Από μικρή διαβάζω πολύ και αγαπώ πολύ τα βιβλία. Στα 8 μου άρχισα να γράφω δικές μου μικρές ιστορίες.

Ακόμα θυμάμαι το πρώτο “παραμύθι” που έγραψα. Ήμουν Γ’ Δημοτικού και η δασκάλα μας μας ζήτησε να φέρει ο καθένας ένα βιβλίο από το σπίτι του για να φτιάξουμε δανειστική βιβλιοθήκη για την τάξη. Εμένα τότε μου ήρθε η φαεινή ιδέα: “Κυρία, μπορεί κανείς να γράψει το δικό του βιβλίο και να το φέρει;” Η δασκάλα μου, της βγάζω το καπέλο και συναδελφικά πλέον, είπε “μα βεβαίως”, λες και είχα προτείνει το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.

Γύρισα, λοιπόν, ανυπόμονη στο σπίτι, πήρα ένα φύλλο από εκείνα που γράφαμε Σκέφτομαι και γράφω, πήρα κι ένα πανάκριβο υγρό στιλό του μπαμπά μου (γιατί αν πρόκειται να γίνεις συγγραφέας, κάν’ το σωστά!) και έγραψα τον τίτλο “Ο καλόκαρδος βασιλιάς”. Θυμάμαι πως όταν έδωσα στη μεγάλη μου αδερφή να διαβάσει το παραμύθι, γέλασε. Και γέλασε, γιατί ο καλόκαρδος βασιλιάς, που υποτίθεται ότι ήταν ο πρωταγωνιστής, αναφερόταν μόνο μία και μοναδική φορά στην πρώτη σειρά του κειμένου και όλη η υπόλοιπη πλοκή αφορούσε την κόρη του, την Ελισάβετ (πόσο βασιλικό όνομα είχα διαλέξει όμως ε;), την οποία κάποιοι κακοί απήγαγαν για να ζητήσουν λύτρα. Ακούγεται πολύ μεσαιωνικό; Ναι, αλλά άλλαξα γνώμη για το χρονικό πλαίσιο της ιστορίας στη συνέχεια, και το παραμύθι, χωρίς να αλλάξει τίποτα κατά τ’ άλλα, παρακάτω έγραφε ότι η απαγωγή έγινε με ένα μαύρο αυτοκίνητο! Χαχαχα!

Περιττό να πω πως η ιστορία με απογοήτευσε που δεν οδηγούσε πουθενά και την παράτησα, οπότε δυστυχώς δεν κατέληξε ποτέ στη δανειστική βιβλιοθήκη της τάξης! Δεν ξέρω πού βρίσκεται πλέον αυτό το πολύτιμο χειρόγραφο. Μακάρι να το είχα κρατήσει και να καμάρωνα για την πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια που, αν μη τι άλλο, είχε πολύ ελκυστικό τίτλο και ευφάνταστη πλοκή που ελίσσεται στο χωροχρόνο!

Έγραψα μικρά ποιήματα και διάφορες ακόμα ιστορίες μεγαλώνοντας.

Στην Α’ Λυκείου έγραψα ένα διήγημα για τον Πρώτο Μαθητικό Διαγωνισμό Διηγήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Ακόμα και σήμερα κατατάσσω αυτό το κείμενο μέσα στα ωραιότερα που έχω γράψει, αλλά ουδεμία απάντηση είχα λάβει τότε. Οκέι, μπορεί να φαινόταν υπέροχο σε εμένα και σε εκείνους να μην άρεσε,  αλλά δεν έλαβα καν ένα “ευχαριστούμε για τη συμμετοχή”. Ακόμα αναρωτιέμαι μήπως έγινε κανένα λάθος με το ταχυδρομείο και το κείμενο δεν έφτασε ποτέ στην Αθήνα.

Στα φοιτητικά μου χρόνια έκανα μια παύση. Δεν ξέρω γιατί, εκείνα τα 4 χρόνια έγραψα ελάχιστα.

Τη συγγραφή την ξανάπιασα, κάπως πιο σοβαρά αυτή τη φορά, λίγο καιρό αφού γέννησα την πρώτη μου κόρη. Ήταν ο καιρός που ο ελεύθερος χρόνος μου μειώθηκε αισθητά και ένιωσα να χρειάζομαι κάτι που να μου δίνει ζωή. Από τότε γράφω σχεδόν συνεχώς, και αν δε γράφω, δουλεύω κάποια ιστορία στο μυαλό μου.

Διαβάστε επίσης: NaNoWriMo: Μια συγγραφική πρόκληση

Η “αναγνώριση”, αν μπορώ να την πω έτσι, ήρθε τον Οκτώβριο του 2016. Λίγους μήνες νωρίτερα είχα μάθει για ένα διαγωνισμό διηγήματος από τις Εκδόσεις iWrite. Χωρίς να το πω σε πολύ κόσμο (πράγμα που ως τότε έκανα και μετά απογοητευόμουν), έγραψα ένα διήγημα και το έστειλα. Και συμπεριλήφθηκε στα καλύτερα του διαγωνισμού, τα οποία εκδόθηκαν σε συλλογικό τόμο. Τι χαρά είχα πάρει δε λέγεται! Δεν πήρα το πρώτο βραβείο, αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος μου εξάλλου. Μου έφτανε να εκδοθεί και να το δω σε βιβλίο, πράγμα που συνέβη! Αναζητήστε το διήγημα “Το χειροκρότημα” στο βιβλίο “Κιλκίς: Ιστορίες του τόπου μας”.

Το πιο ωραίο σχόλιο που άκουσα για εκείνο το διήγημα ήταν από τον μπαμπά μου, ο οποίος είναι γενικά πολύ αυστηρός κριτής και δε θα έλεγε καλή κουβέντα για κάτι μόνο και μόνο επειδή το έκανε το παιδί του. Πριν ανακοινωθεί το κορυφαίο διήγημα του Διαγωνισμού, μου είπε: “Δεν ξέρω πόσο καλά είναι τα υπόλοιπα κείμενα, αλλά πιστεύω ότι το δικό σου αξίζει το πρώτο βραβείο”. Από τότε που ήμουν μικρή, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να αφιερώσω στον πατέρα μου το πρώτο κείμενό μου που θα εκδοθεί και το έκανα.

Ενημέρωση ανάρτησης, Νοέμβριος 2018:

Αν θέλετε να διαβάσετε τα επόμενα κείμενά μου που δημοσιεύθηκαν:

• Διήγημα “Εκείνο το βιβλίο”: τον Οκτώβριο του 2017 επιλέχθηκε στον αντίστοιχο Διαγωνισμό των Γιαννιτσών και εκδόθηκε στο συλλογικό τόμο “Ιστορίες του τόπου μας: Γιαννιτσά” των Εκδόσεων iWrite.
• Διήγημα “Κυρία, μη φεύγεις!”: τον Ιανουάριο του 2018 διακρίθηκε στον Ε’ Διαγωνισμό Διηγήματος “Στέλιος Ξεφλούδας” με θέμα Το Σχολείο. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη βράβευση και κατεβάστε δωρεάν το e-book από το openbook.gr.
• Διήγημα “Μία μόνο συνάντηση”: το Μάιο του 2018 επιλέχθηκε στον αντίστοιχο Διαγωνισμό της Νάουσας και εκδόθηκε στο συλλογικό τόμο “Ιστορίες του τόπου μας: Νάουσα” των Εκδόσεων iWrite.

Ποιοι από τους αναγνώστες αυτού του blog είστε συγγραφείς κρυφά ή φανερά; Ελάτε να μιλήσουμε για τα χειρόγραφά μας!

Μαρία

Η ανάρτηση περιέχει affiliate links. Για περισσότερες πληροφορίες, διαβάστε τους Όρους Χρήσης.