο για το άλλο, με τα αδέρφια μου για το τρίτο. Όλα αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν, ο κόσμος και η καθημερινότητα θα συνεχιστούν, σαν να μη γύρισε σελίδα το ημερολόγιο! Και το 2019 μπορεί να έρθει ακριβώς με τον ίδιο ρυθμό. Το θέμα είναι η δική μου στάση! Αν εγώ είμαι πιο ψύχραιμη, πιο δίκαιη, πιο υπομονετική -στο βαθμό που μπορώ, τα πράγματα δε θα μου φαίνονται τόσο δύσκολα. Αν προσπαθήσω για τους στόχους μου, αν δοκιμάσω μια διαφορετική λύση, αν αλλάξω κάτι στον τρόπο που αντιμετωπίζω τις δυσκολίες.

Καλή χρονιά! Θα έρθουν δυσκολίες, όπως ήρθαν και πέρσι! Θα πληγωθούμε, όπως πληγωθήκαμε και πέρσι. Αλλά ας ευχηθούμε να έχουμε υπομονή και αλληλοκατανόηση και να προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο. Μόνο τότε υπάρχει περίπτωση να έρθει!

Μαρία